Νόμοι (διάλογος): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην μέτρια πολιτεία έως κακή, όπως είναι και οι ιστορικές πολιτείες,<ref>[[Κωνσταντίνος Τσάτσος]], Η κοινωνική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων, σ. 164, 1970, εκδ. οίκος Εστία <sup>3η<sup></ref> για παράδειγμα [[Λακεδαιμονίων Πολιτεία]]<ref>[http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=474 Ξενοφών, Λακεδαιμονίων Πολιτεία]</ref> ή [[Αθηναίων Πολιτεία (Αριστοτέλης)|Αθηναίων Πολιτεία]], όπως μας τις περιγράφει ο [[Ξενοφών]] αλλά και ο [[Αριστοτέλης]]<ref>*[http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=331 Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία]</ref> αντίστοιχα ούτε τέλεια γνώση του λόγου, του ορθού διακαίου θα υπάρχει, ούτε όμως και τέλεια αγνωσία. Θα υπάρχει η δυνατότητα της γνώσης. Γι αυτό οι νόμοι θα συντάσσονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην επιβάλλονται αναιτιολόγητα στον εξουσιαζόμενο. Πριν από κάθε νομοθετική επιταγή θα προτάσσεται, όπως έγινε αργότερα στα βυζαντινά νομοθετήματα, ένα προοίμιο, ένα είδος εισηγητικής έκθεσης, όπου θα εκθέτονται οι λόγοι που επιβάλλουν την ισχύ του νόμου<ref>Αυτόθι, Νόμοι [[s:Νόμοι/ΙΑ#p934a|Νόμοι IA΄ 934a]] </ref>.