Σενεζίνο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Senesino Castrato.jpg|right|thumb|250px|Ο ΣενεσίνοΣενεζίνο το 1735, από τον Van Haecken βασισμένος στον Hudson]]

Ο '''ΣενεσίνοΣενεζίνο''' (''Senesino'', πραγματικό όνομα '''Φραντσέσκο Μπερνάρντι''', ''Francesco Bernardi'') ([[31 Οκτωβρίου]] [[1686]] - [[27 Νοεμβρίου]] [[1758]]) ήταν διάσημος [[Ιταλία|Ιταλός]] [[άλτο]] [[καστράτο]], γνωστός από την μακρά συνεργασία του με τον συνθέτη [[Γκέοργκ Χαίντελ|Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ]].

Ο ΣενεσίνοΣενεζίνο ήταν γιος ενός κουρέα από την [[Σιένα]] (εξ ου και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο). Μπήκε στην χορωδία του τοπικού καθεδρικού ναού το 1695 και [[ευνουχισμός|ευνουχίστηκε]] σχετικά μεγάλος, σε ηλικία δεκατριών ετών. Έκανε το ντεμπούτο του στην [[Βενετία]] το 1707 και κατά την διάρκεια της επόμενης δεκαετίας απέκτησε φήμη στην Ευρώπη. Όταν τραγούδησε στην [[όπερα]] του [[Αντόνιο Λότι|Λότι]] ''Ο Ζευς στο Άργος'' το 1717 στην [[Δρέσδη]], απέκτησε αντίστοιχα μεγάλο μισθό.

Όπως και για τους περισσότερους καστράτο, οι αναφορές για την υποκριτική του ΣενεσίνοΣενεζίνο δεν ήταν πάντα θετικές. Για παράδειγμα, ο ιμπρεσάριος Φραντζέσκο Ζαμπεκκάρι έγραψε για μια εμφάνισή του στην [[Νάπολι]] το 1715 ότι ''στέκεται σαν άγαλμα, και όταν σποραδικά κάνει κάποια χειρονομία, κάνει ακριβώς την αντίθετη από αυτή που απαιτείται.'' Για τις φωνητικές ικανότητές του όμως δεν υπήρχαν αμφιβολίες. Το 1719 ο συνθέτης [[Γιόχαν ΓιόακιμΓιόαχιμ ΚουάντζΚβαντς|ΚουάντζΚβαντς]] (''Johann Joachim Quantz'') τον άκουσε στην όπερα του Λότι ''Θεοφάνης'' στην [[Δρέσδη]] και ανέφερε ότι ''είχε δυνατή, καθαρή, ήρεμη και γλυκιά φωνή κοντράλτο, με τέλειο τονισμό και έξοχη τρίλια. Ο τρόπος που τραγουδούσε αριστοτεχνικός, και η άρθρωσή του ασυναγώνιστη. Τραγούδησε τα [[αλέγκρο]] με μεγάλο πάθος, και σαφής γρήγορες υποδιαιρέσεις, από τον θώρακα, με ευκρινή και ευχάριστο τρόπο. Το ύφος του ήταν καλά προσαρμοσμένο στην σκηνή, και η δράση του φυσική και ευγενής. Με αυτά τα προσόντα πήρε μέρος σε μια μεγαλοπρεπή παράσταση. Η εμφάνιση και η συμπεριφορά του, όμως, θα ταίριαζαν περισσότερο στον ρόλο ενός ήρωα παρά σε αυτόν του εραστή.''

== ΣενεσίνοΣενεζίνο και Χαίντελ ==

Μετά από μια φιλονικία με τον αυλικό συνθέτη Χάινιχεν το [[1720]], η οποία οδήγησε στην απόλυσή του, ο ΣενεσίνοΣενεζίνο προσλήφθηκε από τον Χαίντελ σαν ''primo uomo'' στον θίασό του, την Βασιλική Ακαδημία Μουσικής. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε ένα της όπερας [[ΡαντάμιστοΡαδάμιστος (όπερα)|Ραδάμιστος]] στις [[28 Δεκεμβρίου]] ενώ ο μισθός του αναφέρεται μεταξύ 2000 και 3000 γκινέες (και τα δύο εξίσου μεγάλα ποσά για την εποχή). Ο ΣενεσίνοΣενεζίνο παρέμεινε στο [[Λονδίνο]] για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Έγινε φίλος και συνδέθηκε με πολλούς από την υψηλή κοινωνία, όπως ο Δούκας του Τσάντος, λόρδος Μπέρλινγκτον και ο σχεδιαστής τοπίων Γουίλιαμ Κεντ. Ενώ παράλληλα συγκέντρωσε μια εξαίσια συλλογή από πίνακες, σπάνια βιβλία, επιστημονικά όργανα και άλλα πολύτιμα αντικείμενα όπως ένα ασημένιο σερβίτσιο κατασκευασμένο από τον διάσημο Πωλ ντε Λαμερί.

Παρόλο που ενσάρκωσε δεκαεφτά πρωταγωνιστικούς ρόλους σε όπερες του Χαίντελ (όπως τον [[Ιούλιος Καίσαρ (όπερα του Χαίντελ)|Ιούλιο Καίσαρα]], τον [[Ορλάντο]] και τον '' Μπερταρίντο στην [[Ροντελίντα]]) η σχέση του με τον συνθέτη ήταν συχνά θυελλώδης.

Μετά την διάλυση της Βασιλικής Ακαδημίας του Χαίντελ το [[1728]], Οο ΣενεσίνοΣενεζίνο τραγούδησε στο [[Παρίσι]] ([[1728]]) και την [[Βενετία]] ([[1729]]). Επαναπροσλήφθηκε από τον Χαίντελ το [[1730]] για να τραγουδήσει σε τέσσερις νέες όπερες καθώς και στα ορατόρια [[Εσθήρ]], [[Δεβόρα]] και στην δίγλωσση εκδοχή του [[Άκις και Γαλάτεια]]. Η αντιπάθειά του για τον Χαίντελ έγινε τελικά τόσο μεγάλη που το [[1733]] ο ΣενεσίνοΣενεζίνο πήγε στον αντίπαλο οπερετικό θίασο Nobility. Έτσι βρέθηκε να τραγουδάει μαζί με τον μεγάλο [[σοπράνο]] [[καστράτο]] [[Φαρινέλλι]]. Η συνάντησή του στην σκηνή (στο παστίτσιο ''Αρταξέρξης'') οδήγησε στο διάσημο περιστατικό, που αναφέρει ο μουσικό ιστορικός Τσαρλς Μπέρνι: {{απόσπασμα|Ο ΣενεσίνοΣενεζίνο είχε τον ρόλο ενός βίαιου τυράννου, και ο Φαρινέλλι ενός άτυχου αλυσοδεμένου ήρωα. Αλλά κατά την διάρκεια της πρώτης [[άρια]]ς, ο αιχμάλωτος μαλάκωσε τόσο την καρδιά του τυράννου, που ο Σενεσίνο, ξεχνώντας τον ρόλο του, έτρεξε στον Φαρινέλλι και τον αγκάλιασε.}}

Ο ΣενεσίνοΣενεζίνο έφυγε από την [[Αγγλία]] το [[1736]] και έκτοτε εμφανίστηκε σε μερικές ακόμα παραστάσεις στην [[Ιταλία]]. Τραγούδησε στην [[Φλωρεντία]] από το [[1737]] ως το [[1739]] και μετά στην Νάπολη ως το [[1740]] κάνοντας την τελευταία του εμφάνιση στην όπερα [[Il trionfo di Camilla]] του [[Πόρπορα]] στο θέατρο San Carlo. Το στυλ του ήδη θεωρούνταν από το κοινό ξεπερασμένο. Αποσύρθηκε τέλος σε ένα σπίτι που έχτισε στην γενέτειρά του. Καθώς ήταν εκκεντρική και δύσκολη προσωπικότητα, τα τελευταία χρόνια του μαστίζονταν από φιλονικίες με μέλη της οικογένειάς του και κυρίως με την ανιψιό και κληρονόμο του Τζουζέπε.

|ΟΝΟΜΑ=ΣενεσίνοΣενεζίνο

{{DEFAULTSORT:ΣενεσινοΣενεζινο}}