Χαρτισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις 10 Απριλίου 1848, μία νέα Χαρτιστική Συνέλευση οργάνωσε μια μαζική συνάντηση σε κοινό στο Κέννινγκτον (Kennington) του [[Λονδίνο|Λονδίνου]] και τελικά θα παρουσίαζε μια ακόμη αναφορά στο Κοινοβούλιο. Η εκτίμηση του αριθμού των συμμετεχόντων ποικίλει ανάλογα με την πηγή (κατά τον Ο'Κονορ περίπου 300.000, κατά την κυβέρνηση, 15.000. Η εφημερίδα ''Observer'' πρότεινε 50.000). Ο πιο πιθανός αριθμός είναι 150.000. Η κυβέρνηση γνώριζε καλά ότι οι Χαρτιστές δεν είχαν πρόθεση για εξέγερσηςεξέγερση. Ωστόσο, υπήρχαν οι φόβοι ότι η επανάσταση θα ξεκινήσει αυθόρμητα και έτσι οι αρχές πήραν εντολή για μεγάλης κλίμακας επίδειξη δύναμης τόσο για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής, αλλά και αν είναιει δυνατόν την εξάλειψη του Χαρτισμού, σε ένα έτος όπου είχαν επαναστατήσει οι λαοί σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη. 100.000 εδικοί αστυφύλακες προσλήφθηκαν για την ενίσχυση της αστυνομικής δύναμης. Σε κάθε περίπτωση, η συνεδρίαση ήταν ειρηνική. Ωστόσο, ο στρατός είχε απειλήσει να παρέμβει αν οι Χαρτιστές έκαναν οποιαδήποτε προσπάθεια να διασχίσουν τον Τάμεση.<ref>David Goodway, London Chartism (1982)</ref>

Σε ένα ξεχωριστό περιστατικό, στασιαστές στο Μάντσεστερ προσπάθησαν να εισβάλουν στο μισητό πτωχοκομείο. Μια μάχη που έγινε είχε ως αποτέλεσμα οι Χαρτιστές να μάχονταιπαλεύουν με την αστυνομία και τελικά ο εξεγερμένος λαός διαλύθηκε, αλλά οι στασιαστές συνέχιζανσυνέχισαν τον αγώνα στους δρόμους του Μάντσεστερ για τρεις ημέρες. Στο Μπίνγκλεϊ (Bingley) του [Γιόρκσαιρ], μια ομάδα Χαρτιστών υπέρ της «σωματικής βίας» υπό την ηγεσία του Ισαάκ Ικέρινγκιλ συμμετείχαν σε μια τεράστια σύγκρουση στο τοπικό δικαστήριο και αργότερα διώχθηκαν για την απελευθέρωση δύο από των συναγωνιστών τους από την αστυνομία.<ref>http://www.chartists.net/Chartists-arrested-in-1848.htm</ref>

Το αρχικό σχέδιο των Χαρτιστών, αν η αναφορά απορριπτόταν, ήταν να δημιουργηθεί μια ξεχωριστή εθνική συνέλευση και πίεσενσ πιέσει τη βασίλισσα για να διαλύσει το Κοινοβούλιο μέχρι ο ''χάρτης'' να εισήχθηεισηχθεί σανως νόμος. Ωστόσο, οι Χαρτιστές είχαν πληγεί από την αναποφασιστικότητα τους και τις εσωτερικές διαφωνίες.

Η αναφορά που ο Ο' Κονορ παρουσίασε στο Κοινοβούλιο ήταν τελικά 1.957.496 υπογραφές - πολύ μακριά από το 5.706.000 που είχε δηλώσει και πολλές από αυτές κατηγορήθηκαν ως παραποιήσεις. Όμως πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι πολλοί άνθρωποι ήταν αγράμματοι, και δεν ήξεραν πώς να γράψουν τη δική τους υπογραφή. Ωστόσο, και ανπαρότι επέζησαν από αυτό το γεγονός, το μεγάλο πλήγμα ήρθε τον Ιούνιο. Κηρύχθηκε απαγόρευση των δημόσιων συναντήσεων, καθώς και ψηφίστηκε νέα νομοθεσία ενάντια στις ''ανατρεπτικές ενέργειες και την προδοσία'' (βιαστικά από το Κοινοβούλιο αμέσως μετά τα χαρτιστικά γεγονότα της 10 Απρίλιο) και αυτό οδήγησε σε σημαντικό αριθμό Χαρτιστών (συμπεριλαμβανομένου του μαύρου Λονδρέζου Γουίλιαμ Κάφερ) να προετοιμάσουν μια εξέγερση, τον Αύγουστο.<ref>Goodway, London Chartism, pp. 116-22; John Saville, 1848: The British State and the Chartist Movement (1987), pp. 130-99.</ref>

Ο Χαρτισμός ήταν πιθανώς το πρώτο μαζικό εργατικό κίνημα στον κόσμο. Οι ηγέτες τηςτου συχνά περιγράφονται είτε ως «φυσικά δυνάμει» ή «ηθικά δυνάμει» ηγέτες, ανάλογα με τη στάση τους απέναντι στη βίαιη διαμαρτυρία. Οι Χαρτιστές ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχείς στο να πεισθούν οι του Κοινοβουλίου για τη μεταρρύθμιση του συστήματος ψηφοφορίας στα μέσα του 19ου αιώνα. Ωστόσο, αυτό το κίνημα που λειτούργησε προς το συμφέρον της εργατικής τάξης., Τοκαθώς ο ενδιαφέρον της εργατικής τάξης στην πολιτική από εκείνο το σημείο και αργότερα στράφηκε και προς τα κινήματα ψηφοφορίας.