Ράδιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το ράδιο, αρχικά στη μορφή του [[χλωριούχο ράδιο|χλωριούχου ραδίου]] (RaCl₂), ανακαλύφθηκε το [[1898]] από την [[Μαρία Κιουρί|Μαρία]] και τον [[Πιέρ Κιουρί]]. Απομόνωσαν τη ραδιούχο ένωση από [[ορυκτό]] [[ουρανινίτης|ουρανινίτη]] και δημοσίευσαν την ανακάλυψή τους στη [[Γαλλική Ακαδημία Επιστημών]], πέντε ημέρες αργότερα. Το μεταλλικό ράδιο απομονώθηκε από το ζεύγος το [[1910]] με [[ηλεκτρόλυση]] του χλωριούχου ραδίου. Μέχρι την ανακάλυψή του, στο ράδιο είχαν ήδη αποδοθεί ονομασίες όπως «ράδιο Α» και «ράδιο C₂» σε αρκετά ισότοπα άλλων στοιχείων που είναι προϊόντα της ραδιενεργούς διάσπασης του ²²⁶Ra. Για τον εντοπισμό του στοιχείου Ραδίου αλλά και του [[Πολώνιο|Πολωνίου]] η [[Μαρία Κιουρί]] τιμήθηκε με το [[βραβείο Νόμπελ Χημείας]] το [[1911]] (Ο Πιέρ είχε ήδη πεθάνει).

=== [[Φυσικά χαρακτηριστικά|<fontspan colorstyle="color:black;">Φυσικά Χαρακτηριστικά</fontspan>]] ===

Αν και το ράδιο δεν είναι τόσο καλά μελετημένο και σταθερό όσο το [[Ομολογία (χημεία)|ομόλογό]] του [[βάριο]] τα δύο στοιχεία έχουν πολύ παρόμοιες ιδιότητες. Οι δύο πρώτες ενέργειες ιονισμού των δύο [[Χημικά στοιχεία|στοιχείων]] είναι πολύ παρόμοιες: 509,3 και 979,0 kJ·mol^-1−1 για το ράδιο και 502,9 και 965,2 kJ·mol^-1−1 για το βάριο. Σε αυτές τις χαμηλές ενέργειες οφείλεται η υψηλή τους δραστικότητα και ο σχηματισμός του πολύ σταθερού ιόντος Ra²⁺, καθώς και του Ba²⁺.