Παννονία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο [[Τάκιτος (ιστορικός)|Τάκιτος]] αναφέρει επίσης ότι το 50 μ.Χ., επί της βασιλείας του αυτοκράτορα [[Κλαύδιος|Κλαύδιου]], ο Βάννιος, βασιλιάς των Κουαδών (γερμανικό φύλο), εκδιώχθηκε από τους δικούς του υπηκόους, που είχαν κάποια στιγμή ζητήσει τη βοήθεια του βασιλιά των Ερμουνδούρων (γερμανικό φύλο), κάποιου Βιμπίλιου, και των Λύγιων. Ο Κλάυδιος, ανησυχώντας για τα γεγονότα αυτά αλλά αρνούμενος να παρέμβει άμεσα στη σύγκρουση, διέταξε τον κυβερνήτη της Παννονίας Παλπιέλο Ιστρο "να καταλάβει την όχθη του Δούναβη με τη λεγεώνα του και βοηθητικές δυνάμεις από την ίδια τη χώρα" για να διασφαλίσει την προστασία των ηττημένων και την αποτροπή της εισβολής των νικητών βαρβάρων στη ρωμαϊκή επαρχία. Η λεγεώνα ήταν η ''XV Apollinaris'' και το νέο φρούριο, όπου εγκαταστάθηκε, ήταν εκείνο του Κάρνουντουμ (Μπαντ Ντόιτς-Αλτενμπουργκ, Αυστρία). Στη συνέχεια οι γιοι της αδελφής του Βάννιου, Βάγκιων και Σίδων, μοιράστηκαν το μεγάλο βασίλειο των [[Σουηβία|Σουηβών]] (Κουαδών και Μαρκομάνων) αλλά διατήρησαν την απόλυτη πίστη τους στη Ρώμη και η σύγκρουση αποφεύχθηκε.

 

 

Ο Βεσπασιανός εξετίμησε τη σημασία των παραδουνάβιων επαρχιών και ίδρυσε πολλές αποικίες βετεράνων στην Παννονία, μεταξύ αυτών το Σίρμιο (σημερινή [[Σρέμσκα Μιτρόβιτσα]]) και τη Σίσια (σημερινό [[Σίσακ]]). Ο στρατός κατέστη παράγων εκρωμαϊσμού των τοπικών πληθυσμών και, ως μεγάλος καταναλωτής, πρόξενος βιοτεχνικής και εμπορικής δρασηριότητας. Οι ντόπιοι που απασχολούντο στις ρωμαϊκές μονάδες απέκτησαν την ιδιότητα του ρωμαίου πολίτη και πήραν ως επώνυμο το όνομα του βασιλεύοντα αυτοκράτορα, πράγμα που εξηγεί τη παρουσία [[Φλάβιοι|Φλάβιων]], όπως ο Φλάβιος [[Κωνστάντιος Α΄ Χλωρός|Κωνστάντιος Χλωρός]], Βαλέριων και Αυρήλιων. Η Παννονία έγινε σταυροδρόμι στρατιωτικών και εμπορικών δρόμων στους άξονες Ρήνου-Βαλκανίων και Ιταλίας-Βαλκανίων και του εμπορικού δρόμου προς τη [[Βαλτική Θάλασσα|Βαλτική]]. Δύο εμπορικοί δρόμοι διέσχιζαν την Παννονία εκ δυσμών προς ανατολάς :