Τζοζουέ Καρντούτσι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Τζιοζουέ Αλεσάντρο ΤζουζέπεΤζουζέππε Καρντούτσι''' ('''Giosuè Alessandro Giuseppe Carducci''') ([[27 Ιουλίου]] [[1835]] − [[16 Φεβρουαρίου]] [[1907]]) ήταν [[Ιταλία|Ιταλός]] ποιητής ο οποίος θεωρήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους της Ιταλίας. Η επίδρασή του ήταν σημαντική και χαρακτηρίστηκε ως ο ανεπίσημος εθνικός ποιητής της σύγχρονης Ιταλίας. Το [[1906]] έγινε ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το [[Βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας|Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]].

Το [[1859]] παντρεύτηκενυμφεύτηκε την Ελβίρα Μενικούτσι, και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα Ελληνικά σε ένα γυμνάσιο στην [[Πιστόια]], και έπειτα ορίστηκε καθηγητής Ιταλικών στο πανεπιστήμιο στητης [[Μπολόνια]]. Ήταν δημοφιλής λέκτορας και άσκησε δριμεία κριτική στη λογοτεχνία και την κοινωνία. Οι πολιτικές του απόψεις αντιτάσσονταν επίμονα με τον Χριστιανισμό γενικά και τις κοσμικές δυνάμεις της Καθολικής Εκκλησίας ιδιαίτερα. ''«Δεν γνωρίζω καμία αλήθεια του Θεού ούτε ειρήνη με το Βατικανό ή με κάποιον ιερέα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί και αμετάβλητοι εχθροί της Ιταλίας.»'', είχε πει στα μεταγενέστερα χρόνια του<ref>Carelle, A., ''Naturalismo Italiano'', Draghi, Padova 1911, cited at http://www.infidels.org/library/historical/joseph_mccabe/dictionary.html</ref>.

Ο αντι-κληρικόςαντικληρικός επαναστατικός ζήλος του διακρίνεται καταφανώς στο πιο διάσημο ποίημά του, το εσκεμμένα βλάσφημο και προκλητικό ''"Inno a Satana"'' (ή= ''"Ύμνος στο σατανάΣατανά"''.) Το ποίημα συνετέθη το [[1863]] ως πρόποση σε πάρτυ δείπνου, εκδόθηκε το [[1865]] και επανεκδόθηκε το [[1869]] από τη ριζοσπαστική εφημερίδα της Μπολόνια , ''Il Popolo'', ως πρόκληση συγχρονισμένη να συμπέσει με το 20ό Οικουμενικό Συμβούλιο του Βατικανού, σε μια εποχή που ο επαναστατικός πυρετός που ατευθυνόντας ενάντια στον παπισμό ήταν υψηλός καθώς οι δημοκρατικοί πίεζαν τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς να θέσουν τέρμα στην κυριαρχία του [[ΒατικανοΒατικανό|Βατικανού]] επί των παπικών κτήσεων.<ref>''Carducci, Giosuè, Selected Verse/ Giosuè Carducci: edited with a translation, introduction and commentary by David H. Higgins'', Aris & Phillips: Warminster Αγγλίας 1994. Δείτε επίσης: Bailey, John Cann, ''Carducci - The Taylorian Lecture'', Clarendon Press, Oxford 1926.</ref>

Ήταν ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε το [[Βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας|Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας]], το [[1906]], ''"όχι μόνο ως ανταμοιβή της βαθειάς γνώσης του και της κριτικής έρευνάς του, αλλά πάνω απ' όλα ως φόρος τιμής στην δημιουργική του ενέργεια, φρεσκάδα του στυλ, και λυρική δύναμη που χαρακτηρίζουν τα ποιητικά του αριστουργήματα"''.

Εκλέχτηκε επίσης στη Γερουσία της Ιταλίας.<ref>{{cite book|last=Scalia|first=Samuel Eugene|title=Carducci|publisher=S.F. Vanni|location=New York|year=1937}}</ref> Αν και η φήμη του προέρχεται κυρίως από την ποίησή του, παρήγαγε επίσης ένασημαντικό μεγάλοπεζογραφικό σώμα πεζογραφίαςέργο. Τα πεζά του γραπτά, τα οποία εμπεριέχουν λογοτεχνική κριτική, βιογραφίες, ομιλίες και δοκίμια ανέρχονται σε 20 τόμους.<ref>{{cite book|title=Selections from Carducci; Prose and Poetry with introduction, notes and vocabulary by A. Marinoni|publisher=William R. Jenkins|location=New York|year=1913|pages=vii-ix}}</ref> Ο ΚαρντούταιΚαρντούτσι ήταν και εξαιρετικός μεταφραστής και μετέφρασε έργα των [[Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε|Γκάιτε]] και [[Χάινριχ Χάινε|Χάινε]] στα Ιταλικά.