Βασίλειο της Νεαπόλεως: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ως '''''Βασίλειο της Νάπολη''''' (ή '''''Βασίλειο της Νεάπολης''''') ονομάζεται ανεπίσημα στην σύγχρονη ιστοριογραφία το κράτος που υπήρξε, με ανά καιρούς διαφοροποιήσεις πολιτικά και εδαφικά, στην νότια ιταλική χερσόνησο από τον 12ο έως και τον 19ο αιώνα και που επίσημα έφερε την ονομασία Βασίλειο της Ηπειρωτικής Σικελίας.

Το [[Βασίλειο της Σικελίας]] δημιουργήθηκε το 1130, όταν ο [[Ρογήρος Β’ της Ατλαβίλα]] έλαβε τον τίτλο του «Βασιλιά της Σικελίας» (''Rex Siciliae'') από τον αντιπάπα [[Ανάκλητος Β’|Ανάκλητο Β’]], που του επιβεβαιώθηκε και από τον πάπα [[Ιννοκέντιος Β’|Ιννοκέντιο Β’]] το 1139. Με την ανάληψη του βασιλείου από τον οίκο των [[Οίκος των Χοενστάουφεν|Χοενστάουφεν]], ο πάπας [[Ουρβανός Δ’]] όρισε το 1263 τον [[Κάρολος ο Ανδεγαυός|Κάρολο τον Ανδεγαυό]] νέο βασιλιά της Σικελίας. Η απόφαση αυτή προκάλεσε την αντίδραση του [[Στέμμα της Αραγονίας|Στέμματος της Αραγόνας]] και του βασιλιά της [[Πέτρος Γ’ της Αραγόνας|Πέτρου Γ’ του Μέγα]], με τις πολεμικές συρράξεις που ακολούθησαν να λήγουν το 1302 με την συνθήκη ειρήνης της Καλταμπελότα. Ως αποτέλεσμα το Βασίλειο της Σικελίας χωρίστηκε σε δύο μέρη, «το Βασίλειο της Σικελίας προ του Φάρου» (''Regnum Siciliae citra Pharum'') και «το Βασίλειο της Σικελίας πέραν του Φάρου» (''Regnum Siciliae ultra Pharum''). Το πρώτο ταυτίζεται με τον όρο της σύγχρονης ιστοριογραφίας «Βασίλειο της Νεάπολης» ενώ το δεύτερο με το «Βασίλειο της Σικελίας», το οποίο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ονομάστηκε και «Βασίλειο της Τρινακρίας». Τα δύο βασίλεια επαναενώθηκαν κάτω από δύο κλάδους του Στέμματος της Αραγόνας κατά τον 15ο αιώνα, διατηρώντας την εδαφική και ιστοριογραφική τους διαφοροποίηση ενώ η οριστική τους ενοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1816, κάτω από την ονομασία «Βασίλειο των Δύο Σικελιών».

Το νησί της Σικελίας και ολόκληρη η νότια Ιταλία νότια του [[Τρόντο]] και του [[Λίρι]] αποτελούσαν τα εδάφη του Βασιλείου της Σικελίας, που είχε δημιουργηθεί ''de facto'' το 1127-1128 όταν ο Ρογήρος Β’ της Αλταβίλα ένωσε κάτω από την εξουσία του τα διάφορα νορμανδικά φέουδα της νότιας Ιταλίας. Ο αντιπάπας Ανάκλητος Β’ είναι ο εμπνευστής του τίτλου του «Βασιλείου της Σικελίας» (τέλη του 1130), που στη συνέχεια νομιμοποιήθηκε το 1139 και από τον πάπα [[Ιννοκέντιος Γ’|Ιννοκέντιο Γ’]]. Στα τέλη του 12ου αιώνα, ως αποτέλεσμα της σύγκρουσής του με τον [[Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα|Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα]], τα [[Παπικά Κράτη]] προώθησαν μια στρατηγική εξάπλωσης της εγκόσμιας εξουσίας τους. Έτσι ο πάπας Ιννοκέντιος Δ’, ακολουθώντας τα χνάρια του προκατόχου του, προέβαλε τα φεουδαρχικά δικαιώματα της Εκκλησίας πάνω στο Βασίλειο της Σικελίας δεδομένου ότι οι βασιλικοί τίτλοι είχαν αποδοθεί στους Νορμανδούς από τον πάπα Ιννοκέντιο Β’. Ωστόσο, όταν ο Ερρίκος Στ’, γιος του Μπαρμπαρόσα, νυμφεύτηκε την Κονστάντια της Αλταβίλα, τελευταία διάδοχο του Βασιλείου της Σικελίας, τα νορμανδικά εδάφη πέρασαν στα χέρια του Στέμματος της Σουηβίας και μετατράπηκαν σε ένα νευραλγικό κέντρο της αυτοκρατορικής πολιτικής των Χοχενστάουφεν στην Ιταλία, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της βασιλείας του Φρειδερίκου Β’.<ref name= AtlanteDeAgostini >AA.VV., ''Atlante Storico Mondiale DeAgostini'' a cura di Cesare Salmaggi, Istituto Geografico De Agostini, [[Novara]] 1995</ref>