Μανδραγόρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η τοξικότητά του οφείλεται στην παρουσία των [[Αλκαλοειδή|αλκαλοειδών]] [[σκοπολαμίνη]], [[υοσκαμίνη]] και [[ατροπίνη]]. Οι ουσίες αυτές που περιέχονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στη [[Ρίζα (βοτανική)|ρίζα]] είναι πολύτιμες από φαρμακευτική άποψη. Οι [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίο Έλληνες]] και οι [[Ρωμαίοι]] χρησιμοποιούσαν τον μανδαγόρα ως υπνωτικό, αναλγητικό και ηρεμιστικό, ενώ κατά τον μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως [[αναισθητικό]] σε [[Εγχείριση|εγχειρήσεις]]. Βρέθηκε στους τάφους των βασιλέων των [[Θήβαι Αιγύπτου|Θηβών της Αιγύπτου]] ([[1800 π.Χ.]]) και αναφέρεται από τον [[Θεόφραστος|Θεόφραστο]] και τον [[Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος|Διοσκουρίδη]].<ref>[[Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος|Διοσκουρίδης]] «Περί ύλης ιατρικής», εκδ. Ζήτρος, 2000 ISBN 960-8437-61-X</ref> Στη [[Βίβλος|Βίβλο]] επίσης αναφέρονται οι γονιμοποιές και αφροδισιακές ιδιότητές του.<ref>Φυτολογία, τόμ. 10, σ. 189, εκδ. Αθηνών, 1983</ref> Έχει χρησιμοποιηθεί κατά τον 18^ο αιώνα έναντι της κατάθλιψης, των σπασμών των ρευματικών πόνων και των χοιραδικών όγκων. Σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να διεγείρει μανία και παραλήρημα στον ασθενή, καθώς πρόκειται για [[Όπιο|οπιούχο]] φυτό με θανατηφόρο δράση σε μη ελεγμένες δόσεις<ref name="Botanics" />.