Επαμφοτερίζουσα χημική ένωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Spiros790 (συζήτηση | συνεισφορές)
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μ Εξελληνισμός+επιμέλεια με τη χρήση AWB (10111)
Γραμμή 11:
 
==Επαμφοτερίζοντα οξείδια==
[[FileΑρχείο:Zinc oxide.jpg|thumb|right|140px|<div style='text-align: center;'>
Οξείδιο ψευδαργύρου
</div>]]
[[FileΑρχείο:Oxid olovnatý.JPG|thumb|right|140px|<div style='text-align: center;'>
Οξείδιο μολύβδου
</div>]]
Γραμμή 30:
SiO<sub>2</sub> + 4HF → SiF<sub>4</sub> + H<sub>2</sub>O
</div>
*Ως ''οξέα σε βασικό περιβάλλον'' εξουδετερώνοντας τη βάση π.χ.<br />
<div style='text-align: center;'>
Al<sub>2</sub>O<sub>3</sub> + 2KOH → 2KAlO<sub>2</sub> + H<sub>2</sub>O (KAlO<sub>2</sub> = μετα-αργιλικό κάλιο)<ref>Μπορεί να γίνει και η αντίδραση : Al<sub>2</sub>O<sub>3</sub> + 6KOH → 2K<sub>3</sub>AlO<sub>3</sub> + 3H<sub>2</sub>O (όπου K<sub>2</sub>AlO<sub>3</sub> = αργιλικό κάλιο)</ref>
Γραμμή 50:
</div>
Τα υδροξείδια αυτά συμπεριφέρονται :
[[FileΑρχείο:Hydroxid hlinitý.PNG|thumb|220px|right|<div style='text-align: center;'>
Υδροξείδιο αργιλίου
</div>]]
[[FileΑρχείο:Hydroxid zinečnatý.PNG|thumb|220px|right|<div style='text-align: center;'>
Υδροξείδιο ψευδαργύρου
</div>]]
*Ως ''βάσεις σε όξινο περιβάλλον'' εξουδετερώνοντας το οξύ π.χ.<br />
<div style='text-align: center;'>
Al(OH)<sub>3</sub> + 3HCl → AlCl<sub>3</sub> + 3H<sub>2</sub>O
Γραμμή 83:
Ένα οξείδιο του γενικού τύπου ΣΟ <ref>Σ = χημικό στοιχείο, Ο = οξυγόνο</ref>, όταν διαλυθεί στο νερό δίνει την ένωση Σ(ΟΗ)<sub>2</sub> : ΣΟ + Η<sub>2</sub>Ο → Σ(ΟΗ)<sub>2</sub>. Όταν το στοιχείο Σ είναι πολύ ηλεκτροθετικό, τότε το ηλεκτρονικό νέφος είναι μετατοπισμένο προς το [[υδρογόνο]] και ο δεσμός Ο-Η είναι ενισχυμένος, ενώ ο δεσμός Σ-Ο είναι εξασθενημένος. Έτσι στο νερό η ένωση, διίσταται κατά το σχήμα : Σ(ΟΗ)<sub>2</sub> → Σ<sup>2+</sup> + 2ΟΗ<sup>-</sup> και παρουσιάζει σαφώς βασικό χαρακτήρα.<br />
Όταν όμως το στοιχείο Σ είναι [[Ηλεκτραρνητικότητα|ηλεκτραρνητικό]], συμβαίνει το αντίθετο δηλ. το Σ έλκει προς τη μεριά του το νέφος ηλεκτρονίων, ο δεσμός Σ-Ο ενισχύεται και ο δεσμός Ο-Η αποδυναμώνεται οπότε έχουμε : Σ(ΟΗ)<sub>2</sub> → ΣΟ<sub>2</sub><sup>2-</sup> + 2Η<sup>+</sup>, δηλ. το Η αποδίδεται ως πρωτόνιο οπότε η ένωση έχει σαφώς όξινο χαρακτήρα.<br />
Όταν οι δεσμοί Σ-Ο και Ο-Η είναι εξίσου ισχυροί δηλ. το Σ έχει ενδιάμεση τιμή ηλεκτραρνητικότητας, <ref>Η σειρά ηλεκτραρνητικότητας για μερικά στοιχεία είναι : F>O>Cl>N>Br>I>S>C>P>>H>Si>Al>Μέταλλα</ref> τότε το οξείδιο ΣΟ σε όξινο περιβάλλον δίνει βάση <ref>Al<sub>2</sub>O<sub>3</sub> + H<sub>2</sub>O → Al(OH)<sub>3</sub></ref> και σε βασικό περιβάλλον δίνει οξύ.<ref>Al<sub>2</sub>O3 + H<sub>2</sub>O → H<sub>3</sub>AlO<sub>3</sub></ref>
 
==Αμφιπρωτικά μόρια==
Γραμμή 101:
#Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Χημικές Αντιδράσεις", Αθήνα 1976.
#Γιαννακουδάκης Δ. Α. "Φυσική Χημεία Ομογενών και Ετερογενών Συστημάτων", Θεσσαλονίκη 1986.
 
 
[[Κατηγορία:Χημικές ουσίες]]