Γεννήθηκε το [[1912]] στην περιοχή της [[Αδριανούπολη]]ς και το 1924, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο χωριό Δρυινοχώρι, κοντά στην Καρπερή Σερρών. Γράφτηκε στην Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης, από όπου όμως αποβλήθηκε κατά τη διάρκεια της [[Ιωάννης Μεταξάς#Η δικτατορία του Μεταξά|δικτατορίας του Μεταξά]], για ένα χρόνο, εξαιτίας της συνδικαλιστικής του δράσης και για τη συμμέτοχησυμμετοχή του στο [[ΚΚΕ]]. Μετά την λήξη της αποβολής του, πήρε μεταγραφή στην Νομική Αθηνών, από όπου αποφοίτησε. Πήρε μέρος στον πόλεμο του '40 ως εθελοντής, κατά τη διάρκεια της κατοχής έγινε γραμματέας του [[ΕΑΜ]] Ανατολικής Μακεδονίας και μετά την απελευθέρωση διορίστηκε νομάρχης Καβάλας. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου συνελήφθη, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση από τα [[Έκτακτο Στρατοδικείο|Έκτακτα Στρατοδικεία]] της εποχής και εξορίστηκε στη [[Γυάρος|Γυάρο]]. Αφέθηκε ελεύθερος το 1951, συνελήφθη όμως ξανά δύο χρόνια αργότερα και εξορίστηκε εκ νέου, αυτή τη φορά στον [[Άγιος Ευστράτιος|Αη Στράτη]]. Τελικά αφέθηκε ελεύθερος το 1961 και αφού μετέβη στη [[Μόσχα]] για να υποβληθεί σε θεραπεία στο μάτι (όπου είχε μόνιμο πρόβλημα), επέστρεψε στην [[Ελλάδα]] και στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1961|εκλογές του 1961]] εκλέχτηκε βουλευτής με την ΕΔΑ. Στις [[27 Μαΐου]] του 1963, το βράδυ της δολοφονίας του [[Γρηγόρης Λαμπράκης|Γρηγόρη Λαμπράκη]], ο Γιώργος Τσαρουχάς δέχτηκε και αυτός επίθεση, ενώ κατευθυνόταν στην αίθουσα που θα μιλούσε ο Λαμπράκης, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο κεφάλι και να μεταφερθεί αιμόφυρτος στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε 29 ημέρες. Ήταν δε βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη των δολοφόνων του Λαμπράκη. Μετά την επιβολή της δικτατορίας το 1967, ανέλαβε επικεφαλής της αντιδικτατορικής οργάνωσης [[Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο]] (ΠΑΜ) Θεσσαλονίκης και της παράνομης κομματικής οργάνωσης του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη. Τάχθηκε δε με το μέρος του γραφείου εσωτερικού του κόμματος και εναντίον της [[12η Ολομέλειας του ΚΚΕ|12ης Ολομέλειας του ΚΚΕ]] που έγινε το 1968 και όπου οι διαφωνούντες θεώρησαν ότι εγκαταλείφθηκε ο επαναστατικός χαρακτήρας του κόμματος.
