Τοπιογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι από εδώ |
μ →Μεσαίωνας: μδιόρθωση |
||
Γραμμή 31:
===Δυτική τοπιογραφία===
====Μεσαίωνας====
Στην πρώιμη δυτική [[μεσαιωνική τέχνη]] το ενδιαφέρον για τα τοπία εξαφανίζεται σχεδόν εντελώς, με εξαίρεση τα αντίγραφα έργων της [[Ύστερη αρχαιότητα|ύστερης αρχαιότητας]], όπως το [[Ψαλτήριο της Ουτρέχτης]]. Μία αναζωογόνηση του ενδιαφέροντος για τη φύση εμφανίζεται πρώτα σε απεικονίσεις μικρών κήπων, όπως στους «περίκλειστους κήπους» (''Hortus Conclusus'') ή σε [[ταπισερί]] [[μιλφλέρ]]. Οι τοιχογραφίες προσώπων που εργάζονται ή παίζουν με φόντο πυκνά δέντρα στο [[Παπικό Παλάτι της Αβινιόν]] αποτελούν ίσως μοναδικό σωζόμενο δείγμα ενός κάποτε κοινού θέματος<
Κατά τον 14ο αιώνα ο [[Τζιότο]] και οι ακόλουθοί του άρχισαν να αναγνωρίζουν την αυτοτελή αξία της φύσεως στο έργο τους, εισάγοντας όλο και περισσότερο στοιχεία τοπίου ως υπόβαθρο για τις μορφές στις ζωγραφιές τους<ref>[http://www.artsconnected.org/resource/94048/the-minneapolis-institute-of-arts-bulletin-the-landscape-in-western-painting ''The landscape in Western Painting'', Minneapolis Institute of the Arts], ανακτήθηκε στις 20 φεβρουαρίου 2010.</ref>. Στις αρχές του 15ου αιώνα η τοπιογραφία καθιερώθηκε ως θεματικό είδος στην Ευρώπη, ως σκηνικό για την ανθρώπινη δραστηριότητα, συχνά με θρησκευτικό κύριο θέμα, όπως στην ''[http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Rest_on_the_Flight_into_Egypt Ανάπαυση κατά τη Φυγή στην Αίγυπτο]'', στο ''Ταξίδι των Μάγων'', ή στον ''Άγιο Ιερώνυμο στην έρημο''. Τα πολυτελή [[Εικονογραφημένο χειρόγραφο|εικονογραφημένα χειρόγραφα]] στάθηκαν πολύ σημαντικά για την πρώτη ανάπτυξη της τοπιογραφίας στον νεότερο δυτικό κόσμο, ιδιαίτερα οι σειρές των αγροτικών εργασιών των μηνών του έτους, όπως οι ''[[Très Riches Heures du Duc de Berry]]'', που συμβατικά απεικόνιζαν μικρές μορφές σε όλο και μεγαλύτερα «σκηνικά» τοπίων. Μία ειδικότερη πρόοδος εμφαίνεται στις λιγότερο γνωστές ''`Ωρες του Τορίνο-Μιλάνου'', που σήμερα είναι κατεστραμμένες σε μεγάλο μέρος από πυρκαγιά, αλλά οι καινοτομίες τους αντικατοπτρίζονται στην πρώιμη ολλανδική ζωγραφική στο υπόλοιπο του 15ου αιώνα. Ο καλλιτέχνης που είναι γνωστός ως «Hand G», πιθανώς ένας από τους αδελφούς [[βαν Άικ]], ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένος στην απεικόνιση φωτισμών και σε ένα φυσικό πέρασμα από το πρώτο πλάνο στο μακρινό υπόβαθρο<ref>Clark, 31-2</ref>, κάτι που άλλοι ζωγράφοι θα το έβρισκαν δύσκολο για έναν ακόμα αιώνα ή και περισσότερο.
| |||