Μαντείο των Δελφών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
[[File:Ac.delphi1.jpg|thumb|right|290px|Το θέατρο και ο ναός του Απόλλωνα σήμερα (2006).]]
To '''Μαντείο των Δελφών''' ήταν το γνωστότερο [[μαντείο]] της [[Αρχαία Ελλάδα|Αρχαίας Ελλάδας και του τότε γνωστού κοσμου]]. Βρίσκεται στους [[Δελφοί|Δελφούς]]. Θεωρείται ο ομφαλός του κόσμου, γιατί, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο [[Δίας (μυθολογία)|Ζευς]] άφησε δύο αετούς, έναν προς την [[Ανατολή]] και έναν προς την [[Δύση]], συναντήθηκαν στους Δελφούς. Ήταν αφιερωμένο στον θεό [[Απόλλων|Απόλλωνα]]. Η [[Πυθία]] ήταν το διάμεσο, με το οποίο επικοινωνούσε ο θεός, και έδινε τους χρησμούς, που καταγράφονταν.
== Ίδρυση ==
Στην ίδια περιοχή προϋπήρχε από παλαιότερες εποχές ένα πρωτόγονο μαντείο, στο οποίο λατρευόταν η [[θεα Γη]] ([[μυκηναϊκή εποχή]]). Αγαλματίδια της θεάς έχουν βρεθεί στα ερείπια του ναού της Αθηνάς Προναίας καθώς και σε αυτόν του Απόλλωνα. Αιτία της ίδρυσης μαντείου ήταν η ύπαρξη ενός χάσματος, από το οποίο έβγαιναν αέρια, επιτρέποντας έτσι το να περνούν οι άνθρωποι σε μια κατάσταση [[Έκσταση|έκστασης]]. Με τον καιρό, περισσότεροι θεοί λατρεύτηκαν μαζί με τη Γη. Σύμφωνα με την μυθολογία, φύλακας του Μαντείου ήταν ο δράκος Πύθωνας, τον οποίο σκότωσε ο Απόλλων. Την [[Γεωμετρική περίοδος|Γεωμετρική περίοδο]], το μαντείο πέρασε υπό την εξουσία του Απόλλωνα, όπως μαρτυράται και από την αλλαγή από πήλινα γυναικεία ειδώλια σε μπρούτζινα αντρικά. Στην [[Ιλιάδα]] αναφέρεται σαν ένας πλούσιος και ιερός χώρος.
==Η μαντική τέχνη και η μετάβαση από τις Θρίες στην Πυθία==
Με την έναρξη της λειτουργίας του ιερού ναού του Μαντείου των Δελφών, εξαπλώθηκε η φήμη πως ο θεός Απόλλωνας κατοικούσε μέσα στο ιερό του φυτό, τη δάφνη, και πως μέσα από το θρόισμα των φύλλων του φυτού προφητεύει δίνοντας χρησμούς για τα μελλούμενα. Σύμφωνα με την παράδοση και τη μυθολογία, τη μαντική τέχνη φαίνεται πως δίδαξαν στον θεό Απόλλωνα οι [[Θρίες]], τρεις φτερωτές νύμφες και κόρες του Δία, όταν ο θεός έτυχε να βόσκει τα βόδια του στον Παρνασσό. Είναι πιθανόν οι Θρίες να διατηρούσαν κληρομαντείο στην περιοχή του Παρνασσού, που δεν αποκλείεται να αποτέλεσε μια πρώτη μορφή κατά μίμηση του οποίου φτιάχτηκε και ιδρύθηκε το Μαντείο των Δελφών. Σε αυτό το μαντείο χρησιμοποιούνταν η κλήρωση στη διαδικασία της χρησμοδοσίας. Οι κλήροι ρίχνονταν σε ένα δοχείο, από όπου επιλέγονταν ένας ή περισσότεροι και τα συμπεράσματα προέκυπταν από το σχήμα και το χρώμα τους, το οποίο φαίνεται να είχε ιδιαίτερη σημασία.
Στο χώρο των Δελφών, φαίνεται πως είχαν λειτουργήσει κατά σειρά τριών ειδών μαντεία: Το χθόνιο, που χρησμοδοτούσε μέσω της εγκοίμησης, το κληρομαντείο και εν τέλει το απολλώνιο μέσω της δάφνης. Ωστόσο, από τότε που η λατρεία του [[Απόλλων]]α συνδυάστηκε με αυτή του Διονύσου, ο οποίος λατρευόταν από τους οπαδούς του μέσα σε κατάσταση έκστασης, παραφοράς και ιερής μανίας, υιοθετήθηκε ένας νέος τύπος χρησμοδότησης. Ο Απόλλων προφήτευε πια μέσω της Πυθίας, που λειτουργούσε ως δίαυλος, ενδιάμεσος και φερέφωνο του θεού. Με το μάσημα φύλλων δάφνης, καθώς και την επίδραση ατμών και άλλων αναθυμιάσεων που έρχονταν από το άνοιγμα στα άδυτα του Μαντείου, η Πυθία έδινε τους θεϊκούς χρησμούς μέσα σε μια κατάσταση εκστατικής και ιερής μέθης. Η [[Πυθία]] καθόταν πάνω σε ένα ψηλό, επίχρυσο τρίποδα, επάνω από το χάσμα του ναού. Αρχικά, οι γυναίκες που αναλάμβαναν το ρόλο της ιέρειας Πυθίας ήταν νέες, όμορφες και παρθένες. Ωστόσο, μετά την απαγωγή και τη διαφθορά μια νεαρής Πυθίας από τον Εχεκράτη τον Θεσσαλό που την ερωτεύτηκε και την έκλεψε, ο θεσμός αυτός άλλαξε. Επέλεγαν πια για το ρόλο αυτό μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας, άνω των πενήντα ετών, που διατηρούσε όμως την παρθενία της.<ref> Πάνος Βαλαβάνης, Ιερά και Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα. Ολυμπία – Δελφοί – Ίσθμια – Νέμεα – Αθήνα, Αθήνα, 2004, 176.</ref><ref>Γιάννης Λάμψας, Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου, τ. Α’, Αθήνα, εκδόσεις Δομή, 1984, 758.</ref> Οι Πυθίες μεγαλύτερης ηλικίας εξακολουθούσαν να ντύνονται σαν νεαρές κόρες και να στολίζονται με κοσμήματα. Κατά την παράδοση, πρώτη Πυθία υπήρξε η Φημονόη.<ref>"Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ.59ος, σελ.251.</ref>
== Τελετουργικό χρησμοδοσίας ==
Γραμμή 18 ⟶ 21 :
Οι χρησμοί τις παλαιότερες εποχές ήταν γνωστοί για το διφορούμενο νόημά τους. Αρκετές ήταν οι φορές που το Μαντείο δεν κρατούσε αμερόληπτη στάση, αλλά έπαιρνε απροκάλυπτα το μέρος μιας παράταξης, όπως για παράδειγμα στον Πελοποννησιακό πόλεμο που πήρε το μέρος των Λακεδαιμονίων. Όμως, οι υπηρεσίες του δίνονταν προς όλους, άσχετα με την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στις περιοχές τους.
==Παραπομπές==
{{παραπομπές}}
== Πηγές ==
* [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος]] ''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους''
| |||