Μπάμπης Κοτρίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ ικανός κεφαλοσφαιριστής |
μ εκτελεστής πέναλτι |
||
Γραμμή 29:
Ο επονομαζόμενος ''Ψηλός'' υπέγραψε δελτίο το 1945,<ref name="προφίλ">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124</ref> αρχικά προπονούμενος με τα ''τσικό'' (σήμερα τμήματα υποδομής). Παράλληλα συνέχισε στο στίβο του Πανιωνίου και το 1946 επιλέχθηκε ως [[άλμα εις ύψος|άλτης του ύψους]] για το εθνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά σύντομα αφοσιώθηκε στην ποδοσφαιρική δραστηριότητα μετά παρότρυνση των [[Βαγγέλης Χέλμης|Βαγγέλη]] και [[Γιάννης Χέλμης|Γιάννη Χέλμη]], υπευθύνων της β' ομάδας του Ολυμπιακού. Την πρώτη εμφάνιση με την αντίστοιχη α' πραγματοποίησε στις 17 Σεπτεμβρίου 1947, αγωνιζόμενος από το 46' κατά το εντός έδρας φιλικό 5-0 επί της Βικτώρια Αθηνών,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 108 και 110</ref> ενώ σε επίσημη συνάντηση έλαβε μέρος 16 μήνες αργότερα. Αντίπαλος υπήρξε ο [[Παναθλητικός Όμιλος Καλλιθέας Έσπερος#Ιστορία|Έσπερος Καλλιθέας]] στο [[Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης|Ποδηλατοδρόμιο]] για τη νίκη [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1948-49#Α΄ Προημιτελική φάση (16)|κυπέλλου με 3-1]] της 30ης Ιανουαρίου 1949,<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 124 και 115</ref> μόλις 8 ημέρες έπειτα το ντεμπούτο του [[Ηλίας Ρωσίδης|Ηλία Ρωσίδη]].<ref>''"Αυτός είναι ο Ολυμπιακός • Η ένδοξη ιστορία του δημοφιλούς συλλόγου"'', Πάνος Μακρίδης - [[Βαγγέλης Φουντουκίδης|Ευάγγελος Φουντουκίδης]], έκδοση εφημ. ''«ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ»'', Αθήναι 1957, σελ. 73</ref> Οι δύο τους θα εγκαταλείψουν σχεδόν ταυτόχρονα την ενεργό δράση, έχοντας ενδιάμεσα διαγράψει πολυετή πορεία για το σωματείο, καταλάβει τις κορυφαίες θέσεις σε μία σειρά στατιστικών κατηγοριών συμμετοχών, χριστεί [[αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας|αρχηγοί]] και διεθνείς. Στο ίδιο γήπεδο και την 16η Απριλίου ο Κοτρίδης σημείωσε το παρθενικό του [[Γκολ (ποδόσφαιρο)|τέρμα]], όταν η αντίσταση του [[Αργοναύτης Πειραιά|Αργοναύτη]] στο [[Πρωτάθλημα Ε.Π.Σ. Πειραιώς 1948-49#Α΄ Κατηγορία|πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιώς]] κάμφθηκε με 2-1 χάρις σε δύο δικά του (5' και 60'),<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 114 και 118-119</ref> παρά την επάνοδο (για 10 εβδομάδες και τελευταία φορά) του δεινότατου σκόρερ [[Γιάννης Βάζος|Γιάννη Βάζου]].<ref>Μακρίδης-Φουντουκίδης, ό.π, 74-75</ref>
Στη βασική 11άδα καθιερώθηκε την επόμενη αγωνιστική περίοδο 1949-50, ως [[Θέσεις ποδοσφαίρου#Αμυντικά χαφ (δεξιό RWB και αριστερό LWB)|αριστερός μέσος]] (με το [[Διονύσης Μινάρδος|Διονύση Μινάρδο]] στα δεξιά) κατόπιν της αποχώρησης του 37χρονου Γιώργου Βαγιακάκου. Η αειθαλής παρουσία του προκατόχου, του επέτρεψε μόνο στα 21 να καταλάβει τη θέση που πάντως διατήρησε μέχρι την –προχωρημένη για τότε– ηλικία των 32. Υπήρξε αναντικατάστατο στέλεχος σε όλη την επιτυχημένη ερυθρόλευκη εποχή του '50, διατελώντας από τους αρχηγούς της ομάδας.<ref name="σ.181">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 181</ref> Τελευταία των 11 συναπτών περιόδων του ως βασικός, αποτέλεσε η 1959-60 και εναρκτήρια της [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Α΄ Εθνική κατηγορία|Α' Εθνικής κατηγορίας]], συγκαταλεγόμενος σε όσους "ένωσαν" την πρώτη [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|μεταπολεμική]] 15ετία με τον πρόσφατο μισό αιώνα του [[ελληνικό ποδόσφαιρο|ελληνικού ποδοσφαίρου]]. Την ερχόμενη 1960-61, ολοκλήρωσε την καριέρα του με συμπλήρωση 259 επίσημων εμφανίσεων:<br />
{{Απόφθεγμα|πλάτος=150|align=left|απόφθεγμα=... αναδείχτηκε σε μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Παίκτης με θαυμάσιο κοντρόλ, καλή ντρίμπλα, φοβερή αντοχή και «ολυμπιακό σθένος», ήταν πολλές φορές μια ομάδα μόνος του.|πηγή=Αλεξανδρής-Λέκκας<ref name="προφίλ"/>}}
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} 113 στο [[Πρωτάθλημα Ελλάδας ποδοσφαίρου ανδρών#Πανελλήνιο ή Εθνικό πρωτάθλημα|Πανελλήνιο πρωτάθλημα]] και την Α' Εθνική (24 τέρματα)<br />
Γραμμή 35:
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} {{0}}{{0}}2 στο [[ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ|κύπελλο Πρωταθλητριών]]<br />
{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}}{{0}} 100 στο [[Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Πειραιώς|Πειραϊκό πρωτάθλημα]] (24)<br />
και 160 σε φιλικά με εγχώριους ή ξένους αντιπάλους (τουλάχιστον 22 γκολ).<ref name="Αρβ">''"Η ιστορία του Ολυμπιακού, με πλήρη στοιχεία 1925-2000 • 75 χρόνια θρύλου"'', Στάθης Αρβανίτης, ''Εκδ. Καστανιώτη'', Αθήνα 2000, ISBN 960-0329-45-1, σελ. 34, 80 και 346</ref> <ref name="B"/>
Ειδικά το διάστημα 1946-1959 του Πανελλήνιου, πρόκειται για τον τρίτο των ''Ερυθρόλευκων'' σε συμμετοχές (85 – Ρωσίδης 97, [[Θανάσης Κίνλεϊ|Σούλης Κίνλεϊ]] 89) και δεύτερο σκόρερ τους (23 τέρματα με [[Γιάννης Ιωάννου (ποδοσφαιριστής)|Γιάννη Ιωάννου]], [[Θέμης Μουστακλής|Θέμη Μουστακλή]] και [[Θανάσης Μπέμπης|Θανάση Μπέμπη]] – 33 ο [[Ηλίας Υφαντής]]).<ref name="συνεχείς">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 202 και 200</ref> Οι ιστορικοί ερευνητές του συλλόγου Στάθης Αρβανίτης και Ηλίας Λέκκας, αμφότεροι καταγράφουν ότι επί 4,5 σχεδόν χρόνια (Ιούλιος 1954-Φεβρουάριος 1959) απουσίασε σε μόλις ένα αγώνα της διοργάνωσης (τελικές φάσεις, [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1955-1956#Β' προκριματική φάση|προκριματική 1956]], [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1956-1957#Τελική φάση|διπλό μπαράζ 1957]]), ρεκόρ που υπερβαίνει μόνο ο Ρωσίδης με έναν σε 7,5 (1951-1958).<ref>Αρβανίτης, ό.π, σελ. 268</ref> <ref name="συνεχείς"/> Στη δε Α' κατηγορία της τοπικής ΕΠΣ Πειραιώς 1925 έως 1959, οι "διόσκουροι" παίκτες έχουν στο ενεργητικό τους περισσότερες αναμετρήσεις από κάθε άλλον (ο Ρωσίδης 103 ή 104).<ref>Αρβανίτης, ό.π, 34-36</ref> <ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Β, σελ. 723 και 728-729</ref> Επιπλέον, ο Αρβανίτης τους περιλαμβάνει "με τους πιο αντιπροσωπευτικούς στην κάθε δεκαετία που εδημιούργησαν τον ''Θρύλο''" και συγκεκριμένα την 1950-1960.<ref>σε σύστημα 3-2-5 (με παρένθεση η θητεία τους στην Ανδρών Ελλάδας ως μέλη του Ολυμπιακού, 1948-1967):<br />
Γραμμή 46:
==== Σκόρερ ====
Παρότι οι –δύο– τότε μέσοι είχαν κυρίως αμυντικά καθήκοντα, ο ίδιος διακρίθηκε ιδιαίτερα και στην επίτευξη τερμάτων. Με 6 αναδείχθηκε δεύτερος σκόρερ του [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1953-1954#Στατιστικά|πρωταθλήματος Ελλάδας 1953-54]], ένα λιγότερο από το [[Χριστόφορος Γιεντζής|Χριστόφορο Γιεντζή]] του [[Π.Α.Ο.Κ. (ποδόσφαιρο ανδρών)|ΠΑΟΚ]].
Πέραν από κεφαλοσφαιριστής, υπήρξε εξαιρετικά δεινός στις [[Επανορθωτικό λάκτισμα (Πέναλτι)#Εκτέλεση|εκτελέσεις πέναλτι]]. Ο Λέκκας του πιστώνει 15 εύστοχες σε Πανελλήνιο και κύπελλο,<ref name="πέν">Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 115, 119, 122, 128-129, 137, 142, 148-149, 153, 156, 164-165, 169, 172, 181-182, 190, 192, 206-207, 220-222</ref> ενώ μόλις μία αποτυχημένη και στέλνοντας μάλιστα την [[Μπάλα ποδοσφαίρου|μπάλα]] στο δοκάρι.<ref>Αλεξανδρής-Λέκκας, ό.π, τόμ. Α, σελ. 182</ref> Αντίπαλο είχε τότε βρει τον μέχρι πρόσφατα συμπαίκτη [[Κώστας Καραπατής|Κώστα Καραπατή]] και τον [[Ηρακλής Θεσσαλονίκης (ποδόσφαιρο)|Ηρακλή Θεσσαλονίκης]], με το σκορ στο 53' διαμορφωμένο ήδη για το τελικό 1-1 εντός έδρας που πάντως δεν εμπόδισε την κατάκτηση του [[Πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου ανδρών 1957-1958#Τελική φάση|πρωταθλήματος 1957-58]]. Το ίδιο έτος, 3 πέναλτι και συνολικά 4 γκολ τον αναβίβασαν σε ερυθρόλευκο αρχισκόρερ της επίσης νικηφόρας [[Κύπελλο Ελλάδος ποδοσφαίρου ανδρών 1957-58|διεξαγωγής του κυπέλλου]],<ref name="σ.181"/> χαρακτηριστικό είναι δε ότι από τα 11 βήματα σημείωσε το παρθενικό και το καταληκτικό –αυτό επί της ΑΕΚ– τέρμα της σταδιοδρομίας του στο πρωτάθλημα Ελλάδας, όπως και το εναρκτήριο στο κύπελλο.<ref name="πέν"/> Με συνυπολογισμό της πειραϊκής διοργάνωσης και των φιλικών αναμετρήσεων, ο Λέκκας παραθέτει ένα σύνολο 36 εύστοχων σε 38 εκτελέσεις για τον (χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση) ''"μεγαλύτερο σπεσιαλίστα του ποδοσφαίρου μας μέχρι σήμερα στα πέναλτι"''.<ref name="προφίλ"/>
=== Στις εθνικές ομάδες ===
| |||