Αβουλία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Κατηγορία:Ψυχιατρική]]

 

(< ἀ + βούληση). Από τους ξένους λέγεται εσφαλμένως α-βουλία (ἀ + βουλή: aboulie, aboulia, Willenlosigkeit), που κατά λέξη σημαίνει την έλλειψη σκέψεως (απερισκεψία).

Στην Ψυχολογία και την Ψυχιατρική, καλείται η μερική (βλ. ελάττωση της πρωτοβουλίας) ή η παντελής έλλειψη βουλήσεως για δράση και σκέψη, που μπορεί να αναφέρεται στις αντανακλαστικές πράξεις, τις ανασταλτικές, τις κοινωνικές, τις διανοητικές, τις εκφραστικές, τις εσκεμμένες, τις λογικές/σκόπιμες, τις πειραματικές και τις προοδευτικές. Πρόκειται για τη μηδενική ή ελάχιστη ένταση της προσπάθειας και της καταβολής κόπου ή δύναμης για ένα προσδιορισμένο στόχο (Heckhausen, 251). Ο πάσχων από αβουλησία δεν αισθάνεται ηδονή πράττοντας ένα έργο, ούτε και μπορεί να αποφασίσει ή πράξει κάτι, αν και εναργώς κατανοεί την ανάγκη γι’ αυτό. Η αβουλησία, ως κατάσταση πρόσκαιρης αδυναμίας τής παρόρμησης ή εσκεμμένη απουσία τής πρόθεσης (Κωσταρίδου-Ευκλείδη, σ. 21) ή της διάθεσης και της τάσης για δράση (Ach 1910), θα πρέπει να διακρίνεται της έλλειψης οποιασδήποτε δράσης τού ατόμου (βλ. απραξία και απάθεια), όπως επίσης και της «διψυχίας» (Ιακ. 1, 8), «ουδετερότητας» (Αποκ. 3, 15-16), αμφιβολίας, βραδυβουλίας (όπου η απόφαση βραδύνει να ληφθεί) και δυσβουλίας (όπου η απόφαση λαμβάνεται μετά από μακρά διαδικασία). Έτσι, η πάθηση αυτή μοιάζει με το φαινόμενο της αμφίτασης (Ambitendenz). Η νόσος τής αβουλησίας αποτελεί το άλλο άκρο τού ορμησιακού (ή ενστικτώδους) τύπου ανθρώπων, όπως και της έλλειψης ικανότητας λήψης αποφάσεων για ένα συγκεκριμένο τρόπο ή δρόμο δράσης (Thomae 1965, 1983). Ιδιαίτερα, ο σχιζοφρενής, επειδή διακατέχεται ταυτόχρονα από πολυπληθείς ορμές, δεν «ξέρει πια τι θέλει» και επομένως δεν μπορεί να καταλήξει σε μία απόφαση.