Αγάπες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τελούνταν κατά την εσπερινή σύναξη της Κυριακής ή και άλλες ημέρες τις οποίες η κοινότητα αποφάσιζε. Τελείτο αρχικά σε οικίες κυρίως κληρικών, ενώ με το πέρασμα των ετών πραγματοποιούνταν και σε ναούς. Ο [[Τερτυλλιανός]] στα συγγράματά του εξυμνούσε τις αγάπες οι οποίες «τόνωναν την ευσέβεια των πιστών και ενίσχυαν του φτωχούς». Η συνεστίαση άρχιζε με κοινή προσευχή, ενώ η παρουσία εδεσμάτων ήταν περιορισμένη αφού υπήρχε έντονη η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Προ της λήξεως της εστίασης ο κάθε πιστός απήγγειλε κάποιο ύμνο από την [[Αγία Γραφή]] ή δικής του σύνθεσης. Ο εκφυλισμός των αγαπών κατά τον [[2ος αιώνας|2ο αιώνα]] αρχίζει να διαφαίνεται στη γραμματεία του [[Κλήμης Αλεξανδρεύς|Κλήμη Αλεξανδρέα]] ο οποίος αναφέρει ότι είχαν κατέλθει σε «δειπνάρια τίνα κνίσσης και ζωμών αποπνέοντα...την αγάπην την ηγιασμένην καθιδρίοις και ζωμού ρύσει καθυβρίζοντα».<ref>Κλήμη Αλαξανδρέα Παιδαγωγός 2,1</ref> Εν τέλει οι '''αγάπες''' συνδέθηκαν με την οργανομένη μέριμνα της κοινότητας υπέρ των πτωχών, και συνδέθηκε με τον καιρό με φιλανθρωπικό έργο, χάνοντας όμως την αυστηρή πνευματική βάση με αποτέλεσμα με το πέρασμα των ετών να καταργηθούν. Τελικά σύνοδος της Λαοδικείας το [[397]] μ.Χ. απαγόρευσε τις αγάπες. Σήμερα «[[αγάπη]]» αποκαλείται η λειτουργία της ημέρας του [[Πάσχα]] από την ορθόδοξη εκκλησία.