Αριστοτέλης Βαλαωρίτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ως προς τη χρήση της ιστορίας στην ποίηση του, «εξαντλείται στην ιστορική στιγμή: η ποίησή του πηγαίνει να συναντήσει τα ιστορικά πρόσωπα, τα οποία προέρχονται κυρίως από το μαρτυρολόγιο των ηρώων του 1821». Ο ίδιος δεν αυτοπροσδιοριζόταν ως ρομαντικός, αλλά ως ιστορικός. Όμως αυτή η προσέγγιση από τον ίδιο του έργου του δεν εμπόδισε «την κυριαρχία του ρομαντικού ιστορισμού στην ποίησή του».<ref>Παναγιώτης Μαστροδημήτρης, «Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879 Ο ιστορικός-εθνικός ποιητής και οι θέσεις της κριτικής», στο:Η Νεοελληνική σύνθεση. Θέματα και κατευθύνσεις της νεοελληνικής λογοτεχνίας, εκδ.Νεφέλη, Αθήνα, 1999, σελ.119-120</ref>

Κυρίαρχο μέτρο στην ποίησή του είναι ο δημοτικός ομοιοκατάλληκτος δεκαπεντασύλλαβος, ο οποίος στα τελευταία του ποιήματα εγκαταλείπεται.<ref>Γεώργιος Ζώρας, Επτανησιακά Μελετήματα, Α', Αθήναι, 1960, σελ.179</ref>

Ο Βαλαωρίτης κρατάει φανερή απόσταση από το έργο και το πρότυπο του Σολωμού. Πλήρης είναι η ρήξη του με τις γλωσσικές αρχές του σολωμικού κύκλου, αφού στην πρώτη κιόλας ποιητική του συλλογή, ''Στιχουργήματα'' (1847) υιοθετεί τα γλωσσικά και αισθητικά πρότυπα του αθηναϊκού-φαναριώτικού ποιητικού προτύπου των δύο προηγούμενων δεκαετιών.<ref>Ευριπίδης Γαραντούδης, «Ο Σολωμός και οι Επτανήσιοι ποιητές του 19ου αιώνα. Συγκλίσεις και αποκλίσεις», στο:Διεθνές Συμπόσιο Διονύσιου Σολωμού (1798-1857).Διακόσια χρόνια από τη γέννησή και εκατόν πενήντα από τον θάνατό του (Πανεπιστήμιο Αθηνών, 7-10 Οκτωβρίου 1998)-Πρακτικά, εκδ. Σύλλογος Οι φίλοι του μουσείου Σολωμού και επιφανών Ζακύνθιων, Αθήνα, 2003, σελ.94</ref>