Υπήρξαν και άλλες απόπειρες για την βελτίωση της βαρυτικής θεωρίας, άλλα ήταν όλες ανεπιτυχείς, μια και πάντα σκάλωναν στην εξήγηση του περιηλίου του Ερμή, ή έδιναν ασύμβατα αποτελέσματα για άλλα αστρονομικά σώματα.
Η απόπειρα χρήσης της [[Μη ευκλείδειες γεωμετρίες|μη Ευκλείδειας γεωμετρίας]], ήταν πιο επιτυχημένη, και εμφανίστηκε τη δεκαετία του [[1870]]. Έτσι για την λύση του παραδόξου υπέθετε πως το σύμπαν διαθέτει μη ΕυκλείδιαΕυκλείδεια γεωμετρία -[[Έρνστ Σκέρινγκ]] (''Ernst Christian Julius Schering''), [[Βίλχελμ Κίλινγκ]] (''Wilhelm Killing''), αργότερα επίσης οι [[Καρλ Σβαρτζάιλντ]] (''Karl Schwarzschild'') και [[Ανρί Πουανκαρέ]]. [[Αρχείο:Noneuclid.svg|thumb|Διαφορές μεταξύ [[Ευκλείδεια γεωμετρία|Ευκλείδειας]] και [[Μη ευκλείδειες γεωμετρίες|μη Ευκλείδειων γεωμετριών]] ανάμεσα σε δυο παράλληλες γραμμές και τις γωνίες που σχηματίζονται|centre|450x450px]]Ο Γερμανός αστρονόμος [[Πολ Σκουτς]] (''Paul Scouts'') πίστευε πως η καμπυλότητα του διαστήματος είναι θετική, με τον όγκο του σύμπαντος να είναι πεπερασμένος, και μαζί με την βαρύτητα εξουδετερώνεται ως [[φωτομετρικό παράδοξο]]. Παρόλα αυτά, για την εξήγηση του περιηλίου του Ερμή η θεωρία αυτή απαιτεί μια αρκετά μεγάλη καμπυλότητα στο διάστημα.
