Ρόμπερτ Στράουντ

Γεννημένος το 1890, ο Ρόμπερτ Στρουντ ήταν ο πρωτότοκος γιος της Ελίζαμπεθ και το Μπέντζαμιν. Η μητέρα του είχε δύο κόρες από προηγούμενο γάμο της. Ο πατέρας ήταν αλκοολικός και ο Ρόμπερτ το έσκασε από το σπίτι σε ηλικία 13 ετών. Στα 18 του αφού γνώρισε την 36χρονη Κίτι, την μαστρόπευσε στο Τζούνο της Αλάσκας. Σύμφωνα με τον ίδιο, στις 18/1/1909, ενώ έλειπε ο ίδιος σε δουλείες, ένας μπάρμαν αρνήθηκε να πληρώσει την Κίτι για τις υπηρεσίες της, την χτύπησε και της τράβηξε το μενταγιόν από τον λαιμό της, το οποίο είχε την φωτογραφία της κόρης της και είχε συναισθηματική αξία για εκείνη. Το βράδυ γνωστοποιήθηκε το συμβάν στον Ρόμπερτ, πήγε στο μπαρ και την πάλη ακολούθησε τελικά ο πυροβολισμός. Η διαφορά με την εκδοχή της αστυνομίας είναι ότι ο Ρόμπερτ πυροβόλησε εν μέσω σύγκρουσης. Η εκδοχή της αστυνομίας, από την άλλη, είναι ότι ο Ρόμπερτ άφησε αναίσθητο τον Τσάρλι αναίσθητο και έπειτα τον πυροβόλησε. Η μητέρα του προσέλαβε δικηγόρο και τελικά στις 23/8/1909 καταδικάστηκε για 12 χρόνια, φόνος εξ αμελείας, στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό κέντρο του ΜακΝιλ Άιλαντ. Ως φυλακισμένος στο ΜακΝιλ Άιλαντ, ο Ρόμπερτ ήταν ένας από τους πιο βίαιους, ερχόταν συχνά σε διενέξεις με συγκρατούμενους και προσωπικό, ενώ ήταν επιρρεπής σε πολλές διαφορετικές φυσικές ασθένειες. Μαχαίρωσε συγκρατούμενό του επειδή εκείνος τον κάρφωσε για κλοπή φαγητού από την κουζίνα. Επιτέθηκε σε μία νοσοκόμα μεγάλης ηλικίας η οποία είχε κάνει αναφορά ότι προσπαθούσε να αποσπάσει μορφίνη μέσω απειλών και εκφοβισμού, ενώ φέρεται να μαχαίρωσε και έναν συγκρατούμενό του ο οποίος συμμετείχε στην προσπάθεια να περάσουν λαθραία τα ναρκωτικά. Στις 5/9/1912 αύξησε την ποινή του κατά 6 μήνες, ενώ μεταφέρθηκε στις φυλακές του Λίβενργουορθ. Στις 26/3/1916, αφού βρισκόταν 6 μήνες εκεί, επιπλήχθηκε από τον Άντριου, φρουρό της καφετέριας, για μια μικρή παράβαση κανόνα, ότι θα ακύρωνε το προνόμιο του να δεχθεί επίσκεψη από τον νεώτερο αδερφό του, τον οποίο είχε να δει 8 χρόνια. Ο Ρόμπερτ κάρφωσε στην καρδιά τον Άντριου. Καταδικάστηκε για πρώτου βαθμού δολοφονία σε θανατική ποινή στις 2 του Μάη. Εν αναμονή της εκτέλεσής του δι' απαγχονισμό ήταν κλεισμένος στην απομόνωση. Μετά από αρκετές δίκες, εκκλήσεις της μητέρας στον τότε πρόεδρο και δημοσιεύσεις στον τύπο, η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Υπήρξαν πολλές αντιδράσεις λόγω της βιαιότητας που είχε επιδείξει όλον αυτόν τον καιρό. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ισόβια μονήρης, διαχωρισμένος από τους υπόλοιπους συγκρατούμενους. Το 1920, ο Ρόμπερτ βρήκε στο πρόαυλιο της φυλακής μια φωλιά με τρία τραυματισμένα σπουργίτια, τα οποία ανέθρεψε στο κελί του. Μερικές φορές δινόταν οι ευκαιρία στους τρόφιμους να αγοράζουν καναρίνια. Έτσι και ο Στρουντ τα πρόσθεσε στην συλλογή του, περνόντας τον χρόνο του μεγαλώνοντας και φροντίζοντάς τα. Αυτά θα μπορούσε να τα πουλήσει στο μέλλον για προμήθειες και για να βοηθήσει οικονομικώς την μητέρα του.Ένα καρφί και ένα ξυράφι ήταν τα εργαλεία με τα οποία έφτιαξε το πρώτο κλουβί. Λίγο αργότερα, άλλαξε η διοίκηση των φυλακών και ο νέος φύλακας, εντυπωσιασμένος με τις δυνατότητες προόδου του σωφρονιστικού ιδρύματος, του παρείχε κλουβιά, χημικά και χαρτικά ωστέ να μπορέσει ο Ρόμπερτ να διεξάγει τις ορνιθολογικές του δραστηριότητες. Πολλοί ήταν εκείνοι που αγόρασαν καναρίνια από εκείνον. Με τα χρόνια, είχε καταφέρει να αναθρέψει πάνω από 300 καναρίνια, καθώς και να συγγράψει μια πραγματεία με τίτλο Stroud's Digest on the Diseases of Birds (1943), συνεισφέροντας στη γνώση γύρω από την παθολογία της γρίπης με κυριότερη την θεραπεία της οικογένειας ασθενειών της αιμορραγικής σηψαιμίας. Κέρδισε τον σεβασμό και κάποια συμπάθεια από τους λάτρεις πτηνών. Όλη αυτή η εξυπηρέτηση δημιούργησε προβλήματα στην διαχείρηση των φυλακών. Πολλές φορές έγιναν προσπάθειες να αναγκάσουν τον Ρόμπερτ να παρατήσει την δουλειά αυτή και να ξεφορτωθεί τα πουλιά, οι οποίες απέτυχαν μετά από την δημοσιοποίηση που έκανε η Ντέλα, ερευνήτρια πάνω στα πτηνά, στις εφημερίδες. Μια επιστολή πενήντα χιλιάδων υπογραφών είχε ως αποτέλεσμα ο πρόεδρος Χούβερ να επιτρέψει στον Ρόμπερτ να κρατήσει τα πτηνά του και να διαθέσουν δεύτερο δωμάτιο ωστέ να επεκταθεί το εργαστήριο. Ωστόσο, η απάντηση του προέδρου περιόρισε σε μεγάλο βαθμό τα προνόμια της επιστολής. Ο Ρόμπερτ και η Ντέλα συνδέθηκαν περισσότερο μεταξύ τους τόσο, ώστε να μετακινηθεί στο Κάνσας το 1931, ανοίγοντας παράλληλα επιχείρηση η οποία θα πουλούσε τα φάρμακα που θα παρασκεύαζε ο πρώτος. Η σχέσεις του Ρόμπερτ με την μητέρα του αποδείχθηκαν ότι ήταν κατώτερες των περιστάσεων, αφού εκείνη αποδοκίμασε τον γάμο του με την Ντέλα. Το τρίτο πρόσωπο που μπήκε στις "οικογενειακές υποθέσεις" νομικού τρεχάματος είχε σαν συνέπεια η μητέρα του να αρνηθεί κάθε επαφή με τον γιο του μέχρι και τον θάνατό της το 1937. Το 1942, με αφορμή την παρασκευή αλκοόλ που έκανε ο Ρόμπερτ από τα χημικά παρασκευάσματα, δόθηκε εντολή να μεταφερθεί στο Αλκατράζ, αφήνοντας πίσω του τα πτηνά που τόσα χρόνια ανάθρεφε. Οι φυλακές του Αλκατράζ ήταν ένα νέο σωφρονιστικό ίδρυμα, φυλακές ύψιστης ασφαλείας. Το 1943 διαγνώστηκε ψυχασθενής. Μετά από μια επίσκεψη της Ντέλα, ο Ρόμπερτ της ζήτησε να διακόψουν τις επαφές τους, αναλογιζόμενος ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο ελάφρυνσης της ποινής. Απογοητευμένος από τα γεγονότα, μελέτησε νομικά και την ιστορία της ποινικής δικαιοσύνης στην Αμερική και έγραψε δύο χειρόγραφα, την βιογραφία του και Looking Outward: A History of the U.S. Prison System from Colonial Times to the Formation of the Bureau of Prisons. Ο δικαστής αποφάνθηκε ότι η συγγραφή είναι δικαίωμα, αλλά ο διοικητής απέτρεψε την έκδοση του τελευταίο χειρόγραφου. Στον όρο "αναμόρφωση" ο Ρόμπερτ άσκησε κριτική για την αποτυχία της ποινικής επιστήμης. Τα χειρόγραφα, μετά τον θάνατο του Ρόμπερτ, παραδόθηκαν στον δικηγόρο Ρίτσαρντ Ίνγκλις. Μετά από την 17-χρονη "πορεία" του στο Αλκατράζ και τον θάνατο του επί 35 χρόνια διοικητή των φυλακών όπου μετανάστευε, ο Ρόμπερτ μεταφέρθηκε λόγω προβλημάτων υγείας στο νοσοκομείο των ομοσπονδιακών φυλακόβιων στο Σπρίνγκφιλντ του Μιζούρι. Το ίδιο έτος, το 1959, έγιναν προσπάθειες από αυτόν και άλλους ώστε να αφεθεί ελεύθερος, προσπάθειες που ναυάγησαν. Τελικώς, στις 21/11/1963 ο Ρόμπερτ πέθανε σε ηλικία 73 ετών, 54 ετών φυλακόβιος, 42 ετών απομονωμένος από τους υπόλοιπους. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του μελετούσε Γαλλικά. Ο Ρόμπερτ Στουντ θεωρείται ότι είναι ένας από τους πιο διαβόητους εγκληματίες στην αμερικάνικη ιστορία. Κάποιοι δηλώνουν ότι ο Ρόμπερτ ήταν ένας επικίνδυνος, απειλητικός ψυχοπαθής, μισητός και δύσπιστος από δεσμοφύλακες και συγκρατούμενους. Ωστόσο, στα τελευταία χρόνια του έδινε θετική εντύπωση, ο δικαστής Μπέκερ θεωρούσε ότι ο Ρόμπερτ ήταν ένας άνθρωπος μετριοπαθής, ακίνδυνος για την κοινωνία και με μια πραγματική αγάπη για τα πτηνά. Λαμβάνοντας υπόψην το επίπεδο φήμης που είχε ως εγκληματίας, τα ίδια τα εγκλήματα που διέπραξε ήταν μέτρια, δεδομένου μάλιστα ότι οι επιθέσεις που διέπραξε είχαν σαφή αίτια. Τον προσδίδουν την πρόταση "λαμπρός - αυτοδίδακτος - εμπειρογνώμονας στα πτηνά, και ίσως το πιο γνωστό παράδειγμα αυτοβελτίωσης και αποκατάστασης στις φυλακές των ΗΠΑ", χωρίς βέβαια να του αναγνωριστεί το δεύτερο ενόσω ζούσε.