Κάρολος ΙΔ΄ Ιωάννης της Σουηδίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Κάρολος ΙΔ΄ Ιωάννης''' ([[Σουηδική γλώσσα|σουηδικά]]: '''Karl XIV Johan''') [το όνομά του πριν την μετοίκησή του στη Σουηδία ήταν '''Ζαν Μπατίστ Ζυλ Μπερναντότ''' (''Jean Baptiste Jules Bernadotte'')] ([[26 Ιανουαρίου]] [[1763]] – [[8 Μαρτίου]] [[1844]]) ήταν Γάλλος στρατάρχης του [[Ναπολέων Βοναπάρτης|Ναπολέοντα Βοναπάρτη]], και αργότερα Βασιλιάς [[Σουηδία|Σουηδίας]]ς και [[Νορβηγία|Νορβηγίας]]ς (εκεί ως '''Κάρολος Γ΄ Ιωάννης''', στα [[Νορβηγική γλώσσα|νορβηγικά]] '''Karl III Johan''') από το [[1818]] ως τον θάνατό του.

Γεννήθηκε στο [[Πω]] της [[Γαλλία|Γαλλίας]]ς, γιος του Henri Bernadotte ([[1711]]-[[1780]]) και της Jeanne St. Jean ([[1725]]-[[1809]]). Τα βαπτιστικά του ονόματα ήταν ''Jean Baptiste'' (πρόσθεσε το ''Jules'' (Ιούλιος) αργότερα, από το ''Julius Caesar'' (''[[Ιούλιος Καίσαρ]]''), σύμφωνα με το πνεύμα [[Κλασικισμός|κλασικισμού]] της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]]). Το οικογενειακό όνομα αρχικά ήταν ''Ντε Πουέ'' (''Deu Pouey''), αλλά άλλαξε σε ''Μπερναντότ'' (''Bernadotte'') στις αρχές του 17ου αιώνα.

Εντάσσεται στο γαλλικό στρατό στον πόλεμο κατά της Αυστρίας επί [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΣΤ΄]] στις [[3 Σεπτεμβρίου]] [[1780]] και υπηρέτησε αρχικά στην [[Κορσική]]. Μετά στην επανάσταση είναι φανατικός αντιβασιλικός και προβιβάζεται σε [[Λοχίας|λοχία]]. Το [[1795]] είναι φίλος του [[Μπαρράς]], γεγονός που τον ανεβάζει γρήγορα στην ιεραρχία κι αργότερα με τον [[Πιερ Ωζερώ|Ωζερώ]] είναι οι δύο πλέον αντιβοναπαρτικοί στρατηγοί. Χάνει τη θέση του από το πραξικόπημα του Ναπολέοντα και μετατίθεται στη Στρατιά του [[Ρήνος|Ρήνου]]. Η σχέση του όμως με τη Ντεζιρέ Κλαρί, πρώην αρραβωνιαστικιά του Ναπολέοντα, που τελικά τον παντρεύεται, δημιουργεί για πάντα μια «ισχυρή» σχέση με τον Κορσικανό, η οποία βασίζεται σε μεσολαβήσεις της Ντεζιρέ υπέρ του, μια Ντεζιρέ που φαίνεται να συγκινεί πάντα τον Ναπολέοντα παρά τον χωρισμό τους. Επιπλέον, η αδελφή της Ζυλιέτ παντρεύεται τον [[Ιωσήφ Βοναπάρτης|Ιωσήφ Βοναπάρτη]], οπότε ο Μπερναντότ μπαίνει πια στον οικογενειακό κύκλο του Ναπολέοντα.

Έτσι το [[1797]] ανακαλείται από τον Βοναπάρτη στην εκστρατεία της [[Ιταλία|Ιταλίας]]ς για να γίνει δεκτός τελικά και στη λίστα των στραταρχών το [[1804]]. Στις μάχες της [[Μάχη της Ιένας-Άουερστεντ|Ιένας]] και του [[Μάχη της Ιένας-Άουερστεντ|Άουερστεντ]] ο Βοναπάρτης δεν μένει ευχαριστημένος από αυτόν κι αργότερα στο [[Μάχη του Βαγκράμ|Βαγκράμ]] έρχεται η οριστική ρήξη, του αφαιρείται μεν η διοίκηση αλλά όχι κι ο τίτλος, λόγω πιθανότατα κάποιας νέας επέμβασης της Ντεζιρέ.

Η καλή του συμπεριφορά προς τους Σουηδούς αιχμαλώτους και η πολιτική στροφή της Σουηδίας προς το φιλογαλλικό στρατόπεδο αλλάζουν δραματικά την μελλοντική του εξέλιξη, καθώς του προτείνεται η θέση του διαδόχου του σουηδικού θρόνου ([[1812]]) που παραμένει κενή. Ο Ναπολέων εγκρίνει την τοποθέτηση αυτή με διάθεση ίσως και να απαλλαγεί από αυτόν, εξ άλλου δεν τον χρησιμοποιεί στρατιωτικά. Έτσι, εξελέγη διάδοχος του σουηδικού θρόνου στις [[21 Αυγούστου]] [[1810]] και στις [[2 Νοεμβρίου]] κατέφθασε στη [[Στοκχόλμη]]. Στις [[5 Νοεμβρίου]] ο βασιλιάς της Σουηδίας [[Κάρολος ΙΓ΄της Σουηδίας|Κάρολος ΙΓ΄]] τον υιοθέτησε υπό το όνομα "Κάρολος Ιωάννης". Ο Μπερναντότ παίρνει ζεστά τον νέο του ρόλο και έρχεται η στιγμή που αλλάζει στρατόπεδο και συμμετέχει ακόμα και στην ιερά συμμαχία των εχθρών της Γαλλίας, παίρνοντας μάλιστα μέρος στην κατοχή του [[Παρίσι|Παρισιού]] μαζί με τους [[Ηνωμένο Βασίλειο|Βρετανούς]], [[Ρωσία|Ρώσους]], [[Πρωσία|Πρώσους]] και [[Αυστρία|Αυστριακούς]], ενώ τα πλήθη τον υβρίζουν ως προδότη.

<br {{clear="both">}}