Αρχιτεκτονική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Και μπορεί να διεξάγεται ή σαν [[επιστήμες μηχανικών|εφαρμοσμένη επιστήμη]] της σχεδίασης και της υλοποίησης διαφόρων κατασκευών, όπως [[κτήριο|κτηρίων]] και [[γέφυρα|γεφυρών]], ή με έμφαση σε ορισμένους τομείς των αναγκών αυτών όπως στην [[εργονομία]] και στην [[αισθητική]] τους, ή αποαπό τον κάθε απλό άνθρωπο,ή αποή <s>Οι</s>από κατάλληλα καταρτισμένο<s>ι</s>υςκαταρτισμένους επιστήμονες που καλούνται '''αρχιτέκτονες μηχανικοί'''.

Αντικείμενο της αρχιτεκτονικής είναι ο σχεδιασμός όλων των κτιστών υποδομών στο περιβάλλον, από το μακροσκοπικό επίπεδο του σχεδιασμού [[πόλη|πόλεων]] ως το μικροσκοπικό του σχεδιασμού [[έπιπλο|επίπλων]] και προϊόντων καθημερινής χρήσης. Ετυμολογικά, ο όρος προέρχεται από το ελληνικό «''αρχή''» και «''τέχνη''» - «''τεκτονική''» (κατασκευή / δημιουργία), και οι ρίζες της ανάγωνταιανάγονται στην ανθρώπινη προϊστορία μέσω της "Οικοδομίας". Οι επιστημονικοί κλάδοι της αρχιτεκτονικής, όπως ορίζονται από τα περισσότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα, περιλαμβάνουν τον ''αρχιτεκτονικό σχεδιασμό'', τον ''αστικό και [[πολεοδομία|πολεοδομικό]] σχεδιασμό'', τον ''σχεδιασμό τοπίου και περιβάλλοντος'' και τη ''[[Προστασία μνημείων|συντήρηση και αποκατάσταση]] αρχιτεκτονικών μνημείων και συνόλων''.<ref name="AUTH" /><ref>[http://www.arch.ntua.gr/graduate-studies Τομείς Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ]</ref><ref>[http://www.upatras.gr/index/page/id/73 Τομείς Πανεπιστημίου Πατρών]</ref><ref>[http://www.arch.duth.gr/section/sectors/ Τομείς Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΔΠΘ]</ref>

Ο μονοσήμαντος ορισμός της αρχιτεκτονικής κρίνεται προβληματικός, καθώς αρχιτέκτονες και θεωρητικοί ή ιστορικοί της αρχιτεκτονικής δεν συγκλίνουν αποκλειστικά σε έναν.<ref>Γεώργιος Π. Λάββας, ''Επίτομη ιστορία της αρχιτεκτονικής'', εκδ. University Studio Press, 2004, σελ.15, ISBN 9789601211244</ref>λόγω της θεωρητικά απεριόριστης προσδιοριστικότητας των μεθόδων η/και κατασκευών της, που καταλήγουν ως ειδοποιοί διαφορές,ενω ενώ παραβλέπεται η μόνη ειδοποιός ομοιότητα τους (που ανακηρύχθηανακηρύχθηκε επίσημα και με διεθνείς συμβάσεις αποαπό τον προηγούμενο αιώνα), ως Ανθρώπινων ΜνημείωνΜνημείο της Πολιτιστικής Κληρονομιάς του.

Τα εγκαίνια αυτής της νέας περιόδου πραγματοποιούνται από τον [[Γένουα|Γενουάτη]] [[Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι]], ο οποίος με το έργο του ''Περί κτιστών πραγμάτων βιβλία δέκα''<ref>[http://archive.org/stream/dereaedificatori00albe#page/n5/mode/2up ''De re aedificatoria libri decem'']</ref> ακολουθεί σε οργάνωση το προγεννέστεροπρογενέστερο παράδειγμα του Βιτρούβιου, με ένα ευρύτατο περιεχόμενο. Αυτό το τελευταίο περιλαμβάνει από γραμμικά σχέδια και μελέτες γύρω από τη χρήση των χώρων και των υλικών, έως κειμενακείμενα γύρω από την αρχιτεκτονική ως «''τέχνη του ωραίου''»<ref>''Αρχιτεκτονική θεωρία από την Aναγέννηση μέχρι σήμερα'', εκδ. Taschen – Γνώση, 2005, σελ. 25, ISBN 960235707X</ref> και την αναστήλωση.

Η αναζήτηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα στη Γαλλία ένα από τα πρώτα θεωρητικά έργα του είδους το 1758, αυτό του Ζυλιέ Νταβίντ Λε Ρουά, με τίτλο ''Ερείπια Από τα πιο Όμορφα Μνημεία στην Ελλάδα'',<ref>[http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/btv1b2000057n ''Illustrations de Les Ruines des plus beaux monuments de la Grèce'']</ref> που αναδείκνυε την αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική. Στην Ιταλία αντιθέτως, το έργο του Τζοβάννι Μπατίστα Πιρανέζι ''Περί της μεγαλοπρέπειας και της αρχιτεκτονικής των Ρωμαίων''<ref>[http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/piranesi1761/0001/image?sid=e05fe43d8f9f4334c2f460325d264c38 ''Della magnificenza ed architettura de’ Romani'']</ref> το 1761, ήρθε ως απάντηση στο προηγούμενο, υποστηρίζοντας ότι οι [[Ετρούσκοι]] μαζί με τους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]] διαδόχους τους ήταν αυτοί που εξύψωσαν το επίπεδο τελειότητας της αρχιτεκτονικής.<ref>Kenneth Frampton, ''Μοντέρνα Αρχιτεκτονική – Ιστορία και κριτική'', εκδ. Θεμέλιο, 1999, σελ. 23, ISBN 9603100714.</ref> Στην Αγγλία, η τάση αυτών των αναζητήσεων εκφράστηκε κυρίως μέσα από την διάθεση για αποφυγή της υπερβολής του [[Μπαρόκ]]: πρωτοεμφανίστηκε στη μεν «ρωμαϊκή» της εκδοχή σε μια εκ νέου έκφραση των αρχών του [[Αντρέα Παλάντιο]] στο έργο του Λόρδου Μπέρλινγκτον (1694 – 1753),<ref>Βλ. και Γ.Π. Λάββας, ''Σύντομη ιστορία της αρχιτεκτονικής, 19ος – 20ος αιώνας'', University Studio Press, 1996, σελ.32: «Το πρότυπο εδώ είναι ο Andrea Palladio […] που θ’ αποτελέσει για τους άγγλουςΆγγλους αρχιτέκτονες βασικό πόλο έλξεως.» ISBN 9601202420</ref> στη δε «ελληνική» στο έργο ''Οικιακά Έπιπλα και Διακόσμηση Εσωτερικών Χώρων''<ref>[http://archive.org/stream/Householdfurnit00Hope#page/n0/mode/2up ''Household Furniture and Interior Decoration'']</ref> του Τόμας Χόουπ το 1807.

Παρόλο που οι ρίζες της μοντέρνας αρχιτεκτονικής μπορούν να αναζητηθούν ακόμη και στα μέσα του 18ου αιώνα,<ref>Kenneth Frampton, ''Μοντέρνα Αρχιτεκτονική – Ιστορία και κριτική'', εκδ. Θεμέλιο, 1999,σελ.18, ISBN 9603100714</ref> οι [[μοντερνισμός|μοντερνιστικές]] θεωρίες στην αρχιτεκτονική αναπτύχθηκαν κυρίως στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα. Η ανάπτυξη των σύγχρονων [[βιομηχανία|βιομηχανικών]] κοινωνιών και η ταχεία ανάπτυξη των πόλεων, οι τεχνολογικές καινοτομίες και οι μετέπειτα εξελίξεις στη [[φυσική]], τη μηχανική και την αρχιτεκτονική τεχνολογία, επηρέασαν σημαντικά την αρχιτεκτονική θεωρία της εποχής, που άρχισε να απορρίπτει τα διάφορα «στυλ» αναζητά τον εαυτό της σε κινήματα όπως η βρετανική [[αρ νουβό]].<ref>[http://libcom.org/files/Eric%20Hobsbawm%20-%20Age%20Of%20Empire%201875%20-%201914.pdf [[Έρικ ΧόμπσμπαουμΧομπσμπάουμ]], ''Η εποχή των αυτοκρατοριών''], σελ. 229</ref>