Αλκιβιάδης Διαμάντης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Ο '''Αλκιβιάδης Διαμάντης''' (1893 ή 1894 [[Σαμαρίνα]]-1948), ήταν βλάχος πράκτορας Ιταλών και Ρουμάνων<ref name="Koutsovl1">Κολτσίδας, 1976, σελ. 115[http://books.google.gr/books?id=E7QJAQAAIAAJ&q=%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82+%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82&dq=%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82+%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B1%CF%82&hl=en&sa=X&ei=55JkU6D_Msq30QXogoGoDg&redir_esc=y]</ref><ref>Βαλκάνιος πραματευτής: Οδοιπορία μνήμης σε Ελληνικές κοινότητες και παροικίες, .Χριστόφορος Ζαφείρης, Εκδ. Εξάντας, 1998, σελ. 97</ref> ο οποίος προσπάθησε να δημιουργήσει αυτόνομο βλαχικό κράτος το 1917<ref name="Koutsov2">Κολτσίδας, 1976, σελ. 115 «...Κατά το 1917 θέλησε νά δημιουργήση ανεξάρτητο κρατίδιο στην Πίνδο, αλλά μετά ανεχώρησε για την Αλβανία...»[http://books.google.gr/books?id=E7QJAQAAIAAJ&q=%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82+1917&dq=%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82+1917&hl=en&sa=X&ei=-bxkU-z_N-2M7Abnq4DQBA&ved=0CC4Q6AEwAA]</ref> με την υποστήριξη της Ιταλίας που εκείνη την εποχή κατείχε την περιφέρεια του Αργυρόκαστρου. Στη βιβλιογραφία, η οντότητα την οποία ήθελε να δημιουργήσει τότε αναφέρεται ως «[[Πριγκηπάτο της Πίνδου]]». Για τη δράση του καταδικάστηκε από δικαστήριο στην Ελλάδα αλλά το 1927 του δόθηκε αμνηστία. Επέστρεψε στη διάρκεια της Κατοχής και το 1941 δημιούργησε οργάνωση βλάχων η οποία υποστήριζε τις ιταλικές και γερμανικές δυνάμεις κατοχής της Ελλάδας και η οποία διαλύθηκε το 1942. Ο ίδιος υπέγραφε ως «Αρχηγός και εκπρόσωπος των Βλάχων της Κάτω Βαλκανικής» και η οργάνωση αυτή αναφέρεται ως [[Λεγεώνα των Βλάχων]] στη νεώτερη βιβλιογραφία. Τον Ιούνιο του 1942 ο Διαμάντης επέστρεψε στη Ρουμανία όπου το 1948 συνελήφθη και πέθανε. Στην Ελλάδα είχε καταδικαστεί σε θάνατο από το Δικαστήριο δοσιλόγων.
==Ιστορικό πλαίσιο==
Η δραστηριότητα του Διαμάντη ως πράκτορα των Ρουμάνων, εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας της Ρουμανίας, να προσεταιρισθεί τους Βλάχους της Μακεδονίας, προσπάθεια η οποία άρχισε αρκετά χρόνια πριν, με σκοπό την αποδυνάμωση και τη δημιουργία προβλημάτων στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Με αφορμή τη βλάχικη γλώσσα η οποία έχει πολλά κοινά στοιχεία με τη ρουμάνικη, η Ρουμανία εξασφάλισε άδεια λειτουργίας από το Οθωμανικό κράτος, χρηματοδότησε την κατασκευή και λειτουργία πολλών σχολείων στη ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και πέτυχε να θεωρηθούν οι Βλάχοι ξεχωριστό [[μιλιέτ]]. Τα σχολεία αυτά συνέχισαν τη λειτουργία τους και όταν κάποια από τα εδάφη της περιοχής της Μακεδονίας και της Θράκης πέρασαν στην ελληνική επικράτεια το 1912. Σε τέτοια, ρουμανόφωνα σχολεία, στα οποία γινόταν συντονισμένη προσπάθεια δημιουργίας Ρουμανικής συνείδησης στους Βλάχους, σπούδασε ο Διαμάντης. Απόφοιτοι των σχολείων αυτών που ήθελαν να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους, πήγαιναν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα στη Ρουμανία.
==Βιογραφικό==
| |||