Ο Αλκιβιάδης Διαμάντης καταγόταν από πλούσια βλάχικη οικογένεια εμπόρων της Σαμαρίνας. Αφού αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Σιάτιστας πήγε στο γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στη Ρουμανία για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Το 1917 δήμαρχοι και πολίτες ορισμένων βλαχοχωριών της Πίνδου, με μιατην ένοπληάφιξη ομάδαιταλικού βλαχοφώνωνστρατού, εμφανίστηκεπροχώρησαν σε ορισμένααποστολή χωριάεπιστολών ζητώντας την προστασία της ΠίνδουΙταλίας και προχώρησετης γιαΡουμανίας, πρώτημια φοράπροσπάθεια στηνπου καταγράφηκε σε μετέπειτα βιβλιογραφία ως προσπάθεια ίδρυσηίδρυσης ενός ανεξάρτητου βλάχικου κράτουςκρατιδίόυ ή καντονιού, του «[[Πριγκηπάτο της Πίνδου|Πριγκηπάτου της Πίνδου]]»,. μεΟ πρωτεύουσανεαρός τηΣαμαρίνα.Διαμάντης Τελικάήταν ύστεραένας από διαμαρτυρίεςτους τηςσυνυπογράφοντες ελληνικήςκάποιων κυβέρνησηςαπό τόσοτις ο Διαμάντης όσοεπιστολές και οιστη Ιταλοί,συνέχεια μεείχε τησταλεί συνδρομήστα τωνΙωάννινα οποίωνγια είχενα προσπαθήσειλάβει νααπάντηση δημιουργήσειαπό το «ΠριγκηπάτοΙταλικό τηςκαι Πίνδου»,το αποχώρησανΡουμανικό απόπροξενείο. Με την περιοχή.άμεση Οαποχώρηση Διαμάντηςτων καταδικάστηκεΙταλών, απόη τααπάντηση ελληνικάήταν δικαστήριααρνητική αλλάκαι το 1927 του δόθηκεσχέδιο αμνηστίαέληξε. Λίγο αργότερα το 1930, επανήλθε στην Ελλάδα ως αντιπρόσωπος ρουμανικών εμπορικών οίκων και συγκεκριμένα των ρουμανικών πετρελαίων<ref name="Koutsov3">Κολτσίδας, 1976, σελ. 115 «...τον συναντάμε πάλι το 1930 στην Αθήνα, όπου εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος των ρουμανικών πετρελαίων στην Ελλάδα...»[http://books.google.gr/books?id=E7QJAQAAIAAJ&q=%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82+1917&dq=%CE%91%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82+%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82+1917&hl=en&sa=X&ei=-bxkU-z_N-2M7Abnq4DQBA&ved=0CC4Q6AEwAA]</ref>. Αποχώρησε λίγο πριν τον πόλεμο του 1940 για να ξαναγυρίσει την άνοιξη του 1941 με την έναρξη της Κατοχής.<ref>Παπαγιάννης, 2004, σελ. 196-197</ref>. Επί της [[Καθεστώς της 4ης Αυγούστου|δικτατορίας Μεταξά]], αναπτύσειαναπτύσσει φιλικές σχέσεις με τον υπουργό Δημοσίας Ασφαλείας [[Κωνσταντίνος Μανιαδάκης|Κωνσταντίνο Μανιαδάκη]]<ref>Παπαγιάννης, 2004, σελ. 198</ref>.
Στις αρχές του καλοκαιριού του 1941 ίδρυσε την «Ρωμαϊκή Λεγεώνα» (ή [[Λεγεώνα των Βλάχων]] όπως αποκλήθηκε μεταπολεμικά) και στις 25 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος των Βλάχων στον κατοχικό πρωθυπουργό Γεώργιο Τσολάκογλου και του υπέβαλε υπόμνημα με τις διεκδικήσεις των Βλάχων. Τον Φεβρουάριο του 1942 δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες της Θεσσαλίας το «Μανιφέστο των Βλάχων» το οποίο υπέγραφαν ο Διαμάντης ως «Αρχηγός και εκπρόσωπος των Βλάχων της κάτω Βαλκανικής» και ορισμένοι επιφανείς Βλάχοι.<ref>Παπαγιάννης, 2004, σελ.107-109</ref>. Τη δράση του Διαμάντη και της «Ρωμαϊκής Λεγεώνας» καταδίκασε η «[[Ένωση Ελλήνων Κουτσοβλάχων|Ένωσις Ελλήνων Κουτσοβλάχων]]» με προκηρύξεις που έριξε σε πόλεις και χωριά της περιοχής, στις οποίες καταδίκαζε όσους συμμετείχαν στη Λεγεώνα κάνοντας λόγο για «''πολιτικάντηδες, αποτυχημένους διανοούμενους, κοινούς κατσικοκλέφτες και τυχοδιώκτες διεθνούς φήμης''» <ref>Παπαγιάννης, 2004, σελ. 111</ref> και αναφερόταν στα εγκλήματα των λεγεωνάριων σε περιοχές της Θεσσαλίας, της Ηπείρου και της Μακεδονίας:
