Τάκιτος (ιστορικός): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ . |
μ μικρή επέκταση στην υποενότητα Αγρικόλας |
||
Γραμμή 16:
|διαδικτυακός τόπος =
}}
Ο '''Τάκιτος,''' [[Λατινικά|λατ.]] Τakitus ([[56]]- [[117]]), ήταν αξιωματούχος και ιστορικός στα χρόνια της [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ρωμαϊκης Αυτοκρατορίας]]. Τα σωζόμενα τμήματα των δύο μεγάλων έργων: τα χρονικά ( Annales) και οι Ιστορίες αναφέρονται στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το θάνατο του Αυγούστου το [[14]] μ.Χ. καλύπτοντας την περίοδο από του [[Γάλβας|Γάλβα]] μέχρι του θανάτου του [[Δομιτιανός|Δομιτιανού]] και στα χρονικά περιγράφει τις βασιλείες του [[Τιβέριος|Τιβερίου]], του [[Καλιγούλας|Καλιγούλα]], του [[Κλαύδιος|Κλαυδίου]] και του [[Νέρων|Νέρωνος]].
==Βιογραφικές αναφορές==
Δεν γνωρίζουμε τον τόπο και τη χρονολογία της γεννήσεως του, ούτε ακόμη το μικρό του όνομα. ϊσως να ήταν γιος του Κορνηλίου Τακίτου, επιμελητή των αυτοκρατορικών εσόδων στη βελγική [[Γαλατία]]. Θεωρείται ότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους Ρωμαίους ιστορικούς κι το έργο του θεωρήθηκε ως η αργυρά εποχή (Silver Age){{cref|α}} της λατινικής λογοτεχνίας. Είναι γνωστός για τη συντομία και την πυκνότητα του του Λατινικής πεζογραφίας, καθώς και τις γνώσεις του στην ψυχολογία της πολιτικής εξουσίας. Ονομάσθηκε ''delator temporis acti'', κατήγορος του παρελθόντος που μαστίγωσε μια εκατοενταετηρίδα με τη γραφή του. Ο [[Πλίνιος ο Νεότερος]] τον είχε ακούσει πολλές φορές στα δικαστήρια και θαύμαζε την «μεγαλοπρεπή ευγλωττία» του και ανακήρυξε αυτόν τον μεγαλύτερο ρήτορα της Ρώμης<ref>[[Πλίνιος ο Νεότερος]], Επιστολές ii 1, vi 6</ref> Το [[88]] ο Τάκιτος ήταν [[Πραίτωρ|Πραίτωρας]]. Έκτοτε εισήλθε στην [[Σύγκλητος|Σύγκλητο]] και ομολογεί με ντροπή του Αγρικόλας στο τέλος ότι απέφυγε να μιλήσει εναντίον της τυραννίας και ότι συμμετείχε στην καταδίκη από την Σύγκλητο των συγκλητικών θυμάτων του [[Δομιτιανός|Δομιτιανού]]<ref>[[Damnatio memoriae]]</ref> ο [[Νέρβας]] τον έκαμε [[Ύπατος|Ύπατο]] το [[97]] και ο [[Τραϊανός]] τον διόρισε ανθύπατο στην Ασία.
==Εργογραφία==
*Ο «Αγρικόλας» (Agricola), η τελειότερη από τις σύντομες μονογραφίες του αφηγείται με υπερηφάνεια τα κατορθώματα του πενθερού του ως στρατηγού και διοικητή και στη συνέχεια εκθέτει με πικρία την απομάκρυνσή και τη παραμέληση του από τον Δομιτιανό. Ο Τάκιτος αφηγείται:
{{Quote|«Πως ο πενθερός του Αγρικόλας, ως διοικητής της [[Βρετανία]]ς έφερε τον πολιτισμό σε ένα «αγροίκο, διασκορπισμένο και πολεμοχαρή λαό», ιδρύοντας σχολεία, διαδίδοντας τη χρήση της [[Λατινικά|Λατινικά]] και παροτρύνοντας τις πόλεις και τους πλούσιος να κτίζουν βασιλικές, ναούς και δημόσια λουτρά. «Βαθμηδόν», λέγει ο καυστικός ιστορικός,«τα θέλγητρα της διαφθοράς πέτυχαν να εισέλθουν στις καρδιές των Βρετανών<ref>Αγρικόλας, 19</ref>»
*Το μικρό δοκίμιο «Περί της καταγωγής και της καταστάσεως των Γερμανών» (Germanica), παρουσιάζει την αντίθεση μεταξύ των ανδροπρεπών αρετών ενός ελεύθερου λαού και του εκφυλισμού και της δουλείας των Ρωμαίων σε ένα καθεστώς δεσποτισμού.
Η επιτυχία των δοκιμίων αυτών παρακίνησε τον Τάκιτο περιγράψει τα κακά της τυραννίας εκθέτοντας αδίστακτα και με κάθε λεπτομέρεια τα συμβάντα και τις πράξεις των δεσποτών. Άρχισε με το μέρος εκείνο που ήταν νωπότερο στη μνήμη του και βασίστηκε επιπλέον στις μαρτυρίες των πρεσβυτέρων φίλων του, την περίοδο από του Γάλβα μέχρι τον θάνατο του Δομιτιανού.
| |||