Ιώσηπος Φλάβιος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε το 37μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ. Στο έργο του ‘’Βίος’’ στο οποίο και αυτοβιογραφείται λέει ότι προέρχεται από ιερατική οικογένεια και βασιλική γενιά από μέρους της μητέρας του. Μαθαίνει το Νόμο πάρα πολύ καλά, από νεαρή ηλικία, και γνωρίζει όλες τις θρησκευτικές αιρέσεις της εποχής του από τους Εσσαίους,-με τους οποίους μάλιστα έζησε 3 χρόνια παίρνοντας το όνομα Βανούν- μέχρι τους Φαρισαίους,τους Σαδουκαίους και τους Ζηλωτές. Την εύνοια του κερδίζουν τελικά οι Φαρισαίοι (το αντίστοιχο των Ελλήνων στωϊκών φιλοσόφων, όπως λέει ο ίδιος), μπαίνει να υπηρετήσει στο Ιερατείο του Ναού και σε ηλικία 26 χρόνων, το 64 μ.Χ., αναλαμβάνει σημαντικότατα καθήκοντα. Συγκεκριμένα, πηγαίνει σε διπλωματική αποστολή στη Ρώμη σταλμένος από το Ιουδαϊκό συνέδριο για να μεσολαβήσει στον αυτοκράτορα και να βρει τρόπο να απαλλάξει από την αιχμαλωσία και τη φυλακή ορισμένους Ιουδαίους ιερείς που Ρωμαίος έπαρχος Φήλιξ είχε στείλει αλυσοδεμένους στον Αυτοκράτορα Νέρωνα. Τελικά μέσω της γνωριμίας του με τον ομόφυλο του γελωτοποιό του Νέρωνα, γνωρίζει την Αυτοκράτειρα Πομπήια και αφού κερδίζει τη συμπάθεια της και την εκτίμησή της πετυχαίνει το σκοπό του. Γυρίζοντας στην πατρίδα του είχε ήδη ξεσπάσει η επανάσταση του 67 μ.Χ.και στην αρχή συντάσσεται με τη συντηρητική, φιλορωμαϊκή μερίδα και προσπαθεί να πείσει το λαό να σταματήσει την εξέγερση. Η επόμενη αποστολή που του αναθέτει το Συνέδριο είναι να πάει στη Γαλιλαία, την μόνη επαρχία που δεν είχε ακόμα ολόκληρη επαναστατήσει κατά των Ρωμαίων και να δουλέψει για να καταπραϋνει το λαό, και να τον πείσει να παραδώσει τα όπλα. Φτάνοντας στη Τιβέριαδα, τη πρωτεύουσα της επαρχίας τα βρίσκει σκούρα. Οι επαναστάτες πολλοί και τόσο θυμωμένοι και αποφασισμένοι που δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Τελικά αλλάζει στρατόπεδο και γίνεται ο αρχηγός όλης της επανάστασης στη περιοχή και ο στρατηγός ολόκληρης της στρατιωτικής διοίκησης των ανταρτών όλης της Γαλιλαίας. Βρισκόμαστε πια στο 67 μ.Χ. και οι λεγεώνες υπό τον Φλάβιο Βεσπασιανό κάνουν τελική επίθεση ενάντια στην Ιουδαία. Ο Ιώσηπος μετά τις νίκες των Ρωμαίων εγκαταλείπεται από τους στρατιώτες του αλλά δεν το βάζει κάτω. Κλείνεται με όσους του είχαν απομείνει στο φρούριο Ιωάπατα και αποφασίζει να αντέξει τη πολιορκία του Βεσπασιανού. 47 μέρες αντέχει. Τελικά πιάνεται αιχμάλωτος των Ρωμαίων. Κερδίζει τη συμπάθεια του Βεσπασιανού και με την προφητεία του-που τελικά θα αποδειχτεί αληθινή- ότι αυτός θα γίνει αυτοκράτορας και με τη μορφωσή του. Ο Βεσπασιανός τον γεμίζει τιμές θεωρώντας τον προφήτη, τον γεμίζει δώρα, και εκείνος σε αντάλλαγμα υιοθετεί το όνομα του Βεσπασιανού, Φλάβιος, παντρεύεται μια σκλάβα του στρατηγού, γίνεται απελεύθερος Ρωμαίος και συνοδεύει το γιό του Βεσπασιανού, Τίτο, στη πολιορκία της Ιερουσαλήμ και όλα αυτά γίνονται το 70 μ.Χ.. Ο Τίτος καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ και δίνει στον Ιώσηπο μεγάλα προνόμια όπως χωράφια και τσιφλίκια, ιερά βιβλία και πλούτη και γίνεται με λίγα λόγια ο αγαπημένος της εξουσίας. Αργότερα ο Τίτος τον παίρνει μαζί του στη Ρώμη, του δίνει την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, παίρνει μια μηνιαία αποζημίωση, γίνεται ευνοούμενος όλων των Φλαβίων, χωρίζει τη γυναίκα του και παντρεύεται μιαν Ιουδαία, κάνει και άλλα παιδιά μαζί της και αρχίζει τη συγγραφή. Πεθαίνει το 95 μ.Χ. σε ηλικία 57 ή 58 χρονών ήσυχος, πλούσιος και τιμημένος._