Μέλας ζωμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
esvisa ta oula gia to xazi :):):):):)):):)):) trolololololololololololololololoololololoL!ooL!Ol!OL111!!!!!!111!!1111!!!!11!11!!!1!!!1one~!!!!!!serfiailvbyfs5yt!!!!! |
Αναίρεση έκδοσης 4931086 από τον 91.184.205.226 (Συζήτηση) |
||
Γραμμή 1:
Κύρια τροφή των [[Αρχαία Σπάρτη|Σπαρτιατών]] πολεμιστών ήταν ένας ζωμός από χοιρινό, γνωστός με την ονομασία {{πολυτονικό|μέλας (μέλανας) ζωμός}}</span>. Ο [[Πλούταρχος]] υποστηρίζει πως ''«ανάμεσα στα πιάτα, αυτό που έχαιρε της μεγαλύτερης εκτίμησης ήταν ο μέλας ζωμός, μάλιστα σε τέτοιο σημείο που οι ηλικιωμένοι δεν αναζητούσαν καθόλου το κρέας. Το άφηναν για τους νεότερους και δειπνούσαν μονάχα με το ζωμό που τους παρείχαν»''.<ref name="Lyc12">Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Λυκούργος», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Plutarch/Lives/Lycurgus*.html#12 12]</ref> Για τους υπόλοιπους Έλληνες πρόκειται για αξιοπερίεργο φαινόμενο. ''«Φυσικά και οι Σπαρτιάτες είναι οι γενναιότεροι ανάμεσα σε όλους»'', αστειεύεται ένας [[Σύβαρις|Συβαρίτης]], ''«ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε να πεθάνει χίλιους θανάτους παρά να διάγει τόσο λιτό βίο»''.<ref>Αθήναιος, «Δειπνοσοφισταί», 138d.</ref><ref>Πλούταρχος, «Βίοι Παράλληλοι: Πελοπίδας», [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Plutarch/Lives/Pelopidas*.html#1 1.3]</ref> Το πιάτο αυτό αποτελούταν από χοιρινό, [[αλάτι]], [[ξίδι|ξύδι]] και [[αίμα]]. Συνοδευόταν από τη γνωστή μάζα, σύκα, [[τυρί]] και καμία φορά από θηράματα ή ψάρι.<ref name="Lyc12"/> Ο [[Κλαύδιος Αιλιανός|Αιλιανός]], συγγραφέας του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ., υποστηρίζει πως στους Λακεδαιμόνιους μάγειρες απαγορευόταν να προετοιμάζουν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από κρέας.<ref>Κλαύδιος Αιλιανός, «Ποικίλη Ιστορία», XIV, 7.</ref>
==Παρασκευή Μέλανος Ζωμού==
Έσφαζαν το χοίρο και φρόντιζαν με μεγάλη επιμέλεια να μαζέψουν το αίμα του μέχρι ρανίδος.
Το αίμα το ανακάτευαν με ξύδι για να μην πήξει.
Κατόπιν τηγάνιζαν κρέας και λίπος και μέσα σ’ αυτό έριχναν νερό.
Μόλις το νερό άρχιζε να βράζει ανακάτευαν μέσα σ’ αυτό αλεύρι κρίθινο και προσέθεταν λίγο-λίγο το αίμα με το ξύδι.
Εν συνεχεία και ενώ συνέχιζε το βράσιμο έριχναν νερό ώστε να διατηρείται πάντα αραιά πηχτό, υδαρές.
Όταν το παρασκεύασμα δεν απορροφούσε άλλο νερό σήμαινε πως είχε βράσει και ήταν κατάλληλο για σερβίρισμα.<ref>Φάρος της Λακωνίας αρ.φ. 463/28.04.83</ref>
== Παραπομπές ==
{{παραπομπές|2}}
| |||