Φορολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ WPCleaner v1.33b - Fixed using Βικιπαίδεια:WikiProject Check Wikipedia (Ιεραρχία επικεφαλίδων) |
συλλογική μετάφραση του αγγλικού λήμματος από το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών |
||
Γραμμή 36:
=== Άμεση Φορολόγηση ===
Η άμεση φορολόγηση είναι η καταβολή των εισφορών άμεσα από τους πολίτες προς το κράτος. Είναι ο πιο καθιερωμένος τρόπος φορολόγησης των [[Φυσικό πρόσωπο|φυσικών]] και [[νομικό πρόσωπο|νομικών προσώπων]]. Η άμεση φορολόγηση θεωρείται αξιοκρατική, γιατί μπορεί να γίνει διάκριση των προσώπων σε ''εισοδηματικές τάξεις'' και να καθοριστεί ανάλογα το ύψος του φορολογικού βάρους. Συνήθως στην άμεση φορολόγηση αυξάνεται το ποσοστό φορολόγησης στα μεγαλύτερα εισοδήματα.
=== Έμμεση Φορολόγηση ===
Έμμεση φορολόγηση έχουμε όταν η καταβολή των εισφορών γίνεται με μη άμεσο τρόπο. Αναφερόμαστε σε έμμεση φορολόγηση-έμμεσους φόρους, όταν τα έσοδα λαμβάνονται από όλες τις κοινωνικές ομάδες ανεξαρτήτως εισοδήματος. Στηρίζεται στο σκεπτικό άντλησης εσόδων σε περιπτώσεις που δεν είναι αυτό εφικτό ή εύκολο μέσω των κλιμάκων της άμεσης. Παραδείγματα έμμεσης φορολόγησης αποτελούν ο [[Φόρος Προστιθέμενης Αξίας]] (ΦΠΑ), ο [[φόρος κύκλου εργασιών]] (πλην ΦΠΑ), [[τέλη χαρτοσήμου]], [[φόρος μεταβίβασης ακινήτων]].
== Διπλή Φορολόγηση ==
Διπλή φορολόγηση είναι η αποτίμηση φόρων σε μια περίπτωση δύο ανεξάρτητες φορές συνήθως με δύο διαφορετικές φορολογικές μεθόδους και ο υπολογισμός της τελικής εισφοράς ως το άθροισμα αυτών των δύο. Περιπτώσεις διπλής φορολόγησης προκύπτουν συνήθως όταν ένα πρόσωπο διενεργεί συναλλακτικές δραστηριότητες και στη χώρα μόνιμης κατοικίας του και σε άλλη χώρα. Η διπλή φορολόγηση για την ίδια συναλλακτική δραστηριότητα θεωρείται άδικη. Για την αποφυγή του φαινομένου αυτού το [[κράτος]] έχει προβλέψει ασφαλιστικές δικλείδες. Εάν για κάποιο λόγο αυτό συμβεί, δικαιούται ο φορολογούμενος να το γνωστοποιήσει και να ζητήσει συμψηφισμό του καταβληθέντος φόρου.
==Απόψεις για τη φορολογία==
===Υποστήριξη στη φορολογία===
{{quote box
| quote = Κάθε φόρος, όμως, είναι γι'αυτόν που τον πληρώνει παράσημο, όχι σκλαβιάς, αλλά ελευθερίας.
– [[Άνταμ Σμιθ]] (1776), ''[[Ο Πλούτος των Εθνών]]''<ref name="Smith">Smith, Adam (1776), [http://www2.hn.psu.edu/faculty/jmanis/adam-smith/Wealth-Nations.pdf Wealth of Nations], Penn State Electronic Classics edition, αναδημοσίευση 2005, σελ.704</ref>
| width = 25%
| align = right}}
Σύμφωνα με τις περισσότερες πολιτικές φιλοσοφίες, οι φόροι είναι δικαιολογημένοι καθώς χρηματοδοτούν δραστηριότητες που είναι απαραίτητες και ωφέλιμες για την κοινωνία. Επιπρόσθετα, η προοδευτική φορολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μειώσει την οικονομική ανισότητα σε μία κοινωνία. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η φορολογία σε σύγχρονα έθνη-κράτη ωφελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού και την κοινωνική ανάπτυξη<ref>[http://www.unescap.org/esid/psis/publications/theme2002/chap5.asp Population and Social Integration Section (PSIS)], United Nations Social and Economic Commission for Asia and the Pacific</ref>. Μια συνηθισμένη παρουσίαση αυτής της άποψης, παραφράζοντας δηλώσεις του [[Όλιβερ Γουέντελ Χολμς]], είναι « Οι φόροι είναι το τίμημα του πολιτισμού»<ref>{{cite book|url=http://books.google.com/?id=kjwVASsTUm0C&pg=PA1045&lpg=PA1045&dq=taxation+price+civilisation+holmes+quote |title=Quote it Completely! |publisher=Books.google.com.au |date= September 1998|accessdate=2009-03-27|isbn=978-1-57588-400-4|author1=Gerhart, Eugene C}}</ref>.
Μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι σε μία δημοκρατία, εξαιτίας του ότι η κυβέρνηση είναι το συμβαλλόμενο μέρος που εκτελεί την πράξη της επιβολής φόρων, η κοινωνία σαν σύνολο αποφασίζει πώς το φορολογικό σύστημα θα πρέπει να οργανωθεί<ref>Logue, Danielle. 2009. "Moving policy forward: 'brain drain' as a wicked problem." Globalisation, Societies & Education 7, no. 1: 41–50. Academic Search Premier, EBSCO Publishing. Ανακτήθηκε 18 Φεβρουαρίου 2009.</ref>. Το σλόγκαν της [[Αμερικανική Επανάσταση|Αμερικανικής Επανάστασης]] «Καμία φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση» υπονόησε αυτή την άποψη. Για τους παραδοσιακούς συντηρητικούς, η πληρωμή της φορολογίας δικαιολογείται ως μέρος των γενικών υποχρεώσεων των πολιτών να υπακούν στον νόμο και να στηρίζουν τους εδραιωμένους θεσμούς. Η συντηρητική θέση αποδίδεται περιληπτικά στο ίσως πιο γνωστό απόφθευγμα των δημόσιων οικονομικών, «Ένας παλιός φόρος είναι ένας καλός φόρος»<ref name="urlTax History Project: The Depression and Reform: FDRs Search for Tax Revision in N.Y. (Copyright, 2003, Tax Analysts)">{{cite web |url=http://www.taxhistory.org/thp/readings.nsf/ArtWeb/44DC64199FBB0ED885256DFE005981FE?OpenDocument |title=Tax History Project: The Depression and Reform: FDR's Search for Tax Revision in N.Y. (Copyright, 2003, Tax Analysts) |work= |accessdate=}}</ref>. Οι συντηρητικοί υποστηρίζουν την «θεμελιώδη συντηρητική προϋπόθεση ότι κανείς δεν θα πρέπει να εξαιρεθεί από το να πληρώνει για την κυβέρνηση, μην τυχόν και αρχίσουν να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση δεν κοστίζει τίποτα σε αυτούς με την βέβαιη συνέπεια ότι θα απαιτήσουν περισσότερες κυβερνητικές «υπηρεσίες»<ref>{{cite web|url=http://www.heritage.org/Research/Taxes/HL349.cfm |title=Do Conservatives Have a Conservative Tax Agenda? |publisher=Heritage.org |date= |accessdate=2013-01-22}}</ref>. Οι [[Σοσιαλδημοκρατία|σοσιαλδημοκράτες]] γενικά είναι υπέρ υψηλότερων επιπέδων φορολογίας ώστε να χρηματοδοτείται η δημόσια πρόνοια ενός ευρέως φάσματος υπηρεσιών όπως η συνολική υγεία και εκπαίδευση, όπως επίσης η πρόνοια ενός φάσματος κοινωνικών επιδομάτων<ref>Ruiz del Portal, X. 2009. "A general principal–agent setting with non-differentiable mechanisms: Some examples." Mathematical Social Sciences 57, no. 2: 262–278. Academic Search Premier, EBSCOhost.</ref>. Όπως υποστηρίχθηκε από τον Τόνι Κρόσλαντ και άλλους, η ικανότητα να φορολογήσεις το εισόδημα από το κεφάλαιο είναι ένα κεντρικό στοιχείο της σοσιαλδημοκρατικής περίπτωσης για μία μικτή οικονομία σε αντίθεση με τα μαρξιστικά επιχειρήματα για μία εναία δημόσια ιδιοκτησία του κεφαλαίου<ref>{{cite book |last=Chaturvedi |first=Skand |year=2009 |title=Financial Management: Entailing Planning for the Future |url=http://books.google.co.in/books?id=AcykUkuRD2IC&pg=PA77&lpg=PA77&dq=Tony+Crosland+the+capacity+to+tax+income+from+capital+is+a+mixed+economy+Marxist+arguments+public+ownership+of+capital&source=bl&ots=b1bKWXcR3e&sig=Brs-Am-93szYl6i-vwLaP56qanU&hl=en&sa=X&ei=gfGfUu-JDc_LrQfJ34C4Dg&redir_esc=y#v=onepage&q=Tony%20Crosland%20the%20capacity%20to%20tax%20income%20from%20capital%20is%20a%20mixed%20economy%20Marxist%20arguments%20public%20ownership%20of%20capital&f=false |location=Page 77 |publisher=Global India Publications |isbn= |accessdate=December 5, 2013}}</ref>.
Η υποχρεωτική φορολογία των ατόμων, όπως ο φόρος εισοδήματος, συχνά δικαιολογείται με επιχειρήματα που περιλαμβάνουν την εδαφική κυριαρχία, και το κοινωνικό συμβόλαιο. Οι υπερασπιστές της επιχειρηματικής φορολογίας υποστηρίζουν ότι υπάρχει μία αποτελεσματική μέθοδος να φορολογηθεί το εισόδημα για το λόγο ότι η εμπορική δραστηριότητα απαραίτητα περιλαμβάνει χρήση δημόσια εδραιωμένης και συντηρημένης οικονομικής υποδομής, και ότι οι επιχειρήσεις στην πραγματικότητα χρεώνονται για αυτή την χρήση<ref>Van Der Graaf, Rieke, and Johannes J. M. Van Delden. 2009. ''Clarifying appeals to dignity in medical ethics from an historical perspective.'' Bioethics 23, no. 3: 151–160. Academic Search Premier, EBSCOhost.</ref>. Οι Γεωργιστές οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι όλο το οικονομικό ενοίκιο που συγκεντρώνεται από φυσικές πηγές (γη, εξόρυξη μετάλλων, ποσοστά αλιείας, κτλ.) είναι μη δεδουλευμένο εισόδημα, και ανήκει στην κοινότητα παρά στο άτομο. Είναι υπέρ ενός υψηλού φόρου (ο «Μοναδικός Φόρος») στη γη και σε άλλες φυσικές πηγές για να επιστραφεί αυτό το μη δεδουλευμένο εισόδημα στο κράτος, αλλά όχι άλλων φόρων.
===Αντίδραση στη φορολογία===
Επειδή η καταβολή του φόρου είναι υποχρεωτική και επιβάλλεται από το νομικό σύστημα, κάποιες πολιτικές φιλοσοφίες θεωρούν τη φορολογία κλοπή, εκβιασμό (ή δουλεία, ή παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας) ή τυραννία, κατηγορώντας την κυβέρνηση για την είσπραξη φόρων μέσω βίας και καταναγκαστικών μέσων<ref>Για συνολική άποψη των [[Κλασικός φιλελευθερισμός|κλασικών φιλελεύθερων]] απόψεων για τη φορολογία, δες: [http://www.irefeurope.org/en/content/tax-and-justice www.irefeurope.org] {{en}}</ref>. [[Βολονταρισμός|Βολονταριστές]], ατομικιστές αναρχικοί, αντικειμενιστές, αναρχο-καπιταλιστές, και ελευθεριακοί βλέπουν τη φορολογία ως επιθετικότητα του κράτους. Η άποψη ότι η δημοκρατία νομιμοποιεί τη φορολογία απορρίπτεται από εκείνους που ισχυρίζονται ότι κάθε μορφή κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων των νόμων που επιλέχθηκαν με δημοκρατικά μέσα, είναι θεμελιωδώς καταπιεστική. Σύμφωνα με τον [[Λούντβιχ φον Μίζες]], «η κοινωνία στο σύνολό της», δεν θα πρέπει να λαμβάνει τέτοιες αποφάσεις, λόγω του [[μεθοδολογικός ατομικισμός|μεθοδολογικού ατομικισμού]]<ref>''Human Action'' [http://www.mises.org/humanaction/chap2sec4.asp Κεφάλαιο II. Τμήμα 4. The Principle of Methodological Individualism] του Λούντβιχ φον Μίζες {{en}}</ref>. Οι φιλελεύθεροι πολέμιοι της φορολογίας ισχυρίζονται ότι η κυβερνητική προστασία, όπως η αστυνομία και οι αμυντικές δυνάμεις, θα μπορούσε να αντικατασταθεί από εναλλακτικές λύσεις της αγοράς, όπως ιδιωτικούς οργανισμούς άμυνας, υπηρεσίες διαιτησίας ή εθελοντικές εισφορές<ref>{{cite web |url=http://www.mises.org/story/2701 |title=The Rule of Law Without the State, |author=Spencer Heath MacCallum |publisher=Ludwig Von Mises Institute |date=2007-09-12 |accessdate =2008-08-16}}</ref>. Ο Γουόλτερ Ουίλιαμς, καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον, δήλωσε ότι «τα κυβερνητικά προγράμματα αναδιανομής του εισοδήματος παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα όπως η κλοπή. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι που κάνει ένας κλέφτης: αναδιανέμει το εισόδημα. Η διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και κλοπής είναι κυρίως θέμα νομιμότητας<ref>{{cite web| url=http://www.worldnetdaily.com/index.php?pageId=71517 |title=Government theft, American-style |last=Williams | first=Walter E. | publisher=WorldNetDaily | date=2008-08-06 | accessdate=2008-09-11}}</ref>.
Η φορολογία έχει, επίσης, βρει αντίθετους τους [[Κομμουνισμός|κομμουνιστές]] και τους [[Σοσιαλισμός|σοσιαλιστές]]. Ο [[Καρλ Μαρξ]] θεωρούσε ότι η φορολόγηση θα είναι περιττή μετά την έλευση του κομμουνισμού και προσδοκούσε τον «[[μαρασμός του κράτους|μαρασμό του κράτους]]». Στις σοσιαλιστικές οικονομίες, όπως της [[Κίνα|Κίνας]], η φορολόγηση έπαιξε μικρό ρόλο, δεδομένου ότι τα περισσότερα από τα έσοδα του κράτους προέρχονταν από την ιδιοκτησία των επιχειρήσεων, και υποστηρίχθηκε από ορισμένους ότι η νομισματική φορολογία δεν ήταν απαραίτητη<ref name="isbn0-275-93688-0">{{cite book |author=Li, Jinyan |title=Taxation in the People's Republic of China |publisher=Praeger |location=New York |year=1991 |pages= |isbn=0-275-93688-0 |oclc= |doi= |accessdate=}}</ref>. Μολονότι η ηθική της φορολογίας μερικές φορές αμφισβητείται, τα περισσότερα επιχειρήματα για τη φορολογία περιστρέφονται γύρω από το βαθμό και τη μέθοδο της φορολογίας και των συναφών κρατικών δαπανών και όχι γύρω από την ίδια την φορολογία.
== Παραπομπές ==
{{Παραπομπές|2}}
{{ενσωμάτωση κειμένου|en|Tax}}
[[Κατηγορία:Φορολογία| ]]
| |||