Εκάλη Σώκου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Shantimar (συζήτηση | συνεισφορές)
φωτό από τη "Μικρή μας πόλη"
Shantimar (συζήτηση | συνεισφορές)
μ κι άλλη μια φωτογραφία
Γραμμή 26:
Μετά από ένα μικρό ρολάκι στην κινηματογραφική ταινία αγγλικής παραγωγής "Ραντεβού Στη Μεσόγειο" ("[http://www.imdb.com/title/tt0048001/fullcredits?ref_=tt_ov_st_sm Doctor At Sea]"), η πρώτη της θεατρική εμφάνιση ήταν το 1955 σε ένα μονόπρακτο του [[Τενεσί Ουίλιαμς]], το "Προς κατεδάφισιν", όπου έπαιζε τη μικρή Ουίλλυ. Ο Κουν ήθελε να της δώσει τον κύριο ρόλο στα "Οράματα της Σιμόν Μασάρ" του Μπρέχτ, αλλά δεν δέχτηκε η χήρα του συγγραφέα, η οποία υποστήριζε πως η νεαρή ηθοποιός ήταν ακατάλληλη, διότι ο ρόλος πρέπει να παίζεται από έφηβη, σχεδόν παιδί.<ref>{{Cite web|url = http://www.kathimerini.gr/465949/article/politismos/arxeio-politismoy/o-mpertolt-mprext-kai-h-ellada|title = Ματαίωση της παράστασης με την Ε. Σώκου μετά από παρέμβαση της Χελένε Βάιγκελ}}</ref>
 
[[File:Ekali sokou tv interview.jpg|thumb|από την εκπομπή "Το πορτραίτο της Πέμπτης" του Φρέντυ Γερμανού (ΕΤ1)]]Στο Θέατρο Τέχνης υπήρξε πρωταγωνίστρια μόνο στην αρχή της σταδιοδρομίας της ("Προς κατεδάφισιν", "Αυγουστιάτικο φεγγάρι"). Το μικροκαμωμένο δέμαςσουλούπι της δεν έκανε για ρόλους "ντάμας", όμως διέπρεψε σε ρόλους νεαρών κοριτσιών, όπως και σε κωμικούς ρόλους. Στο Θέατρο Τέχνης γνώρισε τον επίσης ηθοποιό Δημήτρη Χατζημάρκο (1919-1978), τον οποίο μετά κι από ενθάρρυνση του ίδιου του Κουν παντρεύτηκε το 1959 (?) αποκτώντας ένα γιο, τον Ανδρέα Κάρολο, που γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1962.
 
Μετά το θάνατο του συζύγου της (24/2/1978<ref>{{Cite web|url = http://www.retromaniax.gr/vb/showthread.php?24985-%CC%E9%E1-%EC%DD%F1%E1-%F3%E1%ED-%EA%E9-%E1%F5%F4%DE-%F3%F4%EF-%F3%E9%ED%E5%EC%DC-%EA%E1%E9-%F3%F4%E7-TV/page7|title = Ημερομηνία θανάτου του Δ. Χατζημάρκου, επετειολόγιο του retromaniax.gr ''Μια μέρα σαν κι αυτή, στο σινεμά και στην TV''}}</ref>) παραγκωνίστηκε από τα στελέχη του θιάσου και της δίνονταν μόνο μικροί ρόλοι κι έπειτα καθόλου (ο τελευταίος της - μετά από καιρό - ήταν στο μονόπρακτο "Χαιρετισμούς από τη Μπέρθα"). Ωστόσο παρέμεινε πιστή στο Θέατρο Τέχνης και τις αρχές του ως το τέλος, υποστηρίζοντας ότι "κατά βάθος" ο Κάρολος Κουν της είχε ιδιαίτερη αδυναμία, άσχετα εάν δεν της έδινε ρόλους να παίξει.