Χρήστης:Sniebow/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 37:
==α==
Στις 15 Σεπτεμβρίου οι γαλλοβαυαρικές δυνάμεις στον Δούναβη εισήλθαν στο [[Λιντς]] χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση<ref>σελ. 70, Reed S. Browning</ref>. Με την πόλη στην κατοχή του ο Κάρολος Αλβέρτος ανακήρυξε τον εαυτό του αρχιδούκα της Αυστρίας<ref>σελ. 70, Reed S. Browning</ref>. Στις 19 Σεπτεμβρίου ο Αύγουστος Γ΄, μέχρι πρότινος σύμμαχος των Αψβούργων, σταμάτησε τις συνομιλίες με την Αγία Πετρούπολη και προσχώρησε στο μέρος του αντιαυστριακού συνασπισμού υπογράφoντας με την σειρά του την συνθήκη του Νύμφενμπουργκ. Σύμφωνα με την συνθήκη η Σαξωνία θα λάμβανε την [[Μοραβία]] και την Άνω Σιλεσία, ενώ θα προμήθευε την συμμαχία με 20,000 στρατό<ref>σελ. 70, Reed S. Browning</ref><ref>The balance of power, 1715-1789 Arthur Hassall, σελ. 148, Macmillan Νew York 1916</ref>.
Ακολουθώντας την κατάληψη του Λιντς, τα γαλλοβαυαρικά στρατεύματα πέρασαν κάποιο διάστημα περιμένοντας εκεί καθώς δεν είχε σχεδιαστεί η συνέχεια της εκστρατείας. Έχοντας φτάσει κοντά στην Βιέννη, πρωτεύουσα και κέντρο των Αψβούργων, ο προφανής στόχος ήταν η ίδια η πόλη, καθώς η κατάληψη της θα έβαζε τέλος στον πόλεμο και θα έδινε την αναντίρρητη νίκη στους αντιπάλους της Μαρίας Θηρεσίας. Εκείνη την περίοδο την άμυνα της πόλης είχε αναλάβει ο στρατάρχης [[:en:Ludwig Andreas von Khevenhüller|Κέβενούλερ]] ο οποίος έκανε ότι μπορούσε προκειμένω η πόλη να είναι έτοιμη σε τυχόν πολιορκία. Ο Κέβενουλερ εκτός από στρατιώτες επιστράτευσε και πολίτες για την επισκευή των τειχών της πόλης και παράλληλα ανακαλούσε δυνάμεις από τις υπόλοιπες επαρχίες<ref>σελ. 75, Reed S. Browning</ref>, με αποτέλεσμα κάθε μέρα που χρονοτριβούσαν οι σύμμαχοι, η Βιέννη να προετοιμάζεται όλο και καλύτερα για μια πολιορκία<ref>Mary Maxwell Moffat, σελ.126</ref>. Ωστόσο ο Κάρολος Αλβέρτος, που βρισκόταν συνεχώς υπό γαλλική επιρροή, φαινόταν αναποφάσιστος για το ποια πορεία έπρεπε να ακολουθήσει. Ο Φρειδερίκος Β΄ μέσω του απεσταλμένου του, στρατάρχη [[:en:Samuel von Schmettau|Σμέταου]], τον παρακινούσε να επιτεθεί άμεσα στην πόλη<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.292</ref>. Αρχικά την ίδια ιδέα φαινόταν να έχει και ο ίδιος αλλά υπήρχαν μερικοί παράγοντες που τελικά απέτρεψαν την πολιορκία της Βιέννης.
Παρά την κοινή συνεργασία για να μειώσουν την δύναμη και την επιρροή των Αψβούργων, η συμμαχία των κρατών Πρωσίας, Γαλλίας, Βαυαρίας και Σαξωνίας, χαρακτηριζόταν από αμοιβαία καχυποψία και δυσπιστία<ref>Franck Bright, σελ. 18</ref>. Η αυξανόμενη δύναμη της Πρωσίας δρούσε καταλυτικά στην σχέση της με την Γαλλία<ref>Frederick the Great and Maria Theresa, σελ.53</ref><ref>History of the House of Austria, σελ.271</ref>. Η Γαλλία αφενός επιθυμούσε να περιορίσει την δύναμη της μοναρχίας των Αψβούργων, παραδοσιακό ηπειρωτικό της αντίπαλο, αφετέρου όμως δεν ήταν μέσα στα σχέδιά της να αντικαταστήσει την Αυστρία με μια δυνατή Βαυαρία<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.310-311</ref> ή μια δυνατή Πρωσία<ref>Arthur Hassall, σελ.149</ref>. Σκοπός της γαλλικής διπλωματίας ήταν η δημιουργία τεσσάρων νέων κρατών<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.311</ref> με την ανακατανομή των εκτάσεων της Αυστρίας, τα οποία θα ήταν υπό την επιρροή της Γαλλίας, ελέγχοντας έτσι έμμεσα την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία<ref>The early Hanoverians, σελ. 117</ref>. Αφετέρου ο Φρειδερίκος Β΄, ενδιαφερόταν μόνο για την Πρωσία και ο λόγος της εισβολής στην Σιλεσία ήταν για να εξασφαλίσει τα εφόδια που απαιτούνταν για την ανάδειξη της Πρωσίας ως Μεγάλης Δύναμης και δεν έβλεπε με καλό μάτι την γαλλική ανάμειξη στην Γερμανία<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.313</ref><ref>Arthur Hassall, σελ.149</ref><ref>History of the House of Austria, σελ.271-272</ref><ref>Constance Lily Morris, σελ. 77</ref>. Επιπλέον οι εκλέκτορες της Βαυαρίας και της Σαξωνίας<ref>Franck Bright, σελ. 18</ref> φθονούσαν ο ένας τον άλλον για τις εκτάσεις που θα λάμβαναν καθώς ο καθένας ήθελε τα εδάφη μόνο για το κράτος του<ref>History of the House of Austria, σελ.271</ref>. Ο Κάρολος Αλβέρτος δεν επιθυμούσε να αφήσει μόνους τους Σάξωνες στην Βοημία, φοβούμενος ότι θα επιχειρούσαν κάτι παρόμοιο όπως οι Πρώσοι με την Σιλεσία. Επιπροσθέτως με την κατάκτηση της Βοημίας θα αποκτούσε το στέμμα του βοημικού βασιλείου και θα εξασφάλιζε την βοημική ψήφο στην επικείμενη αυτοκρατορική εκλογή.▼
Εκτός από τις πολιτικές ίντριγκες και το έντονο διπλωματικό παρασκήνιο, υπήρχαν και άλλοι λόγοι που ανάγκασαν τους συμμάχους να εισβάλουν τελικά στην Βοημία. Η έλλειψη βαρέος πυροβολικού δυσχέραινε το έργο της πολιορκίας ακόμη περισσότερο<ref>σελ. 75, Reed S. Browning</ref> ενώ οι γραμμές ανεφοδιασμού, που εκτείνονταν ως την Βαυαρία, αντιμετώπιζαν κίνδυνο επίθεσης με αποτέλεσμα να προκληθεί πρόβλημα με την τροφοδοσία των στρατευμάτων, ενώ ο ερχομός του χειμώνα θα δυσχέραινε ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Επιπλέον οι Γαλλοβαυαροί κινδύνευαν να βρεθούν απομονωμένοι στην Αυστρία εάν δέχονταν επίθεση από τα μετόπισθεν<ref>σελ. 75, Reed S. Browning</ref>.
▲Παρά την κοινή συνεργασία για να μειώσουν την δύναμη και την επιρροή των Αψβούργων, η συμμαχία των κρατών Πρωσίας, Γαλλίας, Βαυαρίας και Σαξωνίας, χαρακτηριζόταν από αμοιβαία καχυποψία και δυσπιστία<ref>Franck Bright, σελ. 18</ref>. Η αυξανόμενη δύναμη της Πρωσίας δρούσε καταλυτικά στην σχέση της με την Γαλλία<ref>Frederick the Great and Maria Theresa, σελ.53</ref><ref>History of the House of Austria, σελ.271</ref>. Η Γαλλία αφενός επιθυμούσε να περιορίσει την δύναμη της μοναρχίας των Αψβούργων, παραδοσιακό ηπειρωτικό της αντίπαλο, αφετέρου όμως δεν ήταν μέσα στα σχέδιά της να αντικαταστήσει την Αυστρία με μια δυνατή Βαυαρία<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.310-311</ref> ή μια δυνατή Πρωσία<ref>Arthur Hassall, σελ.149</ref>. Σκοπός της γαλλικής διπλωματίας ήταν η δημιουργία τεσσάρων νέων κρατών<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.311</ref> με την ανακατανομή των εκτάσεων της Αυστρίας, τα οποία θα ήταν υπό την επιρροή της Γαλλίας, ελέγχοντας έτσι έμμεσα την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία<ref>The early Hanoverians, σελ. 117</ref>. Αφετέρου ο Φρειδερίκος Β΄, ενδιαφερόταν μόνο για την Πρωσία και ο λόγος της εισβολής στην Σιλεσία ήταν για να εξασφαλίσει τα εφόδια που απαιτούνταν για την ανάδειξη της Πρωσίας ως Μεγάλης Δύναμης και δεν έβλεπε με καλό μάτι την γαλλική ανάμειξη στην Γερμανία<ref>Memoirs of the House of Brandenburg, σελ.313</ref><ref>Arthur Hassall, σελ.149</ref><ref>History of the House of Austria, σελ.271-272</ref><ref>Constance Lily Morris, σελ. 77</ref>. Επιπλέον οι εκλέκτορες της Βαυαρίας και της Σαξωνίας<ref>Franck Bright, σελ. 18</ref> φθονούσαν ο ένας τον άλλον για τις εκτάσεις που θα λάμβαναν καθώς ο καθένας ήθελε τα εδάφη μόνο για το κράτος του<ref>History of the House of Austria, σελ.271</ref>.
▲The balance of power, 1715-1789, Arthur Hassall, Macmillan Νew York 1916</ref>. Οι Γάλλοι κινήθηκαν δια μέσου του [[Άμπεργκ]] και του [[Πίλζεν]]. Οι Βαυαροί δια μέσου του [[Τσέσκε Μπουντεγιόβιτσε]] και οι Σάξωνες, <ref> Robert B. Asprey, Frederick the Great: The Magnificent Enigma, p. 223.</ref>, πέρασαν στην Βοημία από την κοιλάδα του [[Έλβα|Έλβα]]. Στην αρχή οι Αυστριακοί προέβαλλαν μικρή αντίσταση λόγω έλλειψης ισχυρού στρατού. Σύντομα όμως μια σημαντική αυστριακή δύναμη βρέθηκε ανάμεσα στον Δούναβη και τους συμμάχους. Στην Βοημία ενισχύθηκαν από 20.000 Σάξωνες υπό την διοίκηση του κόμη [[Φρειδερίκος Αύγουστος, κόμης Ρουτόφσκι|Ρουτόφσκι]]. Η πόλη έπεσε στα χέρια των συμμάχων στις 26 Νοεμβρίου, χάρη στην γενναιότητα του στρατάρχη ντε Σαξ, ο οποίος απέτρεψε λεηλασία της πόλης και βιαιοπραγίες ενάντια των κατοίκων<ref>The History of Modern Europe: With an Account of the Decline and Fall of the Roman Empire, and a View of the Progress of Society from the Rise of the Modern Kingdoms to the Peace of Paris, in 1763 : in a Series of Letters, σελ.66, Volume 5, William Russell-Εκδότης,William Young Birch and Abraham Small</ref>. Η αυστριακή δύναμη στην Βοημία με διοικητή τον [[Φραγκίσκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φραγκίσκο Στέφανο]] δεν κινήθηκε εγκαίρως για να σώσει την πόλη. Στις 9 Δεκεμβρίου 1741 ο εκλέκτορας της Βαυαρίας Κάρολος Αλβέρτος στέφθηκε βασιλιάς της Βοημίας.
| |||