Ρωσική Επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Η Ρωσική Επανάσταση υπήρξε το φυσιολογικό αποτέλεσμα των κοινωνικών όρων που επέβαλαν στη Ρωσία ο [[Μέγας Πέτρος]] και η [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Αικατερίνη Β΄]], του απολυταρχικού τσαρικού καθεστώτος, της αποσύνθεσης της αριστοκρατίας και του θεσμού της δουλοπαροικίας. Οι κοινωνικές αντιθέσεις κορυφώθηκαν ήδη από το [[1826]], όταν ξέσπασε η εξέγερση των δεκεμβριστών, οι αρχηγοί της οποίας ([[Πάβελ Πέστελ|Πέστελ]] και [[Κονδράτι Ριλέεφ|Ριλέεφ]]) θανατώθηκαν. Οι ιδέες του [[Ανρί ντε Σεν Σιμόν|Σεν-Σιμόν]], του [[Σαρλ Φουριέ|Φουριέ]], του [[Αλέξανδρος Χέρτσεν|Χέρτσεν]] άρχισαν να επηρεάσουν τη ρωσική διανόηση ([[Μιχαήλ Πετρασέφσκι|Πετρασέφσκι]], [[Νικολάι Τσερνισέφσκι|Τσερνισέφσκι]], [[Νικολάι Ντομπρολιούμποφ|Ντομπρολιούμποφ]]) και σιγά σιγά ιδρύθηκαν διάφορες μυστικές οργανώσεις, ορισμένες από τις οποίες ανέπτυξαν τρομοκρατική δράση, με δολοφονίες πολιτικών προσώπων, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του τσάρου [[Αλέξανδρος Β' της Ρωσίας|Αλέξανδρου Β΄]] το [[1881]]. Από το [[1900]] εμφανίζεται ο [[Βλαντιμίρ Λένιν|Λένιν]], ο οποίος ίδρυσε μια εφημερίδα, τη "''Σπίθα''" (''Ίσκρα'') και εξέδωσε το [[1902]] το έργο του "''Τι να κάνουμε;''", στο οποίο έδωσε για πρώτη φορά σαφείς οδηγίες για την αναμενόμενη επαναστατική δράση των μαζών. Εξάλλου ο [[Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος]] του [[1904]] έστρεψε και μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης κατά του τσαρικού καθεστώτος και ο τσάρος [[Νικόλαος Β' της Ρωσίας|Νικόλαος Β΄]] φάνηκε ότι δε θα έκανε την παραμικρή παραχώρηση στους αγρότες και τους εργάτες, που κυριολεκτικά είχαν εξαθλιωθεί. Η απόφαση του Τσάρου να λύσει τα προβλήματα του καθεστώτος και να αντιπαλέψει τις ομάδες που τον αντιστρατεύονταν, ρίχνοντας τη χώρα στον Α΄ΠΠ , έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Η ανάπτυξη της Ρωσίας το 1914 δεν της επέτρεπε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες ενός βιομηχανοποιημένου μακροχρόνιου πολέμου. Η έλλειψη μεταφορικών μέσων, η μείωση της παραγωγής, η ανάγκη διαρκούς εφοδιασμού του στρατού και οι δαπάνες των εχθροπραξιών οδήγησαν σε υψηλές ανατιμήσεις των καταναλωτικών αγαθών ενώ οι μισθοί αυξάνονταν με χαμηλότερους ρυθμούς. Επίσης, ελλείψει σωστού εξοπλισμού και ηγεσίας, οι ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις αναλώνονται σε μάταιες επιθέσεις με τεράστιες απώλειες ανθρώπινων ζωών, που φτάνουν τα 3 εκατομμύρια στις αρχές του 1917. Παράλληλα, αγανάκτηση προκαλεί η διαφθορά μελών της αυλής ενώ και η φιλελεύθερη αριστοκρατία εναντιώνεται στον τσάρο διότι επωφελείται από τον πόλεμο για να αποκαταστήσει λίγο λίγο την απολυταρχία. <ref>Serge Berstein , Pierre Milza, "Ιστορία της Ευρώπης 3 - 1919 έως σήμερα", Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1997</ref>