Καταρράκτες Έιντζελ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μδιορθ, λετονικό j= γι |
||
Γραμμή 1:
{{coord|5|58|03|N|62|32|08|W|type:waterbody|display=title}}
[[Αρχείο:Salto del Angel-Canaima-Venezuela03.JPG|thumb|250px|Άποψη του καταρράκτη Έιντζελ]]
Οι '''καταρράκτες Έιντζελ''' ([[ισπανικά]]: ''Salto Ángel'', Σάλτο Άνχελ, [[γλώσσα Πεμόν]]: ''Κερεπακουπάι Βενά'' ή ''Παρακουπά Βενά'') βρίσκονται στη [[Βενεζουέλα]] και είναι ο ψηλότερος [[καταρράκτης]] στο κόσμο με ύψος 979 μέτρα και με ελεύθερη πτώση 807 μέτρων. Ο καταρράκτης βρίσκεται στην άκρη του υψιπέδου [[Αουγιάν-Τεπούι]], στο [[Εθνικό Πάρκο
== Ιστορία ==
Γραμμή 8:
Επιστρέφοντας στις 9 Οκτωβρίου 1937, ο Έιντζελ προσπάθησε να προσγειώσει το Flamingo μονοπλάνο του με όνομα ''El Río Caroní'' στην κορυφή του Αουγιάν-τεπούι, αλλά το αεροπλάνο καταστράφηκε όταν οι τροχοί βυθίστηκαν στο ελώδες έδαφος. Ο Έιντζελ και οι τρεις σύντροφοί του, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του Μαρί, αναγκάστηκαν να κατεβούν από το τεπούι με τα πόδια. Τους πήρε 11 ημέρες για να επιστρέψουν πίσω στον πολιτισμό από την πίσω πλευρά, που έχει ήπια κλίση, αλλά τα νέα της περιπέτειάς τους εξαπλώθηκαν και οι καταρράκτες ονομάστηκαν Έιντζελ προς τιμήν του. Το όνομα του καταρράκτη - «Salto Ángel» - δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά σε ένα χάρτη της κυβέρνησης της Βενεζουέλας το Δεκέμβριο του 1939.<ref name=Karen/> Το αεροπλάνο του Έιντζελ παρέμεινε στην κορυφή του τεπούι για 33 χρόνια, μέχρι να απομακρυνθεί με ελικόπτερο.<ref>[http://cronicasangostureas.blogspot.com/2013/07/rescate-de-la-avioneta-de-jimmy-angel.html Rescate de la avioneta de Jimmy Ángel]</ref> Αποκαταστάθηκε στο Μουσείο Αεροπορίας στο [[Μαρακάι]] και τώρα βρίσκεται στην είσοδο του αεροδρομίου της Σιουδάδ Μπολίβαρ.
Το πρώτο καταγεγραμμένο άτομο ευρωπαϊκής καταγωγής που έφτασε στη βάση του καταρράκτη ήταν ο Λετονός εξερευνητής Αλεξάντρς Λάιμε, επίσης γνωστός ως Αλεχάνδρο Λάιμε στη φυλή ιθαγενών [[Πεμόν]]. Έφτασε στους καταρράκτες μόνος το 1946.<ref name=wondermondo/><ref name=Stavro>{{cite book |last=Stavro|first=Andris | year=1999 |title=Aleksandrs Laime un viņa zelta upe |edition=1st |isbn=9984071847}}</ref> Ήταν ο πρώτος που θα φτάσει στην κορυφή τους στα τέλη του 1950, αναρριχόμενος από την πίσω πλευρά.<ref name=wondermondo/><ref name=Stavro/> Ο ίδιος επίσης, έφτασε το αεροπλάνο του Έιντζελ 18 χρόνια μετά την προσγείωση. Στις 18 Νοεμβρίου 1955 ανακοίνωσε στη Βενεζουελανή εφημερίδα El Nacional ότι το ρυάκι που τροφοδοτεί τους καταρράκτες, που δεν είχε κανένα γνωστό τοπικό όνομα, θα ονομαζόταν
Ο Λάιμε ήταν επίσης ο πρώτος που δημιούργησε ένα μονοπάτι που οδηγεί από τον ποταμό Τσουρούν στη βάση των καταρρακτών. Στο δρόμο, υπάρχει ένα σημείο το οποίο συνήθως χρησιμοποιείται για φωτογράφηση των καταρρακτών. Ονομάζεται
Το επίσημο ύψος του καταρράκτη προσδιορίστηκε με μια έρευνα που διεξήχθη από μια αποστολή που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Αμερικανίδα δημοσιογράφο Ρουθ Ρόμπερτσον στις 13 Μαΐου 1949.<ref name=Karen/><ref name="Robertson">{{cite book | title=Worlds to Explore| last=Robertson| first=Ruth| publisher=[[National Geographic Society|National Geographic]]| isbn=978-1-4262-0044-1|chapter=Jungle Journey to the World's Highest Waterfall.|editor=Jenkins, Mark}}</ref> Η πρώτη γνωστή προσπάθεια αναρρίχησης έγινε το 1968 κατά τη διάρκεια της υγρής περιόδου. Απέτυχε λόγω της ολισθηρότητας του βράχου. Το 1969 μια δεύτερη απόπειρα έγινε κατά τη διάρκεια της περιόδου ανομβρίας. Η απόπειρα ματαιώθηκε από έλλειψη νερού και μια προεξοχή 400 μέτρα από την κορυφή. Η πρώτη ανάβαση στην κορυφή του βράχου ολοκληρώθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1971. Οι ορειβάτες χρειάστηκαν εννέα και μισή ημέρες να ανέβουν και μία και μισή ημέρες να κατέβαινουν κάνοντας [[ραπέλ]] (καταρρίχηση με σχοινί).<ref>David Nott, ''Angels Four'', Prentice-Hall Inc. 1972 chronicles the first successful climb up the face of Auyantepui to the top of the falls.</ref>
| |||