Ιώσηπος Φλάβιος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ιώσηπος Φλάβιος''' ή '''Γιοσέφ μπεν Μαθιά''' (εβραϊκά: יוסף בן מתתיהו הכהן, «Yossef ben Matityahou HaCohen», λατινικά: '''Titus Flavius Iosephus''', γαλλικά: '''Flavius Josèphe''') ([[37]] - [[100]]) ήταν [[Ιουδαίοι|Ιουδαίος]] λόγιος, ιστορικός και αγιογράφος, ο οποίος γεννήθηκε στην [[ΙερουσαλήμΙστορία|Ιστορικός]], τότεσυγγραφέας, μέροςμέλος της [[Ιουδαία (ρωμαϊκή επαρχία)Ιουδαϊσμός|Ρωμαϊκής Ιουδαίαςιουδαϊκής]], από[[Θρησκεία|θρησκευτικής]] πατέραομάδας ιερατικήςτων καταγωγής και μητέρα που ισχυριζόταν ότι είχε βασιλική καταγωγή[[Φαρισαίοι|Φαρισαίων]].

Γεννήθηκε το 37 μ.Χ. στην [[Ιερουσαλήμ.]], Στοτότε έργομέρος τουτης ''Βίος''[[Ιουδαία (ρωμαϊκή επαρχία)|Ρωμαϊκής Ιουδαίας]], στοαπό οποίοπατέρα ιερατικής οικογένειας και αυτοβιογραφείται,μητέρα λέειπου ισχυριζόταν ότι προέρχεταιείχε απόβασιλική ιερατικήκαταγωγή, οικογένειαόπως καιβεβαιώνει βασιλικήο γενιάίδιος απόστο μέρουςέργο τηςτου μητέρας''Βίος'', τουστο οποίο και αυτοβιογραφείται. Μαθαίνει το Νόμο πάρα πολύ καλά από νεαρή ηλικία, και γνωρίζει όλες τις θρησκευτικές αιρέσεις της εποχής του από τους Εσσαίους -με τους οποίους μάλιστα έζησε τρία χρόνια παίρνοντας το όνομα Βανούν-, μέχρι τους Φαρισαίους, τους Σαδουκαίους και τους Ζηλωτές. Την εύνοιά του κερδίζουν τελικά οι Φαρισαίοι (το αντίστοιχο των Ελλήνων στωϊκών φιλοσόφων, όπως λέει ο ίδιος), μπαίνει να υπηρετήσει στο ιερατείο του Ναού και σε ηλικία 26 χρόνων, το 64 μ.Χ., αναλαμβάνει σημαντικότατα καθήκοντα. Συγκεκριμένα, πηγαίνει σε διπλωματική αποστολή στη Ρώμη σταλμένος από το Ιουδαϊκό Συνέδριο για να μεσολαβήσει στον αυτοκράτορα και να βρει τρόπο να απαλλάξει από την αιχμαλωσία και τη φυλακή ορισμένους Ιουδαίους ιερείς που Ρωμαίος έπαρχος Φήλιξ είχε στείλει αλυσοδεμένους στον αυτοκράτορα Νέρωνα. Τελικά, μέσω της γνωριμίας του με τον ομόφυλο του γελωτοποιό του Νέρωνα, γνωρίζει την αυτοκράτειρα Ποππαία και, αφού κερδίζει τη συμπάθειά της με κολακίες, πετυχαίνει το σκοπό του. Γυρίζοντας στην πατρίδα του είχε ήδη ξεσπάσει η επανάσταση του 67 μ.Χ. και στην αρχή συντάσσεται με τη συντηρητική, φιλορωμαϊκή μερίδα και προσπαθεί να πείσει το λαό να σταματήσει την εξέγερση. Η επόμενη αποστολή που του αναθέτει το Συνέδριο είναι να πάει στη Γαλιλαία, την μόνη επαρχία που δεν είχε ακόμα ολόκληρη επαναστατήσει κατά των Ρωμαίων και να δουλέψει για να καταπραΰνει το λαό, και να τον πείσει να παραδώσει τα όπλα. Φτάνοντας στη Τιβέριαδα, την πρωτεύουσα της επαρχίας, έρχεται αντιμέτωπος με ανυπέρβλητες δυσκολίες. Οι επαναστάτες είναι πολλοί και τόσο θυμωμένοι και αποφασισμένοι που δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Τελικά αλλάζει στρατόπεδο και γίνεται ο αρχηγός όλης της επανάστασης στη περιοχή και ο στρατηγός ολόκληρης της στρατιωτικής διοίκησης των ανταρτών όλης της Γαλιλαίας. Βρισκόμαστε πια στο 67 μ.Χ. και οι λεγεώνες υπό τον Φλάβιο Βεσπασιανό κάνουν τελική επίθεση ενάντια στην Ιουδαία. Ο Ιώσηπος μετά τις νίκες των Ρωμαίων εγκαταλείπεται από τους στρατιώτες του αλλά δεν το βάζει κάτω. Κλείνεται με όσους του είχαν απομείνει στο φρούριο [[Ιωτάπατα]] και αποφασίζει να αντέξει τη πολιορκία του Βεσπασιανού. Αντέχει 47 μέρες. Τελικά πιάνεται αιχμάλωτος των Ρωμαίων. Κερδίζει τη συμπάθεια του Βεσπασιανού χάρη στη μόρφωσή του και με την προφητεία του -που τελικά θα αποδειχτεί αληθινή- ότι αυτός θα γίνει αυτοκράτορας. Ο Βεσπασιανός τον γεμίζει τιμές θεωρώντας τον προφήτη, τον γεμίζει δώρα, και εκείνος σε αντάλλαγμα υιοθετεί το όνομα του Βεσπασιανού, Φλάβιος, παντρεύεται μια σκλάβα του στρατηγού, γίνεται απελεύθερος Ρωμαίος και συνοδεύει το γιο του Βεσπασιανού Τίτο, στη πολιορκία της Ιερουσαλήμ. Όλα αυτά συμβαίνουν το 70 μ.Χ. Ο Τίτος καταλαμβάνει την Ιερουσαλήμ και δίνει στον Ιώσηπο μεγάλα δώρα, όπως γαίες, ιερά βιβλία και πλούτη. Ο Ιώσηπος γίνεται με λίγα λόγια ο αγαπημένος της εξουσίας. Αργότερα ο Τίτος τον παίρνει μαζί του στη Ρώμη, του απονέμει την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη, παίρνει μια μηνιαία αποζημίωση, γίνεται ευνοούμενος όλων των Φλαβίων, χωρίζει τη γυναίκα του και παντρεύεται μια Ιουδαία, κάνει και άλλα παιδιά μαζί της και αρχίζει τη συγγραφή. Πεθαίνει το 95 μ.Χ. σε ηλικία 58 χρονών.