Επτανησιακή Σχολή (μουσική): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι πρώτοι μουσικολόγοι και ιστορικοί που ασχολήθηκαν με το έργο της Επτανησιακής Σχολής βασιζόντουσαν κυρίως στις απόψεις της Εθνικής Σχολής που κυρίως την κατηγορούσε. Ακόμη και το βιβλίο του [[Θεόδωρος Συναδινός|Θεόδωρου Συναδινού]] "Ιστορία της Νεοελληνικής Μουσικής: 1824-1919" (1919) το οποίο, παρ' ότι θεωρείται σημαντικό και θεμελιώδες μέχρι σήμερα, δεν δίνει έμφαση στην επτανησιακή μουσική και την θεωρεί και αυτό ιταλική .<ref>Μαλίστα, ο Ζακυνθινός συγγραφέας [[Γρηγόριος Ξενόπουλος]] έστειλε γράμμα διαμμαρτυρίας στον Συναδινό γράφοντας του ότι ''"[...] Ούτε μίαν στιγμήν εις διάστημα πέντε αιώνων , δεν υπήρξαμεν Ιταλοί. Πάντοτε Έλληνες! Εις όλα! Και εις την μουσικήν μας ακόμη. [...]"'' ( από το βιβλίο "Το θαύμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας" (εκδ.Ρώντας), σελ.368, "Η Μουσική στα Επτάνησα", από τον συνθέτη Βασίλειο Π. Παπαδημητρίου)</ref> Έτσι, πολλοί την θεώρησαν απομίμηση της ιταλικής μουσικής χωρίς όμως να αμφισβητούν την σημασία της και δεν έκαναν ιδιαίτερα σημαντικές έρευνες πάνω σε αυτήν. Γι’ αυτό και η Επτανησιακή Σχολή ονομάζεται και η «αδικημένη» της ελληνικής μουσικής. Το πρώτο βιβλίο που δικαιώνει τους Επτανήσιους μουσικούς είναι η "Νεοελληνική Μουσική" (1958), γραμμένο από τον σπουδαίο Κερκυραίο μουσικολόγο [[Σπύρος Μοτσενίγος (μουσικολόγος)|Σπύρο Μοτσενίγο]]. Το βιβλίο αυτό έθεσε τις βάσεις για τις έρευνες που έγιναν από την δεκαετία του 1980 και μετά (κυρίως εκείνες το [[Γιώργος Λεωτσάκος|Γιώργου Λεωτσάκου]]) που έριξαν φως στις άγνωστες πλευρές της Επτανησιακής μουσικής και διέψευσαν τις προκαταλήψεις των παλαιότερων μελετητών.