Το [[1838]] εξελέγη υφηγητής του Φυσικού Δικαίου στη [[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1845]], οπότε και απολύθηκε από τον [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]]. Κατά τη διάρκεια της μικρής αυτής θητείας δίδαξε διεθνές δίκαιο και το [[1842]] έγινε επίτιμος καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου. Μετά την απόλυσή του εισήλθε στον δικαστικό κλάδο διατελώντας αντιεισαγγελέας του [[Άρειος Πάγος|Αρείου Πάγου]] ([[1851]] - [[1854]]). Το 1854 επανήλθε στην θέση του στο Πανεπιστήμιο και το [[1862]] διορίστηκε τακτικός καθηγητής. Το [[1879]] μετά την συνταξιοδότησή του από το πανεπιστήμιο, η σύγκλητος τον αναγόρευσε σε επίτιμο καθηγητή. Χρημάτισε κοσμήτορας της Νομικής Σχολής Αθηνών ([[1844]] - [[1845]], [[1865]] - [[1866]], [[1872]] - [[1873]], [[1877]] - [[1878]]) ενώ την περίοδο [[1869]] - [[1870]] χρημάτισε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως νομικός συμμετείχε στην επιτροπή σύνταξης του Αστικού Κώδικα ([[1849]]).
Παράλληλα με την ακαδημαϊκή του καριέρα άσκησε το δικηγορικό επάγγλεμα αναλαμβάνοντας σημαντικές υποθέσεις της εποχής. Υπήρξε νομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Εξέδωσε μεταξύ άλλων το ''Σύστημα Ρωμαϊκού Δικαίου καθ' ά εν Ελλάδι πολιτεύεται'' (5 τόμοι, [[1848]] - [[1855]]), τη ''Νεαρά περί εξυβρίσεων και περί τύπου'', το ''Περί συντάξεως πολιτικού κώδικος εις την Ελλάδα'' και έγραψε ιστορικές και φιλοσοφικές μελέτες.
