Το σοβιετικό άρμα Τ-34 αποτέλεσε από όλες τις απόψεις ένα τεράστιο βήμα προόδου, σε σχέση με τα μέτρια άρματα μάχης του υπόλοιπου κόσμου. Όταν, το 1942, τα χιτλερικά στρατεύματα εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στη Σοβιετική Ένωση, τίποτα δεν προμήνυε ότι σε λίγους μήνες, στα μέσα του Οκτωβρίου του 1941, την πορεία τους θα ανέκοπτε το νέο και πρωτότυπο αυτό τεθωρακισμένο όχημα. Το καινοτόμο αυτό σοβιετικό άρμα μάχης γεννήθηκε στις αρχές του Β'Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου λόγω της ανάγκης απόσυρσης ή αναβάθμισης των τεθωρακισμένων Τ-26 και ΒΤ-5, τα οποία η Σοβιετική Ένωση είχε παραχωρήσει στη Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ισπανίας στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Την περίοδο μεταξύ 1927 και 1929, ο Κόκκινος Στρατός εξασφάλισε τις κατάλληλες υποδομές για την κατασκευή τεθωρακισμένων οχημάτων: εργοστάσια παραγωγής τρακτέρ στη [[Μόσχα]], στο [[Γκόρκι]], στο [[Στάλινγκραντ]], στο Τσελίμπινσκ[[Τσελιάμπινσκ]] και στο Γιαροσλάβι[[Γιαροσλάβλ]] τροποποιήθηκαν το 1931 για την κατασκευή οπλισμού. Ο μηχανικός Αλεξάντρ Φιρσόφ ανέλαβε τη σχεδίαση της βάσης του άρματος Α-20, προδρόμου του Τ-34, αλλά έπεσε θύμα των σταλινικών εκκαθαρίσεων και τη θέση του πήρε ο νεαρός Μιχαήλ Κόσκιν. Οι αρχικές απαιτήσεις για το νέο άρμα μάχης ήταν το βάρος κάτω απο 32 τόνους,και το σύστημα κίνησης τύπου Christie, όπως στα άρματα ΒΤ. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά επέτρεπαν την ανάπτυξη υψηλής ταχύτητας σε δρόμους με τη σύντομη αποσυναρμολόγηση των ερπυστριών. Ο Κόσκιν σχεδίασε το μοντέλο Α-32(γνωστό και ώς Τ-32),το οποίο είχε θωράκιση 32 χλστ. στο εμπρόσθιο τμήμα και πυροβόλο υψηλής ταχυβολίας L-11 των 76,2 χλστ., αντί του πυροβόλου των 45 χλστ. των ΒΤ και Τ-26. Για να αποφύγει τις καταστροφικές συνέπειες της χρήσης βενζινοκινητήρων, οι οποίοι,όπωςόπως είχε αποδειχθεί στην Ισπανία, είχαν την τάση να εκρήγνυνται αν δέχονταν σοβαρά πυρά, χρησιμοποίησε κινητήρα Dieselντίζελ, ο οποίος ήταν επίσης οικονομικός και αξιόπιστος.
