Γκούσταφ Χερτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

| όνομα = Γκούσταβ Λούντβιχ ΧερτζΧερτς

| γνωστός για = Πείραμα Φρανκ-ΧερτζΧερτς

Ο ''' Γκούσταβ Λούντβιχ ΧερτζΧερτς''' ([[22 Ιουλίου]] [[1887]] - [[30 Οκτωβρίου]] [[1975]]) ήταν [[Γερμανοί|Γερμανός]] πειραματικός φυσικός και Νομπελίστας. Ήταν ο ανιψιός του [[Χάινριχ ΧερτζΧερτς]].

Ο ΧερτζΧερτς γεννήθηκε στο [[Βερολίνο]] και εκπαιδεύτηκε στο ''Gelehrtenschule des Johanneums''. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Georg-August Πανεπιστήμιο του Göttingen[[Γκέτινγκεν]] (1906 - 1907), στο [[Πανεπιστήμιο του Μονάχου]] (1907 - 1908), και στο [[Πανεπιστήμιο Χούμπολτ Βερολίνου]] (1908 - 1911). Πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1911 υπό τον [[Χάινριχ Ρούμπενς]].<ref> Gustav Hertz ''Über das ultrarote Adsorptionsspektrum der Kohlensäure in seiner Abhängigkeit von Druck und Partialdruck. (Dissertation).'' (Vieweg Braunschweig, 1911)</ref><ref name="Mehra and Rechenberg, 2001, 197">Mehra and Rechenberg, 2001, 197.</ref>

Κατά τη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ο ΧερτζΧερτς υπηρέτησε στο στρατό από το 1914. Τραυματίστηκε σοβαρά το 1915. Το 1917 επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1920 εργάστηκε ως φυσικός ερευνητής στο Εργοστάσιο λαμπτήρων πυρακτώσεως ''Philips'' στο [[Αϊντχόφεν]], μέχρι το 1925.<ref name="Hertz">[http://nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/1925/hertz-bio.html Hertz] – Nobel Biography.</ref>

Το 1925 ο ΧερτζΧερτς έγινε καθηγητής στο Ινστιτούτο Φυσικής του Πανεπιστημίου Halle-Wittenberg. Το 1928 έγινε καθηγητής της πειραματικής φυσικής και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Βερολίνου. Ενώ βρισκόταν εκεί, ανέπτυξε μία τεχνική διαχωρισμού ισοτόπων μέσω διάχυσης αερίου. Δεδομένου ότι ο ΧερτζΧερτς ήταν αξιωματικός κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν προσωρινά προστατευμένος από τις εθνικές πολιτικές των εθνικοσοσιαλιστών και τον νόμο για τη Δημόσια Υπηρεσία Επαγγελματικής Αποκατάστασης, αλλά τελικά οι πολιτικές και οι νόμοι έγιναν πιο αυστηρά, και στο τέλος του 1934, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση του στο BTH, επειδή είχε χαρακτηριστεί ως ένας «δεύτερου βαθμού Εβραίος". Πήρε στη συνέχεια μια θέση στη [[Siemens]], ως διευθυντής του Εργαστηρίου Έρευνας II. Ενώ ήταν εκεί, συνέχισε το έργο του στην ατομική φυσική και στους υπερήχους, αλλά τελικά διέκοψε την εργασία του στον διαχωρισμό ισοτόπων. Κατείχε αυτή τη θέση μέχρι την αναχώρησή του για τη [[Σοβιετική Ένωση]], το 1945<ref name="Mehra and Rechenberg, 2001, 197"/><ref name="Hertz"/><ref> Hentschel, 1996, 23 and Appendix F – see entry for Hertz.</ref>

Ο ΧερτζΧερτς, ο Manfred von Ardenne, διευθυντής του ιδιωτικού ερευνητικού εργαστηρίου ''Forschungslaboratorium für Elektronenphysik'', ο Peter Adolf Thiessen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικοχημείας και Ηλεκτροχημείας (KWIPC) Kaiser Wilhelm στο Βερολίνο, και ο Max Volmer, καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής Χημείας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, είχαν κάνει μια συμφωνία.<ref> [http://www.sachsen.de/sadra/887.htm sachen.de] - ''Zur Ehrung von Manfred von Ardenne''.</ref> Το σύμφωνο ήταν μία υπόσχεση ότι όποιος έκανε την πρώτη του επαφή με τους Σοβιετικούς θα μιλούσε στους υπόλοιπους. Οι στόχοι της συμφωνίας τους ήταν τρεις: (1) Αποτροπή λεηλασίας των ιδρυμάτων τους, (2) Συνέχιση των εργασιών τους, με την ελάχιστη δυνατή διακοπή, και (3) Να προστατευθούν από κάθε δίωξη για τις πολιτικές τους πράξεις στο παρελθόν.<ref>Heinemann-Grüder, 2002, 44.</ref> Πριν από το τέλος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Thiessen, ο οποίος ήταν μέλος του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος]], είχε επικοινωνίες με τους κομμουνιστές.<ref> Hentschel, 1996, Appendix F; see the entry for Thiessen.</ref> Στις 27 Απριλίου 1945 ο Thiessen έφτασε στο ινστιτούτο του von Ardenne μέσα σε ένα θωρακισμένο όχημα με έναν αξιωματικό του σοβιετικού στρατού, ο οποίος ήταν επίσης Σοβιετικός χημικός.<ref name=Oleynikov>Oleynikov, 2000, pp 5, 10-13, 18, 21</ref> Και τα τέσσερα μέλη της συμφωνίας πήγαν στη Σοβιετική Ένωση. Ο ΧερτζΧερτς έγινε επικεφαλής του Ινστιτούτου G, στο Agudseri (Agudzery), περίπου 10 χλμ. νοτιοανατολικά από το [[Σουχούμι]].<ref name=Oleynikov/><ref name="Naimark, 1995, 213">Naimark, 1995, 213.</ref> Στα θέματα που ανατέθηκαν από το Ινστιτούτο G στον ΧερτζΧερτς περιλαμβάνονταν: (1) Ο διαχωρισμός των ισοτόπων από τη διάδοση σε μια ροή αδρανών αερίων, στην οποία ο ΧερτζΧερτς ήταν ο ηγέτης, (2) Ανάπτυξη μιας αντλίας συμπύκνωσης, στην οποία ο Justus Mühlenpfordt ήταν ο ηγέτης, (3) Σχεδιασμός και ανάπτυξη ένος φασματόμετρου μάζας για τον προσδιορισμό της ισοτοπικής σύνθεσης του ουρανίου, στο οποίο ο Werner Schütze ήταν ο ηγέτης, (4) Ανάπτυξη κεραμικών κατατμήσεων διάχυσης για τα φίλτρα, για την οποία Reinhold Reichmann ήταν ο ηγέτης, και (5) Ανάπτυξη μιας θεωρίας της σταθερότητας και του ελέγχου ενός καταρράκτη διάδοσης, στην οποία ο Heinz Barwich ήταν ο ηγέτης.<ref name=Oleynikov/><ref> Kruglov, 2002, 131.</ref> O Barwich ήταν αναπληρωτής του ΧερτζΧερτς στη Siemens.<ref>Naimark, 1995, 209.</ref>

Μετά το 1950 O ΧερτζΧερτς μετακόμισε στη [[Μόσχα]]. Το 1951 βραβεύτηκε με το [[Βραβείο Στάλιν|βραβείο Στάλιν]] δεύτερης κατηγορίας, μαζί με τον Barwich. Το ίδιο έτος ο Τζέημς Φρανκ και ο ΧερτζΧερτς βραβεύτηκαν από κοινού με το [[Μετάλλιο Μαξ Πλανκ]] από την ''Deutsche Gesellschaft Physikalische''. Ο ΧερτζΧερτς παρέμεινε στη Σοβιετική Ένωση έως το 1955.

Μετά την επιστροφή του από τη Σοβιετική Ένωση, ο ΧερτζΧερτς έγινε καθηγητής στο [[Πανεπιστήμιο της Λειψίας]]. Από το 1955 έως το 1967 ήταν επίσης πρόεδρος της Εταιρείας Φυσικής της [[Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας|Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας]], ενώ διετέλεσε και επίτιμος πρόεδρός της από το 1967 μέχρι τον θάνατο του, το 1975.

Το 1919 ο ΧερτζΧερτς παντρεύτηκε τη Ellen Dihlmann, η οποία πέθανε το 1941. Είχε δύο γιους, τον Καρλ Χέλμουτ ΧερτζΧερτς και τον Γιοχάνες ΧερτζΧερτς, και οι δύο ήταν φυσικοί.

Ο ΧερτζΧερτς ήταν μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Γερμανίας στο Βερολίνο, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Επιστημών Γκέτινγκεν, επίτιμο μέλος της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών, μέλος της Τσεχοσλοβακικής Ακαδημίας Επιστημών, και ξένο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης.

[[Κατηγορία:Γερμανοί φυσικοί|ΧερτζΧερτς]]

[[Κατηγορία:Βραβευμένοι με Νόμπελ Φυσικής|ΧερτζΧερτς]]

[[Κατηγορία:Γεννήσεις το 1887|ΧερτζΧερτς]]

[[Κατηγορία:Θάνατοι το 1975|ΧερτζΧερτς]]