Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Επιμέλεια με τη χρήση AWB (10197)
Postman2405 (συζήτηση | συνεισφορές)
→‎Γεγονότα 1961-1964: ένωση Μακάριος Ελληνοκύπριοι
Γραμμή 73:
==Γεγονότα 1961-1964==
 
Η συμφωνία Ζυρίχης - Λονδίνου δεν σήμανε την επίλυση του [[Κυπριακό πρόβλημα|Κυπριακού ζητήματος]] ενώ ή θέση του Μακαρίου ήταν περίεργη: από τη μια ήταν νομικά και διπλωματικά υποχρεωμένος να εργαστεί στα πλαίσια της συμφωνίας σύστασης της Κυπριακής Δημοκράτίας, από την άλλη όμως οι Ελληνοκύπριοι τον έβλεπαν ως εθνάρχη τους και προορισμένο να τους οδηγήσει στην Ένωση. ΑνΟ βασικός λόγος που εκλεγόταν διαρκώς μέχρι και δεντο είναι1974 γνωστόο σεΑρχιεπίσκοπος ποιοΜακάριος βαθμόήταν οιεπειδή τελευταίοιείχε υποστήριζανδώσει πραγματικάελπίδες τηνστους Ελληνοκύπριους ότι η κατάσταση της ανεξαρτησίας ήταν παροδική και σταδιακά θα οδηγούνταν στην Ένωση,. τοΑυτό βέβαιοέπαιξε είναιπάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην επί σειρά εκλογικών αναμετρήσεων επανεκλογή του, δεδομένου ότι αυτήεκείνη έβρισκετην ακόμηπερίοδο σημαντικήη απήχησησυντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων ήθελαν διακαώς την Ένωση. Πάντως, για τις προθέσεις του ίδιου του Μακαρίου και κατά πόσο εργαζόταν ή όχι προς την κατεύθυνση της Ένωσης, μετά την ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου, δεν μπορεί να υπάρξει βεβαιότητα.<ref name=Mirbagheri17>Farid Mirbagheri (1998), [http://books.google.com/books?id=IO85wBB2KHAC&lpg=PA17&dq=makarios%201959%20zurich&pg=PA17#v=onepage&q&f=false σ. 17].</ref>
 
Από την άλλη μεριά, οι Τουρκοκύπριοι, ενώ ήταν ικανοποιημένοι με τη διακήρυξη ανεξαρτησίας, δεν πείθονταν για την καλή πίστη του Μακαρίου και των Ελληνοκύπριων υπουργών του. Μία από τις πιθανές αιτίες αυτού του σκεπτικισμού ήταν ότι ο Μακάριος δεν εμπιστεύτηκε ποτέ στον Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρό του, Κιουτσούκ. το δίλημμά του ως προς τους οπαδούς της Ένωσης.<ref name=Mirbagheri17/> Αυτή η δυσπιστία οδήγησε σε αδυναμία συνεργασίας των δύο κοινοτήτων και σε στρατιωτικές εντάσεις το 1963. Τον Αύγουστο του 1964, επαναλήφθηκαν οι εχθροπραξίες μεταξύ στρατιωτικών δυνάμεων των δύο κοινοτήτων και δύο τουρκικά αεριωθούμενα βομβάρδισαν ελληνοκυπριακές θέσεις, προκαλώντας και απώλειες αμάχων.<ref>Farid Mirbagheri (1998), σ. 17-23, 26-30.</ref> Αντίστοιχα, και οι σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας εκτραχύνθηκαν, με αποκορύφωμα τους διωγμούς κατά της ελληνικής κοινότητας της [[Κωνσταντινούπολη]]ς το 1964.