Ιουλιανός Αλικαρνασσού: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αρχικά συνδέθηκε με τον μετριοπαθή μονοφυσίτη [[Σεβήρος Αντιοχείας|Σεβήρο Αντιοχείας]], τον οποίο όμως αργότερα καταπολέμησε ως ηγέτης των ακραίων [[Μονοφυσιτισμός|μονοφυσιτών]]<ref name="ReferenceA">Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 300</ref> από την [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] όπου είχαν και οι δύο καταφύγει <ref>Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ 681 και Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 6ος, σελ 955</ref> μετά την καταδίκη τους ως αιρετικοί το [[518]]<ref name="ReferenceB">Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 30ός, σελ 31</ref> από την ενδημούσα σύνοδο της Αγίας Σοφίας<ref>Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ 675 </ref>. Απεβίωσε το [[527]]<ref>Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, τόμος 30ός, σελ 31<name="ReferenceB"/ref>.

Προϊόντα της συγγραφικής του δραστηριότητας, η οποία συνδέεται κυρίως με την πολεμική εναντίον του Σεβήρου είναι μεταξύ άλλων το σύγγραμμα «Περί Αφθαρσίας»<ref>Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 300<name="ReferenceA"/ref>, η πραγματεία «Κατά Σεβήρου Βλασφημιών» καθώς και η Απολογία του υπέρ της διδασκαλίας του. Όλα τα έργα του δεν σώζεται σήμερα ολόκληρα<ref>Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 301</ref> παρά μόνο αποσπασματικά σε [[Ελληνική γλώσσα|ελληνικά]] καθώς και στα [[Συριακή γλώσσα|συριακά]] ενώ το έργο «Υπόμνημα προς τον Ιώβ» που αποδίδεται σε αυτόν είναι έργο [[Αρειανισμός|αρειανόφρονα]] του [[5ος αιώνας|5ου αιώνα]]<ref>Θ.Η.Ε.,τόμος 6ος, σελ 956</ref>.

Ο '''Ιουλιανός''' υποστήριζε πως μετά την ένωση των δύο φύσεων του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]] δεν ήταν δυνατόν να γίνεται λόγος περί διακρίσεως των φυσικών ιδιωμάτων της Θείας ή της ανθρώπινης φύσεως. Ενώ ισχυριζόταν ότι το σώμα του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]] είναι κτιστό,δίδασκε πως γεννήθηκε άφθαρτο χάρη στην ένωση αυτού με το Λόγο του Θεού και κατηγορούσε τους οπαδούς του Σεβήρου αλλά και τους [[Ορθόδοξη Εκκλησία|Ορθόδοξους]] ως «φθαρτολάτρες» διότι δίδασκαν ότι το σώμα του Χριστού, ως ομοούσιο προς το σώμα της [[Παναγία|Θεοτόκου]] ήταν πριν από την [[Ανάσταση|ανάσταση]] «παθητόν» και «φθαρτόν»<ref name="ReferenceC">Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 301 και Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ 681</ref>.

Η διδασκαλία του Ιουλιανού ονομάστηκε [[Αφθαρτοδοκητισμός]] και οι οπαδοί του ''Αφθαρτοδοκητές''<ref>Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 301 και Βλασίου Ιω. Φειδά, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Α΄,τρίτη έκδοση, Αθήναι 2002, σελ 681<name="ReferenceC"/ref>, ''Φανταστικοί'' ( επειδή εξωτερικά η διδασκαλία τους θύμιζε αρκετά αυτή των [[Δοκητισμός|Δοκητών]] )<ref>Παναγιώτου Κ. Χρήστου, Εκκλησιαστική Γραμματολογία, τόμος Α', εκδοτικός οίκος Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2005, σελ 301 και Θ.Η.Ε.,τόμος 6ος, σελ 956</ref> καθώς και ''Ιουλιανιστές''<ref>Σ.Ε.Ε., τόμος 12ος, σελ 770</ref>.