Γεώργιος Ροϊλός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ζωγραφίζοντας εκ του φυσικού τη γρήγορη εναλλαγή των πολεμικών γεγονότων μέσα στη σκόνη της μάχης οργάνωνε τη σύνθεσή του χωρίς ένα κεντρικό στοιχείο να συγκεντρώνει την προσοχή και να στατικοποιεί τον πίνακα. Για παράδειγμα, τοποθέτησε το βασιλιά Κωνσταντίνο έκκεντρα και όχι μεγαλύτερο ή επιβλητικότερο από τους άλλους.<ref>Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ.25 σ.419</ref> Στο πρώιμο έργο του εκφράζει κυρίως τον γερμανικό ακαδημαϊσμό<ref>Χρύσανθος Χρήστου, Θεωρία και Ιστορία της Νεώτερης Τέχνης (1972)</ref> της «[[Σχολή του Μονάχου|Σχολής του Μονάχου]]». Ωστόσο το έργο της ώριμης περιόδου του, και κυρίως οι τοπιογραφίες, δείχνουν ότι ο Ροϊλός προσπάθησε να εισάγει τον [[ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονισμό]] στην Ελλάδα<ref>Ιστορία της Τέχνης, Larousse, «Νεοελληνική Ζωγραφική» τόμ. 5, σ.28.</ref> Εκτός από την προσωπογραφία και τις ιστορικές σκηνές ο Ροϊλός ζωγράφισε θρησκευτικά και μυθολογικά θέματα,<ref>[[Ιππόλυτος (μυθολογία)|Ιππόλυτος]] (1925), Χαίρε, Ραββί (1925), Μη μου άπτου, Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, τόμ. 11 σ.161</ref> ηθογραφίες<ref>Η γραία με τη γαλή κ.α. ο .π.</ref> και νεκρές φύσεις, ενώ ασχολήθηκε και με τη χαλκογραφία και τη [[γελοιογραφία]] (εφημ. ''Άστυ, Ρωμηός και περιοδικό [[Εστία (περιοδικό)|Εστία]] '')