Σύνδρομο Κούσινγκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όταν υπάρχει η υποψία του συνδρόμου Cushing, τότε είτε η δοκιμασία καταστολής με δεξαμεθαζόνη, είτε ο έλεγχος των επιπέδων της κορτιζόλης στα ούρα που συλλέγονται μέσα σε ένα 24ωρο, προσφέρουν την ίδια διαγνωστική αξία.<ref>{{cite journal |author=Raff H, Findling JW |title=A physiologic approach to diagnosis of the Cushing syndrome |journal=Ann. Intern. Med. |volume=138 |issue=12 |pages=980–91 |year=2003 |pmid=12809455 |doi= |url=http://www.annals.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=12809455}}</ref> Η δεξαμεθαζόνη είναι ένα γλυκοκορτικοειδές που μιμείται τις δράσεις της κορτιζόλης, συμπεριλαμβανομένης της [[Αρνητική παλίνδρομη ρύθμιση|αρνητικής παλίνδρομης ρύθμισης]] στην υπόφυση. Όταν χορηγείται [[δεξαμεθαζόνη]] και ελέγχεται ένα δείγμα αίματος, υψηλά επίπεδα κορτιζόλης θα ήταν ενδεικτικά της ύπαρξης συνδρόμου του Cushing, καθώς κάτι τέτοιο θα υποδείκνυε έκτοπη πηγή παραγωγής κορτιζόλης ή ACTH που δεν καταστέλλεται από τη δεξαμεθαζόνη. Μία νέα μέθοδος βασίζεται στη συλλογή δειγμάτων [[Σίελος|σίελου]] για πάνω από 24 ώρες και στη μέτρηση των επιπέδων της κορτιζόλης σε αυτό. Στα άτομα με σύνδρομο Cushing τα επίπεδα της σιελικής κορτιζόλης είναι υψηλά τις τελευταίες νυχτερινές ώρες. Επίσης απαραίτητη μπορεί να είναι και η φυσική εξέταση του ασθενήασθενούς για τη διαπίστωση ύπαρξης διαταραχών του [[Οπτικό πεδίο|οπτικού του πεδίου]], αν υποψιάζεται από τον γιατρό οργανική βλάβη της υπόφυσης, η οποία ενδεχομένως να πιέζει το [[οπτικό χίασμα]] προκαλώντας οπτικές διαταραχές.