Άβδηρα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 46:
Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την κατάτμηση του βασιλείου του, τα Άβδηρα γνώρισαν διαδοχικά την κυριαρχία των [[Μακεδόνες|Μακεδόνων]], των [[Αυτοκρατορία των Σελευκιδών|Σελευκιδών]] και των [[Δυναστεία των Πτολεμαίων|Πτολεμαίων]]. Το 170 π.Χ.<ref>T.Liv. XXXVIII, 41</ref> ο Ρωμαίος στρατηγός Ορτένσιος<ref>Liv. XLIIIM, 41</ref>, με τη βοήθεια των στρατευμάτων του βασιλιά της Περγάμου [[Ευμένης Β' της Περγάμου|Ευμένη Β΄]], καταλαμβάνει την πόλη, σκοτώνει και εξανδραποδίζει τους κατοίκους της. Η κατάληψη έγινε μετά την προδοσία του Αβδηρίτη Πύθωνος, που υπεράσπιζε το πιο σημαντικό τμήμα των τειχών. Αργότερα οι Αβδηρίτες δικαιώθηκαν από τη ρωμαϊκή Σύγκλητο.
Στα τέλη του 3ου και στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. οι συγκρούσεις μεταξύ των Μακεδόνων και των Ρωμαίων οδήγησαν στην επικράτηση των Ρωμαίων, οι οποίοι το 167 π.Χ. επέβαλαν την κυριαρχία τους στη Μακεδονία και τη Θράκη. Τα Άβδηρα διατήρησαν τότε το καθεστώς της "ελεύθερης πόλης", η εποχή της ακμής τους όμως είχε πλέον περάσει. Η κατασκευή της νέας βασικής οδικής αρτηρίας, της [[Αρχαία Εγνατία Οδός|"Εγνατίας οδού"]], επιτάχυνε το μαρασμό. Οι πλημμύρες του Νέστου και τα έλη που δημιουργήθηκαν και δεν αποξηράνθηκαν προξένησαν στην πόλη ανυπέρβλητα προβλήματα. Έτσι μετατράπηκαν σταδιακά σε μια μικρή και ασήμαντη πολίχνη των Ρωμαϊκών Χρόνων.Στο τέλος των αρχαίων χρόνων η πόλη περιορίστηκε στο λόφο της αρχαίας ακρόπολης.
Η μεγάλη ακμή των Αβδήρων στους αρχαίους χρόνους και ως τις αρχές του 2ου π.Χ. αιώνα οφειλόταν σε δύο κυρίως λόγους . Πρώτον, στη μεγάλη έκταση της επικράτειάς της («χώρας»), η οποία περιλάμβανε μέσα στα όριά της ολόκληρο τον κάμπο της σημερινής Ξάνθης και έφτανε βόρεια ως τους πρόποδες της Ροδόπης, δυτικά ως το Νέστο ποταμό και ανατολικά ως τη Βιστονίδα λίμνη. Δεύτερον, οφειλόταν στην εξαιρετικά στρατηγική της θέση, καθώς είχε στον έλεγχό της δύο σπουδαίες διαβάσεις : 1) τη διάβαση του ποταμού Νέστου (στη θέση της κατοπινής Τοπείρου), από την οποία διερχόταν υποχρεωτικά ο αρχαίος δρόμος που συνέδεε την Ανατολή με τη Δύση (η μετέπειτα Εγνατία οδός) και 2) την ορεινή διάβαση βόρεια από τη σημερινή Ξάνθη, απ' όπου περνούσε ένας άλλος αρχαίος δρόμος, που εξασφάλιζε την επικοινωνία των ακτών του Αιγαίου με τις κοιλάδες του Έβρου και του Δούναβη. Εξάλλου, από τα λιμάνια της περνούσε ο θαλάσσιος δρόμος που από τα μικρασιατικά παράλια (Τρωάδα) οδηγούσε στη Θάσο και στη συνέχεια σε διάφορα μακεδονικά λιμάνια (Αμφίπολης κ.ά). Έτσι εξηγείται και η παρακμή της πόλης, που άρχισε με την κατασκευή της Εγνατίας οδού, καθώς βρέθηκε έξω από τη διαδρομή του σπουδαίου αυτού χερσαίου δρόμου.
Στο τέλος των αρχαίων χρόνων η πόλη περιορίστηκε στο λόφο της αρχαίας ακρόπολης. Τον 6ο αι. μ.Χ. μετονομάστηκε σε [[Πολύστυλο]] εξαιτίας των πολλών στύλων (αρχαίων κιόνων) που διακρίνονταν ανάμεσα στα ερείπια της αρχαίας πόλης. Κατά τη [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|βυζαντινή]] περίοδο υπήρξε έδρα Επισκοπής. Την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λίγο πριν τις αρχές του 18ου αι., μεταφέρθηκε βορειότερα, στη θέση Παλιόχωρα. Με τη μεταφορά στη νέα θέση υπερίσχυσε το τοπωνύμιο [[Μπουλούστρα]], παραφθορά της ονομασίας "Πολύστυλον".▼
▲
== Ο αρχαιολογικός χώρος ==
| |||