Αλ Πατσίνο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 21:
 
== Καριέρα ==
Η πρώτη ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το ''Νάταλι, το Άσχημο Κορίτσι (Me, Natalie)'' το [[1969]]. Η ερμηνεία του στην ταινία του [[1971]] '' Πανικός στο Νιντλ Παρκ (The Panic in Needle Park)'', όπου υποδύθηκε έναν ηρωινομανή, τράβηξε την προσοχή του [[Φράνσις Φορντ Κόπολα]], ο οποίος και τον επέλεξε για τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στην ταινία ''[[Ο Νονός]] (The Godfather, 1972)'' (για τον ίδιο ρόλο ήταν υποψήφιοι ο [[Ρόμπερτ Ντε Νίρο]] και ο [[Ρόμπερτ Ρέντφορντ]]). Ο ρόλος του στην ταινία του Κόπολα του χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα καθώς και την πρώτη του υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου]]. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία ''[[Σέρπικο]] (Serpico, 1973)'', βασισμένη στην ιστορία ενός αστυνομικού που ξεσκεπάζει κύκλωμα διαφθοράς στους κόλπους της αστυνομίας. Η ταινία του χάρισε την πρώτη του υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]], το οποίο έχασε από τον [[Τζακ Λέμον]]. Το [[1974]] πρωταγωνίστησε στο σίκουελ της ταινίας ''Ο Νονός'' με τίτλο ''[[Ο Νονός ΙΙ]] (The Godfather Part II, 1974)'', που του χάρισε την δεύτερη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Το [[1975]] υποδύθηκε έναν άνδρα που διαπράττει ληστεία σε τράπεζα κρατώντας ομήρους τους εργαζόμενους στην ταινία του [[Σίντνεϊ Λουμέτ]] ''Σκυλίσια Μέρα (Dog Day Afternoon, 1975)''. Έλαβε την τρίτη υποψηφιότητα για ''Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου'', αλλά έχασε από τον [[Τζακ Νίκολσον]]. Το [[1979]] έλαβε άλλη μια υποψηφιότητα για [[Όσκαρ]] Α'Αντρικού ρόλου για την ταινία ''...Δικαιοσύνη για Ολους! (...And Justice for All)'' αλλά και πάλι δεν τιμήθηκε με το χρυσό αγαλματίδιο.
 
Έπειτα υποδύθηκε τον γκάνγκστερ Τόνυ Μοντάνα στην ταινία ''[[Ο Σημαδεμένος]] (Scarface, 1983)'' και το [[1985]] έπαιξε στην ταινία ''Επαναστάτες (Revolution)'', που όμως ήταν εμπορική αποτυχία, εξαιτίας της οποίας έκανε τέσσερα χρόνια να εμφανιστεί ξανά σε ταινία. Όμως το [[1990]] ήρθε η δεύτερη υποψηφιότητα για [[Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου]] για την ταινία του [[Γουόρεν Μπίτι]] ''Ντικ Τρέισι (Dick Tracy)'' και η καριέρα του απογειώθηκε εκ νέου. Ακολούθησαν η ταινία ''Φράνκι και Τζόνι (Frankie and Johnny, 1991)'' με συμπρωταγωνίστρια την [[Μισέλ Φάιφερ]], η ταινία του [[1992]] ''Οικόπεδα με Θέα (Glengarry Glen Ross)'' για το οποίο έλαβε την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Αντρικού ρόλου καθώς και η ταινία της ''[[Άρωμα γυναίκας (ταινία)|Άρωμα γυναίκας]] (Scent of a Woman, 1992)'', της ίδιας χρονιάς, με το οποίο βραβεύτηκε τελικά με [[Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου]]. Ακολούθησαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες ''Υπόθεση Καρλίτο (Carlito's Way, 1993)'', ''Ένταση (Heat, 1995)'' με τον [[Ρόμπερτ Ντε Νίρο]], ''Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (The Devil's Advocate, 1997)'' με συμπρωταγωνιστή τον [[Κιάνου Ριβς]], ''THe Insider, 1999'' με τον [[Ράσελ Κρόου]] και ''Insomnia'' το 2002. Οι ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε μετά το Insomnia δεν σημείωσαν ιδιαίτερη επιτυχία.