Γαβριήλ Μαρινάκης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Γαβριήλ Μαρινάκης''' ( περ. [[1826]] - [[1866]] ) ήταν [[ηγούμενος]] της [[Μονή Αρκαδίου|μονήςΜονής Αρκαδίου]] και αγωνιστής της [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)|Κρητικής Επανάστασης του 1866]]. Σκοτώθηκε τον Νοέμβριο του [[1866]] κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της μονής από ισχυρές [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|οθωμανικές]] δυνάμεις.

Γεννήθηκε στις [[Μαργαρίτες Ρεθύμνης]] γύρω στο [[1826]]<ref>[https://books.google.gr/books?ei=VYXtVNLSD-qrygO3z4GQBw&hl=el&id=pBEsAQAAMAAJ&dq=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&focus=searchwithinvolume&q=%CE%AE%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82+%27%CE%91%CF%81%CE%BA%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85 Στυλιανός Καλλονάς, ''Η Κρήτη Ολοκαύτωμα (1866 - 1869)'', 1963, σ. 119.]</ref> και κατά το [[1856]] εξελέγηεκλέχθηκε ηγούμενος της ιεράς μονήςΜονής Αρκαδίου. Ήδη από το ξεκίνημα της ηγουμενίας του έλαβε σημαντικές πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότησή της μονής. Είχε ενεργή παρουσία στο ζήτημα της διαχείρισης της μοναστηριακής περιουσίας, μερίμνησε για τη σύνταξη κτηματολογίου του μοναστηριού και παράλληλα δώρισε σε αυτήναυτή 69 ελαιόδεντρα<ref>[https://books.google.gr/books?id=xEtoAAAAMAAJ&q=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&dq=%CE%B3%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BB+%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&hl=el&sa=X&ei=VYXtVNLSD-qrygO3z4GQBw&ved=0CCoQ6AEwAg Θεοχάρης Ευστρατίου Δετοράκης - Αλέξης Καλοκαιρινός (επιμ.), ''Πεπραγμένα του Θ' διεθνούς Κρητολογικού συνεδρίου'', Εταιρεία Κρητικών Μελετών, 2005, τ. 2, Νεότερη περίοδος - Λαογραφία, γλώσσα και λογοτεχνία, σύμμεικτα κείμενα, σ. 167, 170, 175.]</ref>.

Όταν ξέσπασε στην [[Κρήτη]] η [[Κρητική Επανάσταση (1866-1869)|επανάστασηΕπανάσταση του 1866]], ο Γαβριήλ συμμετείχε ενεργά σε αυτή. Την [[1 Οκτωβρίου|1η Οκτωβρίου]] του [[1866]] συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση των επαναστατών στο Φρε Χανίων, μέσω της οποίας έγινε έκκληση προς τους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων στην Κρήτη, ώστε να μεριμνήσουν για την αποφυγή γενικής σφαγής των γυναικόπαιδων από τα οθωμανικά στρατεύματα, όντας παράλληλα πρόεδρος της επαναστατικής επιτροπής Ρεθύμνου<ref>''«Η μεγάλη Κρητική Eπανάσταση 1866-1869''», Ένθετο εφημερίδας ''Πστρίς'', Δεκέμβριος 2008, Α'Α΄, σ. 42, 52.</ref>. Κατά τα τέλη του ίδιου μήνα, συμμετείχε σε πολεμικό συμβούλιο που έλαβε χώρα στη μονή Αρκαδίου. Εκεί, από κοινού με τους υπόλοιπους μοναχούς και τον οπλαρχηγό Γεώργιο Δασκαλάκη διαφώνησε με την πρόταση του [[Πάνος Κορωναίος|Πάνου Κορωναίου]] να εγκαταλειφθεί το Αρκάδι διότι δεν προσφερόταν για αποτελεσματική άμυνα σε ενδεχόμενη τουρκική επίθεση. Παράλληλα, απέρριψε και έτερη πρόταση του Κορωναίου για καταστροφή των στάβλων και του νερόμυλου που θα μπορούσαν να αποτελέσουν προγεφύρωμα για τις εχθρικές δυνάμεις, πράξη που αποδείχτηκε σημαντικό σφάλμα καθώς οι φόβοι του Κορωναίου επιβεβαιώθηκαν<ref>Κάρολος Ε. Μωραΐτης, ''Ιωάννης Δημακόπουλος ( 1833-1866 ) - Ο ηρωικός φρούραρχος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου'', εκδόσεις Πελασγός, 2007, σ. 14 - 15.</ref>.