Συνθήκη του Βερολίνου (1878): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 2:
[[File:Berliner kongress.jpg|thumb|right|thumb|right|285px|Το συνέδριο του Βερολίνου. Πίνακας του [[Άντον φον Βέρνερ]] (Anton von Wemer) (1884)]]
[[Αρχείο:Greek-Delegation-Berlin-Congress.jpg|thumb|right|290px|Ο [[Θεόδωρος Δηλιγιάννης]] ως υπουργ. εξωτερικών και η ελληνική αντιπροσωπεία· αριστ. ο [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής]] τότε πρεσβευτής στο Βερολίνο.<ref>ΙΕΕ, τόμ. ΙΓ΄σ. 347-348 Το Θεόδωρο Δηλιγιάννη συνόδευαν ο [[Άγγελος Βλάχος (1838-1920)|Άγγελος Βλάχος]], [[Παναγιώτης Πανάς]], ο επιτετραμμένος στο Λονδίνο [[Ιωάννης Γεννάδιος]] και ο γραμματέας στην πρεσβεία Βιέννης [[Αλέξανδρος Σκουζές]]</ref>]]
Η '''Συνθήκη του Βερολίνου''' ήταν η τελευταία πράξη του [[Συνέδριο του Βερολίνου|Συνεδρίου του Βερολίνου]] (13 Ιουνίου - 13 Ιουλίου 1878) (ν. ημερολ), που συνήλθε υπό την προεδρία του Γερμανού καγκελάριου [[Βίσμαρκ]] κατά την οποία η [[Μεγάλη Βρετανία]], η [[Αυστροουγγαρία]], η [[Γαλλία]], η [[Ιταλία]], η [[Ρωσία]] (επί [[Αλέξανδρος Β' της Ρωσίας|Τσάρου Αλέξανδρου Β΄]]) καθώς και η [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]] (επί Σουλτάνου [[Αμπντούλ Χαμίτ Β΄]]),
==Αποφάσεις Συνεδρίου==
Το σημαντικότερο έργο του Συνεδρίου ήταν ο περιορισμός των συνόρων της
* Η ίδρυση μικρής αυτόνομης Ηγεμονίας της Βουλγαρίας με βόρεια όρια τον Δούναβη και νότια τον Αίμο.
Γραμμή 16:
==Συνέπειες==
[[File:Batum.jpg|thumb|left|260px|Το λιμάνι
Οι αποφάσεις του συνεδρίου αποτέλεσαν διπλωματική ήττα της Ρωσίας, που έχασε τους καρπούς των στρατιωτικών νικών σε βάρος της [[Τουρκία]]ς, ενώ δυσαρεστημένοι έμειναν τόσο οι [[Οθωμανοί|Τούρκοι]], που έχαναν έτσι σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη τους, όσο και οι λαοί της [[Βαλκανική]]ς, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
| |||