Έλληνες Ορθόδοξοι Παλαιοημερολογίτες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ένα αξιοσημείωτο γεγονός συνέβη την παραμονή της εορτής της [[Τίμιος Σταυρός|Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού]] το 1925. Το συμβάν έλαβε χώρα στον ναό του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στον [[Υμηττός|Υμηττό]], σε ένα από τους λίγους ναούς του Παλαιού Ημερολογίου οι οποίοι είχαν παραμείνει ανοικτοί από τις αρχές. Εκεί, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας και παρουσία δύναμης της [[Ελληνική Χωροφυλακή|Ελληνικής Χωροφυλακής]] η οποία είχε σταλθεί για να τηρηθεί η τάξη, σύμφωνα με μαρτυρίες, ένας μεγάλος φωτεινός σταυρός παρουσιάστηκε στον ουρανό επί μισή ώρα, τον οποίο είδαν 2.000 μάρτυρες μεταξύ των οποίων πιστοί, χωροφύλακες και μερικοί, που βρίσκονταν αρκετά μακριά από τον ναό. Δημοσιοποιήθηκε ότι ένας οδηγός τραμ είδε τον σταυρό από την Ομόνοια, γεγονός που μαρτυρά ότι το φαινόμενο του φωτεινού σταυρού ήταν ορατό σε όλη σχεδόν την Αθήνα. Κάποιοι το απέδωσαν σε φυσικό φαινόμενο. Οι παλαιοημερολογίτες, όμως, το ερμήνεψανερμήνευσαν ως θείο σημάδι και του απέδωσαν την ονομασία "Γ' Εμφάνισις του Τιμίου Σταυρού". <ref>{{en}} [http://www.orthodox.net/articles/cross-in-athens.html Cross in Athens] (ανάκτηση 22 Απριλίου 2010).</ref>.

Από το 1934, η κοινότητα των Γ.Ο.Χ. είχε επαφές με την Ιεραρχία των Ρώσων της Διασποράς, στη Σερβία, με αίτημα την απόκτηση κανονικώς χειροτονημένων επισκόπων, οι οποίοι θα ηγούνταν των Γ.Ο.Χ. εν Ελλάδι. Όμως, στις [[26 Μαρτίου]] του [[1935]], έντεκα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, τέθηκαν επικεφαλής των Παλαιοημερολογιτών τρεις [[Μητροπολίτης|μητροπολίτες]] της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο πρώην [[Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης|Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης]], ο Δημητριάδος [[Γερμανός Μαυρομμάτης]] και ο Ζακύνθου [[Χρυσόστομος Δημητρίου]], οι οποίοι με δήλωσή τους προς την [[Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος|Ιερά Σύνοδο]], διέκοπταν κοινωνία με αυτήν και τους λοιπούς Μητροπολίτες. Στο μεσοδιάστημα των έντεκα χρόνων οι τρεις μητροπολίτες αυτοί είχαν προσυπογράψει και οι ίδιοι την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αλλαγή του ημερολογίου και ως μέλη επισκοπικών δικαστηρίων είχαν δικάσει και καταδικάσει παλαιοημερολογίτες κληρικούς «επί φατρία και τυρεία και απειθεία προς τας αποφάσεις της Εκκλησίας περί Ημερολογίου»''<ref> http://www.myriobiblos.gr/books/book1/kef5_per2_meros2.htm Μακ. Χριστόδουλου Παρασκευαΐδη, ''Ιστορική και κανονική θεώρησις του παλαιοημερολογιτικού ζητήματος'']</ref><ref>http://holyrussia.narod.ru/Kirix_Eccl/Kirix_08_1983.pdf {{pdf}}</ref>''. Όμως, βλέποντας οι τρεις μητροπολίτες τον ζήλο και την υπομονή των παλαιοημερολογιτών, μετάνοιωσανμετάνιωσαν και επέστρεψαν στο "πατρώο ημερολόγιο" (και γι' αυτό καθαιρέθηκαν από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος). Έτσι, έπαυσε το αίτημα της ελληνικής κοινότητας προς τους Ιεράρχες της Διασποράς.

Οι τρεις πρώην επίσκοποι, όχι πλέον ως κανονικοί επίσκοποι, "χειροτόνησαν" τέσσεριςτέσσερεις αρχιμανδρίτες των ΓΟΧ και έκαναν δική τους Σύνοδο του «Πατρίου ημερολογίου». Αυτοί ήταν κατά σειρά οι: Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος (5-6-1935), Μεγαρίδος Χριστόφορος Χατζής (6-6-1935), Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης (7-6-1935) και Διαυλείας Πολύκαρπος Λιώσης (7-6-1935). Πρώτος πρόεδρος της Συνόδου των ΓΟΧ ανακηρύχθηκε ο Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Φυσικά, αυτοί οι τέσσεριςτέσσερεις νέοι "επίσκοποι" δεν είχαν ούτε αρχιεροσύνη ούτε φυσικά αποστολική διαδοχή, συνεπώς και οι ιεροπραξίες τους ήταν άκυρες.

Μέχρι το 1937, ο ΜητροπολίτηΜητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος εγκατέλειψε τον αγώνα των παλαιοημερολογιτών, επανερχόμενος κανονικά στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το ίδιο έπραξαν ο Μεγαρίδος Χριστόφορος και ο Διαυλείας Πολύκαρπος.

Τον Σεπτέμβριο του 1937, έχοντας απομείνει μόνο τέσσεριςτέσσερεις ιεράρχες στη Σύνοδο των Γ.Ο.Χ, παρατηρείται η πρώτη ρήξη μεταξύ των Γ.Ο.Χ. με εκφραστή τον επίσκοπο Βρεσθένης Ματθαίο Καρπαθάκη, ο οποίος αποκήρυξε τον μετριοπαθή πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο και σχημάτισε δική του ομάδα μαζί με τον Κυκλάδων Γερμανό, επειδή ο Χρυσόστομος δεν δεχόταν ότι η [[Εκκλησία της Ελλάδος]] μετά την αποδοχή του νέου ημερολογίου ήταν σχισματική, αλλά απλά «υπόδικη» και έπρεπε να κριθεί το ζήτημα από πανορθόδοξη Σύνοδο. Σημείο τριβής ήταν η αναγνώριση των μυστηρίων που τελούσε η κάθε Εκκλησία από την άλλη. Έτσι οι Παλαιοημερολογίτες διασπάστηκαν σε «ματθαιικούς» και «φλωρινικούς».

Το 1944, ο Μεγαρίδος Χριστόφορος και ο Διαυλείας Πολύκαρπος επανήλθαν στη Σύνοδο του πρώην Φλωρίνης ΧρυσόστομουΧρυσοστόμου.

Το 1948 επανήλθε στην παράταξη του ΧρυσόστομουΧρυσοστόμου ο Κυκλάδων Γερμανός, ο οποίος διαφώνησε με τον Ματθαίο Βρεσθένης. Ο τελευταίος, μην έχοντας άλλον επίσκοπο στο πλευρό του, αποφάσισε να χειροτονήσει μόνος του και χωρίς τη σύμπραξη άλλων αρχιερέων '''(κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων)''' τον ιερομόναχο Σπυρίδωνα σε επίσκοπο Τριμυθούντος. Οι δύο αυτοί άνδρες χειροτόνησαν αργότερα άλλους τρεις επισκόπους. Έτσι, το 1949 οι «Ματθαιικοί» ήρθαν σε πλήρη ρήξη με την παράταξη του πρώην Φλωρίνης συγκροτώντας τηντη δική τους Ιερά Σύνοδο, με πρόεδρο τον Ματθαίο ως ΑρχιεπίσκοποςΑρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο οποίος έγινε ο πρώτος παλαιοημερολογίτης επίσκοπος, που έκανε χρήση τίτλου από κοινού με την [[Εκκλησία της Ελλάδος]], ενώ μέχρι τότε δίνονταν τίτλοι παλαιών επισκοπών, που δεν ήταν πλέον ενεργές!.

Από τότε και μέχρι σήμερα, υπήρξαν και υπάρχουν πολλές παρατάξεις Γ.Ο.Χ. κάθε μια από τις οποίες έχει δική της Ιεραρχία και κληρικούς, ενώ δεν αναγνωρίζει τις υπόλοιπες. Πολλοί επίσκοποι μεταπήδησαν σε άλλη ή άλλες παρατάξεις, άλλοι απομονώθηκαν, άλλοι επέστρεψαν, άλλοι έκαναν νέα παράταξη και άλλοι ένωσαν παρατάξεις. Μια γενική επισκόπηση, των παρατάξεων των ΓΟΧ, γίνεται παρακάτω. Οι περισσότερες παρατάξεις δημιουργήθηκαν είτε από αντίδραση σε εμφύλιες διενέξεις, είτε από ιδιοτελείς σκοπούς μερικών επισκόπων (αρχομανία, πνευματική ανεξαρτησία, κ.ά.). Υπάρχουν δε και ορισμένες "Ψευδοσύνοδοι", όπως αποκαλούνται στις οποίες συμμετέχουν επίσκοποι, οι οποίοι καθαιρέθηκαν από την [[Εκκλησία της Ελλάδος]] και πλέον τιτλοφορούνται ως "ΓΟΧ". Να διευκρινιστεί ότι δεν υπάρχουν νομικά πλαίσια, για να προστατευτούν οι "αυθεντικοί" παλαιοημερολογίτες από όσους καπηλεύονται τον τίτλο. Οι πιο πολυπληθείς παρατάξεις είναι αυτές του πρώην Φλωρίνης [[Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης|Χρυσοστόμου Καβουρίδη]] (Φλωρινικοί - τώρα υπό τον Καλλίνικο Σαραντόπουλο), του Φυλής και Ωρωπού Κυπριανού Κουτσούμπα (Γνωστή και ως Σύνοδος των Ενισταμένων, η οποία ενώθηκε πλέον με την πρώτη παράταξη) και του Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη (Ματθαιικοί).

Μετά τον θάνατο του Βρεσθένης Ματθαίου, το 1950, τηντη διοίκηση της συνόδου ανέλαβε ο από Θεσσαλονίκης Δημήτριος Ψαροθεοδωρόπουλος (1950-1958). Διάδοχοι της προεδρίας της Συνόδου, υπό τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Γ.Ο.Χ. ήταν ο από Τήνου Αγαθάγγελος Ελευθερίου (1958-1967) και ο από Πατρών Ανδρέας Ανέστης (1967-2005).

Οι Ματθαιικοί, μετά το σχίσμα του 1937, μέχρι το 1995 παρέμειναν ενωμένοι σε μια Παράταξηπαράταξη. Το έτος αυτό με αφορμή το ζήτημα των εικόνων της Αγίας Τριάδος και της Αναστάσεως του Κυρίου διασπάστηκαν σε δύο παρατάξεις, με δύο Συνόδους, ενώ η κάθε μια διασπάστηκε σε άλλες δύο, το 2002 και 2005 αντίστοιχα.

Μετά τον θάνατο του Δημητριάδος Γερμανού το 1941, αρχιεπίσκοπος των Γ.Ο.Χ. ανέλαβε ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Από το 1949, όταν Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν ο Σπυρίδων Βλάχος, οι παλαιοημερολογίτες αντιμετώπισαν σκληρό διωγμό. Οι αστυνομικές δυνάμεις σφράγιζαν τους ναούς τους και συλλάμβαναν τους ιερείς. Μάλιστα το 1951, συνελήφθη και οδηγήθηκε στην εξορία ο πρ. Φλωρίνης, για ένανένα χρόνο περίπου. Τον Μάρτιο του 1952, πέθανε ο Κυκλάδων Γερμανός, αφήνοντας μοναδικό επίσκοπο της παράταξης τον Χρυσόστομο, ο οποίος επέστρεψε από την εξορία πέντε μήνες αργότερα. Το 1955, πέθανε και ο πρώην Φλωρίνης χωρίς να χειροτονήσει άλλους επισκόπους.

Για τα πέντε επόμενα χρόνια (1955-1960) η παράταξη έμεινε χωρίς επισκόπους. ΤηνΤη διοίκησή της ανέλαβε εκκλησιαστική επιτροπή, με πρόεδρο τον τότε αρχιμανδρίτη Ακάκιο ΠαπάΠαππά. Το 1960 ο Ακάκιος ΠαπάςΠαππάς, μετέβη στην Αμερική, όπου δύο επίσκοποι της Ρωσικής Διασποράς, ο Σικάγου Σεραφείμ και ο Ρουμάνος Θεόφιλος Ιονέσκου, τον χειροτόνησαν επίσκοπο Ταλαντίου για τους ΓΟΧ Ελλάδος.

Το 1962 και κατόπιν πρόσκλησηςπροσκλήσεως του ΑκάκιουΑκακίου προς τη Ρωσική Διασπορά, ήρθε μυστικά στην Ελλάδα ως εκπρόσωπος ο Αρχιεπίσκοπος Χιλής Λεόντιος, ο οποίος φιλοξενήθηκε κρυμμένος μέσα στην αποθήκη της Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Παιανίας (κτήτορας της οποίας ήταν ο Ακάκιος Παππάς), για να μηνμη συλληφθεί, σε περίπτωση έρευνας από την αστυνομία. Την επομένη, οι δύο επίσκοποι Λεόντιος και Ακάκιος χειροτόνησαν μέσα στη Μονή τρεις νέους επισκόπους: τον Κυκλάδων Παρθένιο Σκουρλή, τον Γαρδικίου Αυξέντιο Πάστρα και τον Μαγνησίας Χρυσόστομο Νασλίμη. Αργότερα, οι τρεις νεοχειροτονηθέντες επίσκοποι, χειροτόνησαν δύο άλλους επισκόπους, τον ανηψιόανιψιό του Αρχιεπισκόπου Ακακίου, Ακάκιο ΠαπάΠαππά τον νεότερο, και τον ΣαλαμίναςΠειραιώς και Σαλαμίνος Γερόντιο Μαργιόλη.

Μετά από δεκάδες διχοστασίες και κατατμήσεις της παλιάς παράταξης του Χρυσοστόμου Καβουρίδη, το 2014 επετεύχθη συνεννόηση και ένωση της φλωρινικήςΦλωρινικής παράταξης με την [[παράταξη των Ενισταμένων]], η οποία είχε δημιουργηθεί 30 χρόνια νωρίτερα, από τα σπλάχνα της πρώτης. Με αυτά τα δεδομένα, η σημερινή παράταξη περιλαμβάνει τηντη συντριπτική πλειοψηφία των Γ.Ο.Χ. τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε κοινότητες της Ιταλίας, των Βαλκανίων, της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας ακόμη και της Αφρικής. Βρίσκεται επίσης σε κοινωνία με ορθόδοξες εκκλησίες σε Ρουμανία, Βουλγαρία και Ρωσία. Πρέπει να τονιστεί ότι όσοι υποτίθεται ότι δέχθηκαν χειροτονία από Αρχιερείς των Ρώσων της Διασποράς υποστήριξαν ότι χειροτονήθηκαν από δύο αρχιερείς, όπως αναφέρεται παραπάνω. Το γεγονός όμως αυτό μπορεί να συμβεί σύμφωνα με τη ρητή έκφραση των κανόνων μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και με ρητή άδεια των υπολοίπων μελών της Συνόδου, που εξέλεξε τους εψηφισμένους αρχιερείς, τα οποία μέλη της Συνόδου για εξαιρετικούς λόγους, λ.χ. πόλεμος, δεν ήταν δυνατόν να συμμετάσχουν στη χειροτονία. Αυτό φυσικά ποτέ δεν συνέβη, ώστε οι χειροτονίες ήταν άκυρες.

Στον ακόλουθο συγκεντρωτικό κατάλογο, αναγράφονται με σειρά διαδοχής οι προκαθήμενοι όσων παρατάξεων των Γ.Ο.Χ. είναι γνωστοί. Όσα ονόματα έπονται του συμβόλου "-", είναι συνεχιστές της παράταξης, που αναγράφεται στο ανώτερο επίπεδο. Όσα ονόματα έπονται του συμβόλου "+", είναι ηγέτες νέας παράταξης (ή απλής απόσχισης), από την σύνοδο, που αναγράφεται στο ανώτερο επίπεδο. Όσες παρατάξεις υπέστησαν περισσότερες από μιαμία διαιρέσεις, αναγράφονται με σειρά απόσχισης από τηντη νεότερη προς την παλαιότερη. Με έντονα γράμματα, αναγράφονται τα ονόματα των σημερινών προκαθημένων όπως ήταν τον ΜάρτιοΟκτώβριο του 2014. Ορισμένες παρατάξεις χαρακτηρίζονται ως "Ψευδοσύνοδοι", επειδή έγιναν από επισκόπους, που έλαβαν χειροτονίες χωρίς κύρος.

:::*-ο Ταλαντίου Ακάκιος Παππάς (1960-1963), υποτίθεται ότι έλαβε χειροτονία από Ρώσους της Διασποράς.

::::*-ο από Γαρδικίου Αυξέντιος Πάστρας (1963-1986)

:::::*-ο από Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος Κιούσης (1986-2010)

::::::*-ο από Αχαΐας '''Καλλίνικος Σαραντόπουλος''' (2010- )

:::::::*-ο από Πέτρας '''Μακάριος Καβακίδης''' (2004- )

::::::::*+ο Μεσογαίας και Νήσων '''Χριστόφορος Αγγελόπουλος''' (2013- , αποτειχίστηκε)

::::::::*+ο Πειραιώς '''Νήφων Αναστασόπουλος''' (2006- , ανεξαρτητοποιήθηκε. ΜαζίΤον του αυτομόλησεακολούθησε και ο υποτακτικός του, ο Κρήτης Αρέθας Αντωνιάδης)

::::::*+ο Θεσσαλονίκης '''Χρυσόστομος Μητρόπουλος '''(2002- )

:::::*+ο Κορινθίας Κάλλιστος (1977), προσχωρείπροσχώρησε (μόνος) στη Σύνοδο του Αυξεντίου Πάστρα

Ας δούμε προσεκτικά τα πράγματα από την αρχή. Για την εκκλησία, η εαρινή ισημερία, καθώς και η διαδοχή των φάσεων της Σελήνης, είναι χρήσιμα στον προσδιορισμό του Νομικού και του ΟρθόδοξουΟρθοδόξου Πάσχα. Σήμερα είναι γνωστό ότι το 45 π.Χ., πρώτη χρονιά που ίσχυσε το Ιουλιανό ημερολόγιο, η εαρινή ισημερία μετρήθηκε στις 23 Μαρτίου. Όμως, λόγω της ατέλειας του ημερολογίου υπήρξε μια αργή μετάπτωση των ισημεριών, με αποτέλεσμα, γύρω στο 325 μ.Χ. η Ισημερία συνέβαινενα συμβεί στις 21 Μαρτίου, το 1582 στις 10 Μαρτίου, ενώ σήμερα συμβαίνει περίπου στις 8 Μαρτίου. Με το Πασχάλιο, που καθιέρωσε η Α' Οικουμενική Σύνοδος, '''η Ισημερία προσδιορίστηκε ημερολογιακά και όχι αστρονομικά'''. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι '''η "Ημερολογιακή Ισημερία" αποσυνδέθηκε από την (πραγματική) αστρονομική Ισημερία'''. Με άλλα λόγια, η Ισημερία έπαψε να είναι κινητή. Καθιερώθηκε ως ακίνητη, πάντα στις 21 Μαρτίου (με το Ιουλιανό ημερολόγιο), επειδή τότε παρατηρούνταν η Ισημερία, το 325 μ.Χ.

Αυτό που έκαναν οι αστρονόμοι του [[Πάπας Γρηγόριος ΙΓ'|Πάπα Γρηγόριου ΙΓ']], ήταν να συνδέσουν ξανά την "Ημερολογιακή Ισημερία" με την αστρονομική, διορθώνοντας όσο μπορούσαν τη διάρκεια του ημερολογιακού έτους και αφαιρώντας το συσσωρευμένο σφάλμα. Γι' αυτό σήμερα (και για αρκετούς ακόμη αιώνες), η αστρονομική ισημερία κυμαίνεται σταθερά, σύμφωνα με το [[Γρηγοριανό ημερολόγιο]], μεταξύ 20 και 21 Μαρτίου και με το [[Ιουλιανό ημερολόγιο]], μεταξύ 7 και 8 Μαρτίου. Όπως αναφέρεται και πιο πάνω, σανως "Ημερολογιακή Ισημερία" (η οποία καθορίζει το Πάσχα) λαμβάνεται πάντα η 21η Μαρτίου, σύμφωνα με το [[Ιουλιανό ημερολόγιο]], που αντιστοιχεί με την 3η Απριλίου του πολιτικού/[[Γρηγοριανό ημερολόγιο|Γρηγοριανού ημερολογίου]]. Επομένως, ο ισχυρισμός ότι οι παλαιοημερολογίτες σφάλουνσφάλλουν, επειδή η Εαρινήεαρινή Ισημερίαισημερία συμβαίνει στις 8 Μαρτίου, δεν ευσταθεί, διότι, κατά το "πατρώον" ημερολόγιο, η Ισημερία, που αφορά το Πασχάλιο και όχι την [[Αστρονομία]], λαμβάνει χώρα στις 21 Μαρτίου/3 Απριλίου.

Επιπλέον, ο ισχυρισμός, ότι οι νεοημερολογίτες ακολουθούν ένα ημερολόγιο, το οποίο επανέφερε την εαρινή Ισημερία στην ημερομηνία, κατά την οποία συνέβαινε η αστρονομική Ισημερία, τον καιρό της Α' Οικουμενικής Συνόδου, είναι αληθής, αλλά είναι και '''δώρον άδωρο'''. Διότι, τον καιρό της Α' Οικουμενικής Συνόδου, ήταν δυνατόν υπό συνθήκες να εορταστεί το Πάσχα 22 Μαρτίου. Σήμερα, όσες εκκλησίεςΕκκλησίες του νέου ημερολογίου διατήρησαν τις ημερομηνίες του παλαιού ιουλιανού ημερολογίου, για τον εορτασμό του Πάσχα και των υπόλοιπων κινητών εορτών, που ορίζονται με βάση αυτό, δεν μπορούν ποτέ να εορτάσουν το Ορθόδοξο Πάσχα πριν από τις 4 Απριλίου. Άρα, απωλέσθη το όποιο όφελος της μεταρρύθμισης.

Σήμερα το [[Ιουλιανό ημερολόγιο]] δεν χρησιμοποιείται ως πολιτικό ημερολόγιο, αλλά μόνο ως εκκλησιαστικό. Όπως διατυπώθηκε και παραπάνω, εκτός από τις εν Ελλάδι παλαιοημερολογίτικες Συνόδους, το Ιουλιανό ημερολόγιο και εορτολόγιο είναι σε ισχύ ακόμη και μέχρι σήμερα από επίσημες εκκλησίες (όπως τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Γεωργίας και Βουλγαρίας έως 1963 καθώς και οι αυτοκέφαλες εκκλησίες Π.Γ.Δ.Μ. και Ουκρανίας) και ιερές μονές (όπως η [[Μονή της Αγίας Αικατερίνης]] του Όρους Σινά και όλες οι μονές και οι σκήτες του Αγίου Όρους καθώς και ορισμένα μετόχια αυτών).

Όλες οι προαναφερθείσες εκκλησίεςΕκκλησίες και μονές (εκτός από την αγιορείτικη [[Μονή Εσφιγμένου]]), δεν αναγνωρίζουν καμία παράταξη των Γ.Ο.Χ. και καμία παράταξη των Γ.Ο.Χ. δεν αναγνωρίζει αυτές. Ενώ, οι προαναφερόμενες εκκλησίεςΕκκλησίες και μονές (εκτός της Μονής Εσφιγμένου), καθώς και οι εκκλησίεςΕκκλησίες που μεταρρύθμισαν το ημερολόγιό τους ή και το πασχάλιό τους, είναι όλες σε κοινωνία μεταξύ τους, όποιο εορτολόγιο και αν ακολουθούν επίσημα, αφού αν συμπράξουν κληρικοί, που προέρχονται από εκκλησίεςΕκκλησίες διαφορετικών εορτολογίων, τότε ακολουθούν το εορτολόγιο της εκκλησίαςΕκκλησίας, πουστο οποίο ανήκει ο ναός ή η επαρχία, που λαμβάνει χώρα η ιεροπραξία.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένας πιστός ή ένας κληρικός μπορεί σε ένα διάστημα 13 ημερών να λάβει μέρος σε δύο ιερές ακολουθίες ή λειτουργίες της ίδιας εορτής τοντο ίδιο έτος. Για παράδειγμα να γιορτάσει:

* δύο [[Ανάσταση|Αναστάσεις]] (σε διάστημα που ποικίλει ανάλογα με το έτος), αφού ορισμένες Ορθόδοξες Εκκλησίες στη Δύση έχουν υιοθετήσει το Γρηγοριανό Πασχάλιο και κάνουν Πάσχα πάντα μαζί με τους Λατίνους,

* δύο εορτές της μνήμης του [[Άγιος Δημήτριος|Αγίου Δημητρίου]], κ.τ.λ.

Οι εκκλησίεςΕκκλησίες των Παλαιοημερολογιτών δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος ούτε με τις Εκκλησίες οι οποίες βρίσκονται σε κοινωνία με αυτήν (Πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες). Κάποιες από αυτές ήταν σε κοινωνία με τη [[Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς]], κι αυτές όμως διέκοψαν την κοινωνία το 2007, όταν η Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς ενώθηκε με το Πατριαρχείο Μόσχας. Η έλλειψη αναγνώρισης (κοινωνίας) και η πολυδιάσπαση έχει δημιουργήσει πρόβλημα στη χειροτονία νέων επισκόπων, καθώς σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες της ορθόδοξηςΟρθόδοξης Εκκλησίας απαιτούνται τρεις κανονικοί επίσκοποι (ή εν ανάγκη τουλάχιστον δύο) για να χειροτονηθεί νέος επίσκοπος.

Οι Παλαιοημερολογίτες δεν θεωρούνται ετερόδοξοι ή ετερόθρησκοι, γιατί στο δόγμα παραμένουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, ως εκ τούτου δεν εμπίπτουν στους περιορισμούς του νόμου για την ανέγερση ναών (άδεια από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων μετά από γνωμοδότηση του οικείου Μητροπολίτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, κ.λ.πλπ.).

Για τον λόγο αυτόν όμως έχουν δημιουργηθεί κατ' επανάληψιν εντάσεις και διαμάχες για τη δικαιοδοσία επί ναών, τους οποίους διεκδικούν τόσο οι Παλαιοημερολογίτες όσο και οι επίσημες εκκλησίεςΕκκλησίες. Χαρακτηριστική είναι η διαμάχη για την Ορθόδοξη Εκκλησία του Μονάχου ''Salvatorkirche'', την οποία είχε παραχωρήσει ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, πατέρας του βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, στην ελληνική κοινότητα του Μονάχου στις 30 Σεπτεμβρίου 1828. Το 1976 την απέσπασαν από τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου (το οποίο έχει από το 1924 δικαιοδοσία επί των Ελλήνων της διασποράς) Παλαιοημερολογίτες, αλλά υποχρεώθηκαν να την αποδώσουν πάλι σε αυτό το 1999, μετά από πολυετή δικαστική διαμάχη ενώπιον των Γερμανικών Διοικητικών Δικαστηρίων και σχετική απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου<ref>[http://134.96.83.81/entscheidungen/rs19981013_2bvr127596.html Η απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου που απορρίπτει την προσφυγή των Παλαιοημερολογιτών]</ref>. Το παλαιό ημερολόγιο χρησιμοποιείται ακόμη στο [[Άγιο Όρος]] και στο [[Πατριαρχείο Ιεροσολύμων]], όμως και οι Αγιορείτες και το Πατριαρχείο αναγνωρίζουν ως [[κανονικό δίκαιο|κανονική]] την Εκκλησία της Ελλάδος και όχι τους Παλαιοημερολογίτες.