Κιούριο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αυτό το ραδιενεργό υπερουράνιο στοιχείο της σειράς των [[Ακτινίδες|Ακτινιδών]] ονομάστηκε από το επώνυμο της [[Μαρία Κιουρί]] και του συζύγου της [[Πιέρ Κιουρί]]. Το κιούριο πρώτα παρήχθη και προσδιορίστηκε το καλοκαίρι του [[1944]] από την ομάδα του Γκλεν Θ. Σίμποργκ στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Μπέρκλεϋ. Η ανακάλυψη κρατήθηκε μυστική και ανακοινώθηκε στο κοινό το Νοέμβρη του [[1945]]. Το περισσότερο κιούριο παράγεται με το βομβαρδισμό του [[Ουράνιο|Ουρανίου]] ή του [[Πλουτώνιο|πλουτώνιου]] με τα [[Νετρόνιο|νετρόνια]] στους [[Πυρηνικός αντιδραστήρας|πυρηνικούς αντιδραστήρες]] - ένας τόνος των ξοδευμένων πυρηνικών καυσίμων περιέχει περίπου 20 γραμμάρια κιουρίου. Το κιούριο είναι σκληρό, πυκνό, αργυρόλευκο μέταλλο με σχετικά υψηλό σημείο τήξης και σημείο βρασμού για μέλος της ομάδας των [[Ακτινίδες|ακτινιδών]]. Ενώ είναι παραμαγνητικό στις κανονικές συνθήκες, γίνεται αντισιδηρομαγνητικό όταν ψύχεται και παρόμοιες μαγνητικές μεταβάσεις παρατηρούνται επίσης για πολλές ενώσεις κιουρίου. Στις ενώσεις, το κιούριο εμφανίζει συνήθως σθένος +3 και μερικές φορές +4. Το κιούριο οξειδώνεται εύκολα και τα οξείδιά του αποτελούν κυρίαρχη μορφή αυτού του στοιχείου. Διαμορφώνει έντονα συγκροτήματα φθορισμού με τις διάφορες οργανικές ενώσεις, αλλά δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ενσωμάτωσής του στα βακτήρια και τα ακάρεα.

 

 

== Ιστορία ==