Εμφύλιος Πόλεμος του Ελ Σαλβαδόρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το Ελ Σαλβαδόρ είναι η δεύτερη μικρότερη χώρα στην Κεντρική Αμερική μετά το [[Μπελίζ]]. Όπως σε πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής, η ιστορία του Ελ Σάβαδόρ χαρακτηρίζεται από χαρακτηριστική κοινωνικοοικονομική ανισότητα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο καφές έγινε πηγή σημαντικού εισοδήματος για τη χώρα, συνεισφέροντας στο 95% του Α.Ε.Π. της. Παρόλα αυτά το εισόδημα αυτό περιορίζεται μόνο στο 2% του πληθυσμού, διχάζοντας τους ανθρώπους μεταξύ μιας μικρής ισχυρής ελίτ και μιας φτωχοποιημένης πλειοψηφίας. Οι κοινωνικοοικονομικές εντάσεις μεγάλωσαν στη δεκαετία του '20, και από μια πτώση στις τιμές του καφέ μετά το Κραχ του '29. το 1932 το Κεντροαμερικανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα σχηματίστηκε και οδήγησε σε εξέγερση των χωρικών και των ιθαγενών πολιτών εναντίον της κυβέρνησης. Η τελευταία την κατέστειλε βίαια σε αυτή που έμεινε γνωστή ως "Η Σφαγή" (La Matanza), με τον στρατό να εξολοθρεύει 10.000 με 40.000 Ινδιάνους της χώρας. Ο [[Φαραμπούντο Μαρτί]], αρχηγός της εξέγερσης, τελικώς συνελήφθη και θανατώθηκε, με τη θέση του Στρατού στο πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας να ισχυροποιείται σημαντικά. Η σφαγή συνετέλεσε επίσης στο να ενδυναμώσει τα αισθήματα ισχυρής αποδοκιμασίας και εχθρότητας μεταξύ του πληθυσμού κατά της κυβέρνησης, και της στρατιωτικής και γαιοκτήμονικης ελίτ.

 

 

Το 1973 η κρίση του πετρελαίου οδήγησε στην αύξηση των τιμών και μείωσε το γεωργικό απόθεμα. Αυτό χειροτέρεψε την υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική ανισότητα στη χώρα, οδηγώντας σε αυξημένη ανταρσία. Σε ανταπόκριση, ο πρόεδρος Αρτούρο Αρμάντο Μολίνα εισήγαγε μια σειρά μεταρρυθμίσεων στη γη, επιθυμώντας την αναδιανομή της μεγάλης γαιοκτησίας στους χωρικούς. Οι μεταρρυθμίσεις απέτυχαν, εξαιτίας της αντίδρασης της ελίτ των γαιοκτημόνων, ενδυναμώνοντας την εξαπλούμενη δυσαρέσκεια ενάντια στην κυβέρνηση.