Πάπας Σίξτος Δ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Σίξτος Δ΄''' (Papa Sisto IV, [[21 Ιουλίου]] [[1414]] – [[12 Αυγούστου]] [[1484]]), γεννημένος με το όνομα '''Φραντσέσκο [[Οίκος των ντε λα Ρόβερε|ντε λα Ρόβερε]]''', ήταν [[Πάπας]] από το 1471 μέχρι το 1484. Τα επιτεύγματά του ως Πάπα περιελάμβαναν τηντη θεμελίωση της [[Καπέλα Σιξτίνα]]· η ομάδα καλλιτεχνών που δημιούργησε εισήγαγε την Πρώιμη [[Αναγέννηση]] στη Ρώμη με το πρώτο αριστούργημα της νέας καλλιτεχνικής εποχής της πόλης, τα [[Βιβλιοθήκη του Βατικανού|Αρχεία του Βατικανού]]. Ο Σίξτος επίσης επεξέτεινε την ατζέντα της [[Ισπανική Ιερά Εξέταση|Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης]] και ακύρωσε τα διατάγματα της [[Σύνοδος της Κωνσταντίας|Συνόδου της Κωνσταντίας]]. Φημιζόταν για τον νεποτισμό του και αναμείχθηκε προσωπικά στηνστη διαβόητη [[Συνωμοσία Πάτσι]].<ref>Lauro Martines, ''April Blood: Florence and the Plot Against the Medici'', Oxford: Oxford University Press, 2003, pp. 150–196.</ref>

Με την εκλογή του ως Πάπα επέλεξε το όνομα Σίξτος –— ένα όνομα που δεν είχε χρησιμοποιηθεί από τον 5ο αιώνα. Μία από τις πρώτες ενέργειές του ήταν να κηρύξει μια ανανεωμένη [[σταυροφορία]] εναντίον των Οθωμανών Τούρκων στηνστη [[Σμύρνη]]. Η συλλογή κεφαλαίων για τηντη σταυροφορία ήταν πιο επιτυχής από τις άψυχες προσπάθειες να βομβαρδιστεί η Σμύρνη, με μικρά κέρδη. Μερικές φρούδες απόπειρες έγιναν για την ενοποίηση με την [[Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία|Ελληνική Εκκλησία]]. Για το υπόλοιπο του ποντιφικάτου του, ο Σίξτος στράφηκε σε κοσμικά θέματα και δυναστικές υποθέσεις. Ο Σίξτος συνέχισε μια διαμάχη με τον Βασιλιά [[Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας]], ο οποίος upheldυπεστήριζε theτην [[PragmaticΠραγματιστική SanctionΚύρωση ofτης BourgesΜπουρζ]] (1438), σύμφωνα με την οποία τα παπικά διατάγματα χρειάζονταν βασιλική έγκριση προτού δημοσιευθούν στη Γαλλία. Αυτό ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για τα προνόμια που διεκδικούντο για τηντη [[Γαλλικανική Εκκλησία]], και δεν μπορούσε ποτέ να αναστραφεί όσο ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ προσπαθούσε να αντικαταστήσει τον Βασιλιά [[Φερδινάνδος Α΄ της Νάπολης|Φερδινάνδο Α΄ της Νάπολης]] με έναν Γάλλο πρίγκιπα. Ο Λουδοβίκος ήταν συνεπώς σε διαμάχη με την παποσύνη και ο Σίξτος (ως έξοχος στρατηγός ο ίδιος) δεν μπορούσε να το επιτρέψει.

[[ImageΑρχείο:Sixtus IV.png|200px|thumb|left]]

Όπως ένας αριθμός Παπών, ο Σίξτος Δ΄ ήταν προσκολλημένος στο σύστημα του [[νεποτισμόςNεποτισμός|νεποτισμού]]. Στην τοιχογραφία του [[Μελότσο ντα Φόρλι]] συνοδεύεται από τους ανιψιούς του [[Ντελα Ρόβερε]] και [[Ριάριο]], οι οποίοι δεν ήταν όλοι καρδινάλιοι: ο [[αποστολικός πρωτονοτάριος]] [[Πιέτρο Ριάριο]] (στα δεξιά του), ο μελλοντικός Πάπας [[Πάπας Ιούλιος Β΄|Ιούλιος Β΄]] στέκεται πίσω του, και ο [[Τζιρόλαμο Ριάριο]] και ο [[Τζοβάννι ντε λα Ρόβερε]] πίσω από τον γονατιστό [[Μπαρτολομέο Πλατίνα|Πλατίνα]], συγγραφέαςσυγγραφέα της πρώτης [[Ουμανισμός|ουμανιστικής]] ιστορίας των Παπών. Ο ανιψιός του [[Πιέτρο Ριάριο]] επίσης επωφελήθηκε από τον νεποτισμό του.: Ο Πιέτρο έγινε ένας από τους πλουσιότερους άνδρες στη [[Ρώμη]] και του είχε ανατεθεί η εξωτερική πολιτική του Σίξτου Δ΄. Όμως, ο Πιέτρο πάθανε πρόωρα το 1474, και ο ρόλος του πέρασε στον Τζουλιάνο ντε λα Ρόβερε.

[[ImageΑρχείο:Sisto 4.gif|thumb|200px205px|Ένα μεταγενέστερο πορτρέτο του Σίξτου Δ΄ από τον [[Τιτσιάνο]], [[Ουφίτσι]]]]

Ως κοσμικός πρίγκιπας ο οποίος κατασκεύασε stoutισχυρά φρούρια στα [[Παπικά Κράτη]], ο Σίξτος Δ΄ ενώθηκε με την εχθρότητα της [[Βενετία]]ς ενάντια στον [[Έρκολε Α΄ ντ' Έστε]], [[Δούκας της Φερράρα|Δούκα της Φερράρα]], υποκινώντας την επίθεση των Βενετών το 1482 κατά τον αποκαλούμενο [[Πόλεμος της Φερράρα|Πόλεμο της Φερράρα]]. Η συνδυασμένη τους επίθεση αντιμετώπισε τηντη συμμαχία των [[Σφόρτσα]] του [[Μιλάνο]], τους [[Μέδικοι|Μέδικους]] της [[Φλωρεντία]]ς μαζί με τον [[Βασιλιάς της Νάπολης|Βασιλιά της Νάπολης]], έναν συνήθως κληρονομικό σύμμαχο και υπερασπιστή του Παπισμού. Λόγω της άρνησηςάρνησής του να απέχει από τις μεγάλες εχθρότητες τις οποίες ο ίδιος είχε δημιουργήσει (και επειδή ήταν μεγάλος αντίπαλος των δυναστικών φιλοδοξιών των Ντελα Ρόβερε στο [[Μάρκε]], ο Σίξτος έθεσε τηντη Βενετία σε απαγόρευση (interdict) το 1483.

Την 1η Νοεμβρίου 1478 ο Σίξτος δημοσίευσε την Παπική βούλα ''Exigit Sinceras Devotionis Affectus'', με την οποία ιδρύθηκε η [[Ισπανική Ιερά Εξέταση]] στο [[Βασίλειο της Καστίλης]]. Ο Σίξτος Δ΄ συναίνεσε υπό πολιτική πίεση από τον [[Φερδινάνδος Β΄ της Αραγονίας|Φερδινάνδο της Αραγονίας]], ο οποίος απείλησε να αποσύρει τηντη στρατιωτική υποστήριξή από το βασίλειο της [[Σικελία]]ς.{{Citation needed|date=March 2011}} Παρόλα αυτά, ο Σίξτος Δ΄ φιλονικούσε για το πρωτόκολλο και τα προνόμια δικαιοδοσίας, ήταν δυσαρεστημένος με τις υπερβολές της Ιεράς Εξέτασης και καταδίκασε τις χειρότερες πράξεις της το 1482.<ref>"Sixtus IV." Encyclopædia Britannica.στην ''Encyclopaedia Britannica 2008 - Ultimate Reference Suite''. Chicago: Encyclopædia Britannica, Σικάγο 2008.</ref>

Στα εκκλησιαστικά ζητήματα, ο Σίξτος Δ΄ καθιέρωσε την 8η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτής της [[Άμωμος σύλληψη|Άμωμης Σύλληψης]] της [[Παναγία|Παρθένου Μαρίας]]. Ακύρωσε επίσημα τα διατάγματα της [[Σύνοδος της Κωνσταντίας|Συνόδου της Κωνσταντίας]] το 1478.

Οι δύο παπικές βούλες που εκδόθηκαν από τον [[Πάπας Νικόλαος Ε΄|Πάπα Νικόλαο Ε΄]], η ''[[Dum Diversas]]'' του 1452 και η ''[[Romanus Pontifex]]'' του 1455, είχαν αποτελεσματικά δώσει το δικαίωμα στους Πορτογάλους να αποκτούν [[δουλείαΔουλεία|σκλάβους]] κατά μήκος της Αφρικανικής ακτής μέσωδια της ισχύος ή του εμπορίου. Αυτές οι παραχωρήσεις επιβεβαιώθηκαν από τον Σίξτο στηνστη δική του βούλα, την ''Aeterni regi'' της 21ης Ιουνίου 1481.<ref>Raiswell, pσελ. 469, seeδείτε alsoεπίσης "Black Africans in Renaissance Europe", Pσσ. 281</ref> Arguably the "ideology of conquest" expounded in these texts became the means by which commerce and conversion were facilitated.<ref>Traboulay 1994, Pσσ. 78-79.</ref> Οι πρότερες απειλές του Σίξτου να αφορίσει όλους του καπετάνιους ή τους πειρατές που υποδούλωναν Χριστιανούς στη ν βούλα ''Regimini Gregis'' του 1476 ίσως στόχευαν στο να δώσουν έμφαση στην ανάγκη να προσηλυτιστούν οι ιθαγενείς των [[Κανάρια Νησιά|Καναρίων Νήσων]] και της [[Γουινέα]]ς, και να δημιουργηθεί μια καθαρή διαφορά μεταξύ αυτών που είχαν προσηλυτιστεί και εκείνων που αντιστέκονταν.<ref>Sued-Badillo (2007, seeδείτε alsoεπίσης O'Callaghan, pσσ. 287-310</ref> Οι εκκλησιαστικές ποινές απευθύνονταν σε εκείνους οι οποίοι υποδούλωναν τους πρόσφατα μεταστραφέντες.<ref>"''Slavery and the Catholic Church"'', John Francis Maxwell, pσελ. 52, Barry Rose Publishers, 1975</ref>

Αν και ο Σίξτος έχει κατηγορηθεί ότι είχε αρσενικούς εραστές,<ref name="books.google.com">http://books.google.com/books?lr=&ei=CWUPSMLhGKDsygTH0ti9Ag&output=html&as_brr=1&id=BM6DAz1tefoC&jtp=21</ref><ref name="NC">{{cite web | title=Sex Lives of the Popes | publisher=Prion | date=1996 | author=Nigel Cawthorne | pages=160}}</ref> φαίνεται ότι υπάρχουν λίγα στοιχεία για να τεκμηριωθεί αυτό εκτός των αρχείων ημερολογίων του 1484 του ιστορικού [[Στέφανο Ινφέσσουρα]]<ref>Stefano Infessura,: ''Diario della città di Roma (1303-1494)'', Ist. St. italiano, Tip. Forzani, RomaΡώμη 1890, ppσσ. 155-156</ref> Ο αναξιόπιστος Ινφέσσουρα τον αποκαλούσε "«λάτρη των αγοριών και των σοδομιτών"», και ισχυρίστηκε ότι τους επιβράβευε με ενορίες και επισκοπές σε αντάλλαγμα για σεξουαλικές χάρες, και πρότεινε έναν αριθμό νεαρών ανδρών για καρδινάλιους, μερικοί από τους οποίους φημίζονταν για την εμφάνισή τους (περιλαμβανομένων των ανιψιών του).

Ενώ είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Σίξτος ευνόησε τους συγγενείς του με την ελπίδα ότι θα είχε πιστούς εκτελεστές της πολιτικής του, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, υπάροχυν λίγα στοιχεία απευθεάιςαπευθείας διαφθοράς ή ευνοιοκρατίας. Η εξαίρεση ίσως είναι ο [[Τζοβάννι Σκλαφενάτο]], ο οποίος διορίστηκε καρδινάλιος σύμφωνα με τον παπικ΄οεπιτάφιοπαπικό επιτάφιο στον τάφο του για "«αφέλεια, αφοσίωση και άλλα δώρα ψυχής και σώματος"»<ref>Mario Masini and Giuseppe Portigliotti, 'Attraverso il Rinascimento. Pier Luigi Farnese', "Archivio di antropologia criminale", vol. XXXVIII 1917, pσελ. 473</ref> Αθυρόστομα [[pasquinade]]s were also said to have appeared on the statues της Ρώμης.

Ο τάφος του καταστράφηκε κατά τηντη [[Λεηλασία της Ρώμης (1527)|Λεηλασίαλεηλασία της Ρώμης το 1527]]. Σήμερα τα λείψαναλείψανά του, μαζί με αυτά του ανιψιού του Πάπα Ιουλίου Β΄ (Τζουλιάνο ντε λα Ρόβερε), αναπαύονται στηνστη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στο πάτωμα μπροστά από το μνημείο για τον Πάπα Κλήμεντα Ι΄.

* ''"The Historical Encyclopedia of World slavery"'', Editorεπιμ. Junius P. Rodriguez, ABC-CLIO, 1997, ISBN 0-87436-885-5

*''"Black Africans in Renaissance Europe"'', Thomas Foster Earle, & K. J. P. Lowe: ''Black Africans in Renaissance Europe'', Cambridge University Press, 2005, ISBN 0-521-81582-7

* Sued-Badillo, Jalil: ''"Christopher Columbus and the enslavement of the Amerindians in the Caribbean. (Columbus and the New World Order 1492–1992)."'', Sued-Badillo, Jalil, Monthly Review. Monthly Review Foundation, Inc., 1992. HighBeam Research. 10 AugΑυγ. 2009

*"' Joseph F. O'Callaghan: "Castile, Portugal, and the Canary Islands: Claims and Counterclaims, 1344–1479"'', Joseph F. O'Callaghan, 1993, pσσ.&nbsp;287–310, Viator, Volumeτόμ. 24

*" «[[s:Catholic Encyclopedia (1913)/Pope Sixtus IV|Pope Sixtus IV]]"» in the 1913στην ''Catholic Encyclopedia'' του 1913

*[[John Willis Clark|Clark, J.John W.]],Willis: ''[[s:On the Vatican Library of Sixtus IV|On the Vatican Library of Sixtus IV]]''}}

* [http://www.nndb.com/people/334/000095049/ ShortΣύντομη Biographyβιογραφία]

* {{cite web |last=Marek |first=Miroslav |url=http://genealogy.euweb.cz/italy/rovere.html |title= Genealogy of Leonardo della Rovere |publisher=[http://genealogy.euweb.cz Genealogy.EU]}}, fatherπατέρας ofτου Francesco della Rovere, Popeο Πάπας Sixtus IV

{{DEFAULTSORT:Σιξτος 404}}