Δίκη συμφώνων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όσο καιρό, Φωνήεντα δικαστές, αδικιόμουν λίγο από αυτό εδώ το Ταυ, που έκανε κατάχρηση στα δικαιώματά μου και πήγαινε και καθόνταν εκεί που δεν έπρεπε, δεν έφερα βαρέως την αδικία και παρέβλεψα κάποια απ΄ όσα λέγονταν, εξαιτίας της μετριοπάθειας, την οποία ξέρετε ότι διατηρώ απέναντί σας και απέναντι στα άλλα γράμματα. Εφόσον όμως έφτασε σε τέτοιο σημείο πλεονεξίας και παρανομίας, χωρίς ν΄ αρκείται με ό,τι επανειλημμένως άφησα να περάσει δίχως να μιλήσω, αλλά προσπαθεί ν΄ αποκτήσει με τη βία περισσότερα, είμαι αναγκασμένος να το καλέσω τώρα σε απολογία μπροστά σε σας, που γνωρίζετε και τα δύο μας. Ο φόβος για την εξαφάνιση, που με πλησιάζει, δεν είναι μικρός· διότι προσθέτοντας όλο και περισσότερα σε αυτά που έχει ήδη κάνει θα με εξαφανίσει ολότελα από την περιοχή, που μου ανήκει, έτσι ώστε, αν συνεχίζω να σωπαίνω, δεν θα αργήσω να σταματήσω να συγκαταλέγομαι στο αλφάβητο και δεν θα είμαι τίποτα παραπάνω από ένα (ψόφο) άναρθρο ήχο, [[s:Δίκη συμφώνων_#p2|(Δίκη συμφώνων 2)]].

 

Νομίζω όμως ούτε σεις θα φτάσετε σε τέτοιο σημείο αδιαφορίας και παραμέλησης, ώστε να επιτρέψετε πράγματα που δεν είναι δίκαια, ούτε εγώ θα σταματήσω τον αγώνα για την αδικία εις βάρος μου, ακόμα κι αν εσείς αδιαφορήσετε.