Ζαγόρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο παλαιότερος τύπος (κατοικίας) εξελίχθηκε το 18ο και 19ο αιώνα σε σε πιο πολύπλοκες μορφές που κατέληξαν στα πολυώροφα αρχοντικά των πλουσιότερων οικογενειών στο τέλος του 18ου αιώνα. Πολλά σπίτια βρίσκονται πίσω από μια περιτοιχισμένη αυλή ή κήπο. Η πόρτα της αυλής είναι ένα οικοδόμημα από μόνη της, καλυμμένη με σχιστόπλακες και συνδέοντας την κατοικία με το υπόλοιπο χωριό. Εκτός από το σπίτι υπάρχουν βοηθητικά κτίσματα, όπως ένα ''"μαγειριό"'' (κουζίνα), μια εξωτερική τουαλέτα στο πιο μακρινό σημείο από την κουζίνα και στάβλοι. Το κυρίως σπίτι είναι χτισμένο με τοίχους πάχους μέχρι ένα μέτρο, που πολλές φορές έχουν ένα εσωτερικό χώρο με άμμο για μονωτικό για το κρύο. Η είσοδος του σπιτιού βγάζει στο χωλ, το λεγόμενο ''χαγιάτι'', που οδηγεί στα γειτονικά δωμάτια, που ονομάζονται ''"οντάς"'' ή ''"μαντζάτο"''. Το ''χαγιάτι'' ήταν αρχικά, και μερικές φορές είναι ακόμα, ένας εν μέρει ανοικτός χώρος μπροστά από το σπίτι. Το όνομα αυτό προέρχεται πιθανόν από την [[Περσική γλώσσα|Περσική]] λέξη "χαγιάτ", ένα είδος Περσικού κήπου με κιόσκια ή άλλα κτίσματα. Το ''μαντζάτο'' είναι το βασικό δωμάτιο για τους χειμερινούς μήνες με τζάκι, ''"τάβλα"'' (τραπέζι) και καθιστικούς χώρους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κρεβάτια, που ονομάζονται ''"μπασιά"''. Απέναντι από το τζάκι είναι ένα εντοιχισμένο ντουλάπι, η ''"μεσάντρα"''. Για να εξυπηρετεί τη λειτουργία του, το ''μαντζάτο'' έχει συνήθως νότιο προσανατολισμό.