Ηλιακή κνίδωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ένας τρίτος τύπος τεστ είναι το photoprovocation test, που χρησιμοποιείται για να ανιχνεύσει βλάβες που προκαλούνται από ηλιακά εγκαύματα. Η διαδικασία αυτού του τεστ περιλαμβάνει την έκθεση μίας περιοχής του χεριού του ασθενήασθενούς σε συγκεκριμένη δόση υπεριώδους ακτινοβολίας Β, και μιας περιοχής του άλλου χεριού σε συγκεκριμένη δόση ακτινοβολίας Α. Η ποσότητα της ακτινοβολίας είναι ίση με αυτήν που δέχεται σε μία ώρα κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Εάν η διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση εξανθήματος, τότε ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε βιοψία. Τέλος, υπάρχουν εργαστηριακά τεστ που περιλαμβάνουν εξετάσεις αίματος, ούρων και κοπράνων. Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να διενεργηθεί και βιοψία δέρματος.

Η φωτοχημειοθεραπεία, ή PUVA, θεωρείται υπέρτερη της φωτοθεραπείας γιατί δημιουργεί ανοχή μεγαλύτερης διάρκειας στην ακτινοβολία που προκαλεί την έκρηξη. Όταν πρωτοξεκινάει η θεραπεία, ο κύριος στόχος είναι να χτιστεί η ανοχή του ασθενήασθενούς στην υπεριώδη ακτινοβολία αρκετά ώστε να βρίσκεται έξω χωρίς να υποφέρει από επεισόδιο ηλιακής κνίδωσης. Γι’ αυτό, οι θεραπείες κανονίζονται στις τρεις την εβδομάδα, ενώ αυξάνεται συνεχώς η έκθεση σε υπεριώδη ακτινοβολία. Όταν ο ασθενής φτάσει σε ένα επαρκές επίπεδο απευαισθητοποίησης, οι θεραπείες μειώνονται σε μία η δύο την εβδομάδα.<ref name=phototherapy>{{cite book |last=Krutmann |first=Jean |coauthors=Herbert Hönigsmann, Craig A. Elmets and Paul R. Bergstresser |title=Dermatological Phototherapy and Photodiagnostic Methods |publisher=Springer |year=2001 |pages=117–118 |url=http://books.google.com/?id=15IAyh_ecsAC&pg=PA116&lpg=PA116&dq=%22Solar+Urticaria%22 |isbn=978-3-540-67789-5}}</ref>